Πάμε Ντόλη!

...
Και τώρα που τα πουλιά πέθαναν τραγουδώντας αλλά τουλάχιστον είπαν το τραγούδι που από καιρό γνώριζαν, και που τους είχε κόψει τη μιλιά :(
καιρός sourounti μου να έρθουμε στα ίσια μας και να γυρίσουμε στα δικά μας ..
Γιατί είναι και ξεφτίλα να γκρεμίζεται ένας κόσμος κι εμείς να παριστάνουμε ταις «ορφαναί επί του τάφου» Αϊ σιχτίρ

Εξ’ άλλου την ίδια ευχή πήραμε, και τώρα όλοι ήρεμοι τραβάμε για την ακρογιαλιά μας.. Για αυτά που ξέρουμε .. που μπορεί χαρά να μη μας δίνουν αλλά δεν μας πρόδωσαν ποτέ..

Γιατί εκεί που λέγαμε : όχι ρε… δεν με νοιάζει, με το που τελειώναμε το τσιγάρο και ακούγαμε και καμιά ηλίθια κουβέντα απ τον Γαπ και την ομήγυρη του θαρρείς και μπαίναμε στην πρίζα και φτου κι απ την αρχή..

Και μετά…ήρθαν οι μέλισσεεεεεες!!!!!!!!!!!!!
Και χάθηκες αδερφέ μου.
Και ξέχασες ποιος είσαι και για πού πάς..
Δεν λέει…
Έλα μου το.. και καλώς το, τώρα.. κάνε τσιγάρο ..στριφτό με Black Devil καπνό
άκου κι ένα τραγουδάκι χαζό πάρε και μια βαθιά ανάσα …και έτοιμοι ..
Ετσι ρε κουτό!!! Εμείς ποτέ δεν θέλαμε και πολλά για να σηκώσουμε κεφάλι…

Τώρα που το σκέπτομαι ρε sourounti αναρωτιέμαι ο χαζός..
Ο Τσε ρε …είχε καρδιά; Ή έκανε πως έχει φροντίζοντας για το PR του;




η φωτο από εδώ
Τραγούδι; γ@@@@ το το τραγούδι..

Η αγιότητα πριν την αμαρτια

Αναδημοσίευση γιατί....έτσι!



«Όλα μόνος του τα είχε κάνει στον εαυτό του…
Δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον..
Και δεν μπορούσε επίσης να μετανιώσει
Για τίποτε απολύτως..»


«Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης.
Δεν ξέρει τι ειν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας.
Ακόμα κι’ όταν το σουβλίζει το αγκάθι .δεν έχει επίγνωση του θανάτου που έρχεται..
Μονάχα κελαηδεί και κελαηδεί μέχρι που δεν του μένει πια φωνή να βγάλει έστω και μια νότα παραπάνω.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας αγκάθια, ξέρουμε..
Καταλαβαίνουμε.
Κι’ ως τόσο επιμένουμε να το κάνουμε.
Επιμένουμε …. Πάντα να το κάνουμε.»


Όταν τη ρώτησαν.. γιατί τον αγκαλιάζεις;
Απάντησε: για να δώ που θα χώσω το μαχαίρι .

Γιού! χουυυύ!! χού!

...


Σ’ ευχαριστώ
Που ποτέ δεν περπατήσαμε μαζί
Τώρα μπορώ να τριγυρνώ σε δρόμους που δεν σε ξέρουν

Σ ’ευχαριστώ
Που δεν κλάψαμε αγκαλιασμένοι σε ηλιοβασίλεμα
και μπορούν τα σούρουπα να με κοιτούν χωρίς απορία στα μάτια

Σ ’ευχαριστώ που οι Κυριακές μας έβρισκαν χωριστά
Και μπορώ τώρα τα πρωινά να αναζητώ πρώτα τον ήλιο..

Σ’ ευχαριστώ
Για όσα δεν μού’ δωσες
Και μπορώ και αντέχω τον κόσμο


Μα είναι φορές που σε μισώ
Για τα τραγούδια που ακούσαμε μαζί
Και τώρα για μένα έχουν τελειώσει
Σαν να μη γράφτηκαν ποτέ..

Και πόσο να αξίζουν οι δρόμοι, και τα δειλινά
Πόσο οι Κυριακές κι αυτός ο κόσμος όλος
Χωρίς τραγούδια;

στο κατώφλι ενα γράμμα ... Χα!

Καληνύχτα... (σας)

...

Τα πρωτάκια

(Από τετράδιο αντιγραφής)


Εν Ταξιάρχαι τη .....
«Μου είχε δώσει το λόγο της. Θα σου γράφω μου είχε πει..
Θαρρώ πώς ήταν καλοκαίρι γιατί τα μπράτσα της όταν μ’ αγκάλιασε (δεν μ’ έσφιξε) ήταν γυμνά και παγωμένα. Δεν είδα τα μάτια της. Πρώτον γιατί δεν έφτανα και δεύτερον γιατί κοίταζα το χώμα να μη με δει που κλαίω. .Χωρίς να ξέρω γιατί. Τα παιδιά κλαίνε πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν το λόγο.. Είναι σαν κάτι να γεννιέται για πρώτη φορά μέσα τους που τους είναι ακόμα άγνωστο…»

Άστο. ελάχιστα πράγματα γνωρίζω απ ’αυτό το παιδί.. Όσα ξέρω γι’ αυτό, είναι λόγια που τα ψιθύριζαν στις γειτονιές τα βράδια όταν δεν ήξεραν με τι να ασχοληθούν, και από μερικά γραφτά του που έπεσαν στα χέρια μου .. Απίστευτα πράγματα ακούει το φεγγάρι απ τους ανθρώπους και απίστευτα γράμματα στέλνουν στο θεό τα παιδιά.

Κι ενώ το φεγγάρι κάποια στιγμή μπορεί και να κρυφτεί για να μη βλέπει την αδιαφορία και τη σκληρότητα στα πρόσωπα, ο Θεός πάντα εκεί.. «πανταχού παρών» χωρίς γνώμη, αμέτοχος και ανήμπορος να διαχειριστεί όσα λέει πως έπλασε…

Άστο …ούτε από θεούς ξέρω παρά μόνο ότι άκουσα στις γειτονιές και διάβασα ότι γράφτηκε από παρέες..

« Μου είχε δώσει λόγο που δεν κράτησε.. έμαθα να στέλνω γράμματα στον εαυτό μου με τον δικό της χαρακτήρα.. έβαζα μέσα όλα όσα ήθελα να ακούσω
Έβαζα ψυχή..
και σιγά –σιγά έχασα τη δική μου.. άδειασα. .σκορπίστηκα σε λέξεις που χάθηκαν
σε ταχυδρομικό σάκο.. μέχρι που και για τον ταχυδρόμο έγινα ανάμνηση..»

Σε είχα ρωτήσει θυμάσαι;
Γνώριζες ότι ήξερα την απάντηση..
Δεν πρόλαβα να σου πω, πως ανάμνηση γίνονται μόνο οι νεκροί,
είτε έτσι, είτε αλλιώς.

«Σε έβλεπα παντού …. Σε κοίταζα στα μάτια για να μου μιλήσεις.
Και οι δυο μας βουβές..
Και όταν πήρα κουράγιο να σε ρωτήσω : Κυρία μήπως είστε η μαμμά μου;
Μου χαμογέλασες και κούνησες πέρα –δώθε το κεφάλι σου λέγοντας μου :
Όχι μικρό μου»

Άστο …. Ούτε από ανθρώπους ξέρω..
Τους κοιτώ μέσα στο πλήθος μα δεν τολμώ να ρωτήσω αν κάποιος απ αυτούς είσαι εσύ..

Και έχει στον ήχο της τόση αρμονία

Χωρίς όνειρα
χωρίς αγάπη


.. αγαπήθηκε τόσο..

Όσα δεν δίδαξε ο Μάξ..

..

Λοιπόν μάγκα….
Μακριά από μένα .. Μεταβολή … εμπρός ..μαρς..
Μπορώ να βάλω πλάτη… δεν κλαίγομαι.. αλλά δεν θέλω!
Αυτό να καταλάβεις, δεν Θέλω!

Και που πήγε η πλάτη που σου έβαζα απ τα δεκατρία μου χρόνια;
Διμερείς συμφωνίες με υποχρέωνες να κάνω και μονομερή ακύρωση
μου έβγαζες σαν λαγό απ το καπέλο σου..

Έτσι μπήκα π.χ στην αγορά εργασίας… Θυμάσαι; Συμφωνημένα πράγματα …
Τόσα ένσημα για τη σύνταξη.. Υποχρεωτικά, με τιμωρία εργοδότη και εργαζόμενου αν δεν τηρούσαν το νόμο. Δεν κράτησες το λόγο σου..
(Στα πόσα ένσημα έχουμε φτάσει λέει για κωλοσύνταξη;)

Εγώ τον κράτησα.. και εργοδότες κυνήγησα , και με επιθεωρήσεις εργασίας τσακώθηκα και απολύσεις έφαγα, γιατί; Για να τηρήσω τον νόμο σου.
Εσύ σφύριζες αδιάφορα.. πατριωτικά και «ελληνικά»
κλείνοντας το μάτι στα ΜΑΤ που κοίταζαν στα μάτια τον εισαγγελέα, που κοίταζε στα μάτια εσένα, για να δώσει την εντολή «χτυπήστε».

Σε σένα τα λέω μάγκα.. μη μου κάνεις τον ανήξερο.. εσύ είσαι πίσω απ τις αγορασμένες κυβερνήσεις σου ..και οι κυβερνήσεις σου δεν είναι η Ελλάδα..
Κάλυψες το πρόσωπό σου, όπως τα ΜαΤ και οι μπάτσοι κάλυπταν τα διακριτικά τους όταν χτυπούσαν..

Έβαλα πλάτη, κουκουλοφόρε .. χρόνια τώρα…
Πλήρωσα για την υγεία μου, (ασπιρίνη οι παροχές σου)
για το σχολείο του γιού μου , (μόνο το δημοτικό επιβαρύνθηκες) .. λέμε τώρα..
Πλήρωσα για να ζήσω περίπου σαν άνθρωπος … (κάτι που εσύ δεν ξέρεις τι είναι.. )

Πλάτη έβαζα μια ζωή …
Και έχασα ανατολές, έχασα ηλιοβασιλέματα, που ποτέ δεν θα ξανάρθουν,
έχασα χαμόγελα , έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους .. γιατί έβαζα πλάτη.. Δεν ξέρεις τι είναι να βάζεις πλάτη .. λυγάς ..δαγκώνεις τα χείλη σου,
πέφτεις , σηκώνεσαι, και ξανά.

Μα ακόμα αντέχω.. Αλλά δεν θέλω.. Πλάτη θα βάλω μόνο για την Πατρίδα μου.. Την πατρίδα που εγώ θέλω .. με κάθε τίμημα.. ακόμα κι αν πρέπει να την γκρεμίσω και να τη ξαναχτίσω απ την αρχή..
Ακόμα κι αν την Πατρίδα αυτή δεν την άφησες ποτέ να με πλησιάσει..

Η φωτο από εδώ

Ανειδίκευτου*..απασχ.....

..

3η κατά σειρά..

Για να μη ξεφύγουμε απ το πνεύμα της εργασίας, της απεργίας, και της πρωτομαγιάς
και πολλών άλλων αλλά δεν είναι της στιγμής..

Τι θα γίνει σήμερα; Δεν ξέρω..
Θα κάνω προσπάθεια να μείνω μέσα.. Ναι ρε! Θα κάνω πρωτομαγιά σπίτι μου!
Αν βγω, θα βγω για ούζα.. Αρκετά!

-Μα τώρα;
Ναι τώρα! Τι κατάφερα τόσα χρόνια;
-Και αν γίνει κάτι;

-Αν γίνει κάτι θα με καταγγείλω πως η επανάσταση άρχισε χωρίς εμένα..
-Μα γιατί;
Γιατί είμαι ανάποδος, γρουσούζης, αντιδραστικός, ξερόλας, εγωιστής, ζηλιάρης παρεξηγησιάρης, μάγκας, ευέξαπτος , πεισματάρης αγαπησιάρης ερωτιάρης ρομαντικός ευαίσθητος, κλαψιάρης, εύθικτος κάργα
ονειροπαρμένος, φαντασιόπληκτος και μερικοί λένε καλός σεναριογράφος.
Καλή σας πρωτομαγιά

*αφορά το βίντεο