24 Απριλίου 2010

Η μπαλάντα του Μήτσου

Η φωτο από εδώ



(όπως λέμε η μπαλάντα του κυρ Μέντιου)

Η νύχτα παίζει και γελάει
κι από τις γρίλιες με κοιτάει
κλείνει το μάτι, κοροϊδεύει,
χωρίς να ξέρω τι γυρεύει!

Η νύχτα βγήκε για σεργιάνι
με μαύρη μπούρκα και γιορντάνι
και μου την «είπε» μ’ άλλους δέκα
«Βρες αν ειμ’ άντρας ή γυναίκα!»

Η νύχτα παίζει μα γελιέται
όσο στα γέλια κι αν χτυπιέται
μες στο σκοτάδι κάνει λάθος
δεν με γνωρίζει κατά βάθος..

Και ξεκινά κατά τις δέκα
και με περνάει για γυναίκα
Κι όλο ξεχνάει … λέω… ίσως..
«Μωρή σου το’πα! Είμαι Μήτσος!!»
Ω ωωωωωωωωωωω!!!!

(Για μουσικόϊλα βάλτε την αντίστοιχη
Της Αφροδίτης Μάνου)

23 Απριλίου 2010

Έξοδος

..


Πεθαίνουμε !
Πεθαίνουν οι θεοί μας, που με πηλό τους φτιάξαμε να μη χαθούμε
..και χαθήκαμε..
Αυτούς που δώσαμε αγάπη και μας εξόντωσαν παίρνοντας την πνοή μας
..θυσιαστήκαμε..
Οι φωτεινοί θεοί του πάθους , της φωτιάς, μας τύφλωσαν
και το δικό μας φως ξεχάσαμε
..ζηλόφθονοι θεοί..
Πεθαίνουν…Κι’ εμείς μαζί, που τους πιστέψαμε..
Πεθαίνουμε στ’ αλήθεια;
Γεννιόμαστε στα ψέματα;
Δεν προλάβαμε να το μάθουμε.. η ώρα πήγε ακριβώς..
Και στο ταξίδι αυτό δεν έχεις μνήμη..

18 Απριλίου 2010

Χωρίς φόβο και πάθος

Όταν δεν ξέρεις τί να πείς..κλέβεις.. όπως εγώ..
κι'αν σε τσακώσουν χάνεσαι.. όπως εσύ..
.

Καλέ μου
Ήσουν πάντα εκεί
Μα εγώ δεν ήξερα να βλέπω
Λόγια και νότες σκόρπιζες στον αέρα
Μα εγώ δεν ήξερα να πετάω..
Μόνο την ερημιά σου σκεπτόμουν
Γιατί και γώ το ίδιο..



Και σαν ήρθε η νύχτα
Και μού’ δωσε όσα δεν είχα
Πέταξα να σε δώ από κοντά
Κι’ ήσουν φωτιά ήσουν Λόγος..
Και κούρνιασα ξανά στη γή και χάθηκα
Πώς να πετάς μαζί μ’ Αητούς…
Πώς να μιλάς μαζί τους..
( Απ τη θάλασσα του διαδικτύου και το μπλόγκ της Ελίτσας
αλλά δεν ξέρω να κάνω σύνδεση)

(Sapienti sat)

16 Απριλίου 2010

Όλα ..... μια "Ελλάδα"

..
Έτσι απλά χάσαμε τα ονόματά μας
Έτσι απλά τις πόλεις μας
Κι ακόμα πιο απλά τους φίλους μας..

Όλα τρέχουν… κι’ εσύ αναγκαστικά
Κι’ όλοι κρυβόμαστε σαν μικρά παιδιά..
«Πιάσε με ..αν μπορείς..»
Πόλη στην πόλη ,άγνωστη διεύθυνση
Και οι αριθμοί στην πόρτα ν’ αλλάζουν κάθε τόσο

« Φτού και βγαίνεις..»
Βγαίνεις και δεν τολμάς να ξαναμπείς
Γιατί οι πόρτες που σου δείχνουν είναι ψεύτικες.
Και σε σένα και σε άλλους.. Για να γίνεις ενοχλητικός;
Μην αναρωτιέσαι γιατί..Τίποτα δεν θέλουν να πετύχουν..
Πάντα τα παιδιά κάτι χρειάζονται για να γελάσουν..

Και συ απλά κρύβεσαι και βλέπεις από μακριά
σκιές να πηγαινοέρχονται χωρίς όνομα
από πόλη σε πόλη και οι άριθμοί πολλοί και ψεύτικοι

Και πώς να επιτρέψεις να γίνουν « ανάμνηση» οι φίλοι.
πώς τους δικούς σου ξένους ν’ αρνηθείς ..
Τους «δικούς σου» ξένους.. κουνάς το κεφάλι και γελάς ...
"Ο ξένος ποτέ δεν είναι κανενός.. "
Δικός σου, σίγουρα όχι..

15 Απριλίου 2010


..
Πάντα ήμουν επιφυλακτική σε τρομοκράτες που τους έπιαναν
σε αναμπουμπούλα ή σε δύσκολες στιγμές της Πατρίδας μου..
Τις πιο πολλές φορές πίστευα ή ήθελα να πιστεύω.. ότι πίσω από αυτές τις «οργανώσεις» ήταν το ίδιο το κράτος.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως παραμονές απεργιών όλο και κάτι γινόταν ώστε να γεμίσουν οι δρόμοι με ΜΑΤ ..
Δύο φορές τσάκωσα σε συγκέντρωση (τη μια φορά κάτω απ το Υπουργείο Εργασίας και μια έξω απ την Αμερικάνικη πρεσβεία) άτομο με πέτρα στο χέρι.. τη μια φορά πρόλαβα και ειδοποίησα.. τους δύσπιστους δικούς μου γιατί .. σαν γυναίκα δεν ήμουν και τόσο αξιόπιστη..
Στην πρεσβεία τους έκανα νοήματα.. μέχρι να καταλάβουν.. ο άλλος πέταξε την πέτρα , όρμησαν οι μάγκες με τα κλομπ τα δακρυγόνα και βρέθηκα στη Μιχαλακοπούλου μισολιπόθυμη αφού πάνω μου είχαν πατήσει αρκετοί .

Το ίδιο πίστεψα και όταν συνέλαβαν τη 17 Νοέμβρη..
Δεν θέλει δα και περισσότερο μυαλό απ το δικό μου (και δεν φημίζομαι γι’ αυτό) για να αναρωτηθεί κάποιος πώς διάολο τους έπιασαν τη συγκεκριμένη στιγμή που η Αμερική ενημέρωνε τους πολίτες της να είναι προσεκτικοί όσοι θα ταξιδέψουν για τους Ολυμπιακούς λόγω της τρομοκρατίας…
Αυτούς που κανένας δεν μπορούσε να τους ακουμπήσει τόσα χρόνια..
Αλήθεια πριν το 80-81 είχαμε τρομοκράτες; (άσχετο)

Ίσως με αυτές τις σκέψεις και τη δυσπιστία μου να έκανα και το χατίρι
Κάποιων …δεν ξέρω.. ίσως να αδίκησα άλλους ..
Όπως και να’ χει η στάση μου έμοιαζε με λευκή ψήφο μια ψήφο που ποτέ δεν χώνεψα, που θαρρείς και φώναζε, ότι ψηφίζω για να είμαι εντάξει με τον νόμο. Το χειρότερο είναι ότι οι απορίες μου δεν λύθηκαν ποτέ

Ούτε σήμερα έχουν ξεκαθαρίσει για μένα τα πράγματα..
Μα παίρνω το μέρος των καινούργιων λεγόμενων τρομοκρατών μόνο από αντίδραση γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.
Γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα..
Γιατί δεν μου φτάνει να μου λεν μόνο κάνε αντίσταση ..
Γιατί δεν μου φτάνουν μόνο οι συγκεντρώσεις και μετά ξανά πίσω σαν ευχαριστημένος χριστιανός που έκανε το χρέος του .
Γιατί δεν πάει άλλο για μένα.
Παίρνω το μέρος τους γιατί είμαι ακόμα ζωντανή και γιατί αλλιώς θα "πεθάνω"
Η φωτό από εδώ

12 Απριλίου 2010

Νυχτώνει..κρύβομαι ..να μη σε δω..

..
Πάλι μάτια μου


Το’ ξερα πως θα ψάξεις να βρεις τρόπους να κρύψεις τις ασχήμιες..


Θέλει υπομονή.. το έχεις μάθει πια..



Αλλά κάποτε τα καταφέρνεις…
Και κοιτάς ότι θέλεις εσύ..
Και κάνεις.. πως ακούς ότι λένε οι άλλοι… που το κεντρί τους δεν μπορούν
να κρύψουν .. βλέπεις κεντρί και μέλι πάνε μαζί..




Κάποτε αναρωτήθηκες.. τι τάχα θέλουν να σου πουν...
μα τα περιστέρια δεν μιλούν..
Τώρα ..κατάλαβες.. Τι καλά που θα ήταν, τα απαγορευτικά να είχαν φωνή
για να μπορείς να πεις «εντάξει περιστέρια κάντε δουλειά σας»
Λίγη ψυχή ρε! Λίγη αντρίκια ψυχή...δεν είναι δύσκολο.. (η Φωτό των περιστεριών από δώ)

6 Απριλίου 2010

Τριάντα οχτώ

..
Τώρα! Τώρα να το πεις.. Βγές στο φώς...

Την ώρα που τα χείλη έχουν στεγνώσει
κάνοντας τα μάτια να λάμπουν άρρωστα
τώρα που οι ώρες πείσμωσαν και έμειναν σταθερές
και χάθηκε ο χρόνος γύρω

Ότι κι’ αν είναι τώρα να το πεις... Μήν κρύβεσαι..
που ο ζεστός υδράργυρος δεν επιτρέπει τις σκέψεις και τις αναλύσεις,
παρά μόνο ανακατεμένα όνειρα ,θάλασσες, βυθούς και άγραφτα
τραγούδια
κι εγώ αύριο στ’ ορκίζομαι, δεν θα θυμάμαι τίποτα.. Μη φοβάσαι…


Θα δεις ότι θα πουν:
-αυτός ο άνθρωπος στον πυρετό ψηνόταν όλη τη νύχτα
-τι περιμένατε να λέει;
Και μια ασπιρίνη γρήγορα θα μου δώσουν
χωρίς να έχω τη δύναμη να την αρνηθώ

όπως τότε .. σαι τι μου είπες;
και δ αρνήθ.. παρά σου είπ παρ
Τι απψία! Δεν με πίστ!

4 Απριλίου 2010

Δεν μου υπόσχεσαι ζωή, και...

....
Φέτος δεν μπόρεσες.. ή μάλλον και φέτος δεν μπόρεσες.
Κι ας το προσπάθησες ..το ζόρισες μπορώ να πω..
Ακριβώς όπως ζορίζουμε τον εαυτό μας για να κάνουμε τους άλλους να γελάσουν, τους παραδίπλα να χαρούν, κι όσοι το έχουν ανάγκη να κοροϊδέψουν… μη διαμαρτύρεσαι॥ δεν είναι κακό να δίνεις αυτό που λείπει σε κάποιον … (Ακριβώς το ίδιο με τις μαχαιριές που δέχεσαι॥ σε κάνουν να νοιώθεις πως ζεις ακόμα..)

Δεν μπόρεσες ακόμα μια φορά να το κρατήσεις , να το αγνοήσεις ,να το ξεχάσεις ।
Την τελευταία στιγμή ξανάρθε। Πιστό στο ραντεβού της μιζέριας που δεν ήταν ποτέ δική σου, μα κληροδότημα ανούσιας ζωής άλλων॥

Όσο κι αν γνώριζες το φάρμακο δεν το πήρες..
Κι έτσι φέτος έκανες ένα βήμα μπροστά ύστερα από πολλά χρόνια: Είπες να μη ξανά αναστηθείς.. Πέρασε σχεδόν αιώνας (! + - !) μέχρι να καταλάβεις
ότι η ζωή σου όλη ήταν μια επανάληψη…

Το να πεθαίνεις και να αναστήνεσαι κάθε τόσο κάνει τον ίδιο το θάνατο
έναν κομπάρσο στη σκηνή , ακυρώνει ότι καλό και ότι κακό σου έτυχε κάνοντάς σε να ζεις τον εφιάλτη της μέρας της μαρμότας॥

Πήρες την απόφασή σου όπως τόσες στη ζωή σου χωρίς διαμαρτυρίες και μυξοκλάματα … ας τα για τους μαλαγάνες … «και ξέρεις … και εγώ.. και σε θαυμάζω…» Αυτά θέλει η ζωή που εσύ δεν μπορείς.. Η πόρνη η ζωή που τίποτα άλλο δεν κάνει από το σου δίνει το χέρι να σηκωθείς μόνο για να σε δει να ξαναπέφτεις.. και μην της κάνεις πια τη χάρη…το μόνο που μπορείς..

Συγνώμη άγγελε.. όσο και να τραβήξεις το βράχο δεν θα αναστηθώ!
Ρωμαίοι στρατιώτες πάρτε άδεια επ’ αορίστου η παράσταση τελείωσε.
Μαγδαληνές και μυροφόρες κάπου αλλού θα υπάρχει ο θεός σας।

Αφήστε με να ξεκουραστώ κι αν είναι αλήθεια πως «γοργά ταξιδεύουν οι νεκροί» θα πάψω πια να κοιτώ από μακριά τον "Ωρίωνα" τον "Σείριο" και τον Αλντεμπαράν που κάθε νύχτα τους βλέπω να γνέφουν, χωρίς να ξέρω που, σε ποιόν… Σίγουρα σε όλους εκτός από μένα..
Κι αν είναι αλήθεια πως το τέλος είναι αιώνιος ύπνος, στη βαλίτσα μου θα κουβαλώ όνειρα που ποτέ δεν θα μου ξανά αφήσουν πικρή γεύση στα χείλη.

3 Απριλίου 2010

Εν τω μέσω της νυκτός...

(άλλη εγώ περίμενα , μου ήρθε υπουργός)


Οι δικηγόροι έχουν το φυσικό δικαίωμα να κερδίζουν απ τους νόμους με όποιο τρόπο μπορούν και να ζούν μια ευπρεπή ζωή।
Οι υπόλοιποι έχουμε τη φυσική υποχρέωση να τους βοηθούμε να το καταφέρνουν …….είχε πει ο ποιητής.


Στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής γραμμής η φωνή μελιστάλαχτη।
Τόσο, που αστραπιαία θα περνούσε απ το μυαλό σου, ή ότι κάποια πλάκα αρχίζει ή ότι ή εν λόγω φωνή μαστιγώθηκε από κάποιον πριν σε πάρει τηλέφωνο.
Το δεύτερο ήταν …..
-Ο κ. Φτού θέλει να σας μιλήσει…. (Μάσαγε και τσίχλα)

Καθόλου όρεξη δεν είχα πρώτον γιατί έψαχνα μια ώρα να βρω ανοιχτό φαγάδικο να φάω που πείναγα σαν π…ς .
Δεύτερον ο Χ μου την είπε πάλι…. Μανία αυτός ο άνθρωπος να νομίζει πως η καταλληλότερη δουλειά για μένα είναι να γράφω λεζάντες κάτω απ τις
«και πολύ πρώτες φωτογραφίες του» τις βραβευμένες (χμ! χμ! τέλος πάντων αυτές που θα έπρεπε να είχαν βραβευθεί) ...γιατί εκεί αρχίζουν οι φάπες..

Με τη μπουκιά στο στόμα άκουγα τον κ. Φτού να πλέκει το εγκώμιο της οικογένειας μου, για την εργατικότητα και το μεράκι που τη χαρακτήριζε (!)
Για το τι πρόσφερε στον τόπο(!) τόσο που το μυδοπίλαφο κόντεψε να βγει απ τη μύτη μου…
Απ’ έξω πέρναγε ο επιτάφιος και το αντίχριστο σκυλί μου άρχισε να γαυγίζει με άγριες διαθέσεις , τις ίδιες που μου ήρθαν και σε μένα μόλις άκουσα για τιμητικές πλακέτες και το σκοπό τελικά της τηλεφωνικής επαφής…


Τίποτα περισσότερο από όρνια που μύρισαν πτώμα!
Τίποτα περισσότερο από φαγοπότι επιτήδειων λαμογιών..
Τίποτα περισσότερο από γλείφτες κοινοτάρχες , φυτευτούς «συμπατριώτες» υπουργούς και κομματικούς δικολάβους …..Τίποτα άλλο παρά αυτό:

Οι ΜΚΟ χτυπούσαν την πόρτα μου..

Πήρα τηλέφωνο τον Χ..
-Λέγε..
- Κοίτα να δεις μαλάκα! Μη με ξαναπείς καλαμαρά γιατί θα σου χώσω καλαμάρι .. ξέρεις που! Γ…ώ τις φωτό σου τις παραλίγο βραβευμένες.
«Ζώο» που το μόνο που ξέρεις είναι πώς να βγάζεις το κάλυμμα του φακού σου…να δεις αν έχει φίλμ ….ναι ρε φωτο-δημοσιογράφε!
Για να δεις αν έχεις φίλμ!

Αύριο θα του ζητήσω συγνώμη…. Φίλοι είμαστε… αλλά είδες τι κάνουν οι ΜΚΟ;


ΥΓ: για την ιστορία το σόϊ μου ήταν τομάρια του κερατά!