Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό να δώ το αστέρι που θα ανάγγειλε την άφιξη του..
Μουντός.. όπως το κάθε πρωί που ακολουθεί μια νύχτα συνηθισμένη χωρίς θάματα , χωρίς "σπαρμένη μάγια.."
Δεν υπάρχουν θαύματα μου είπε η φωνή μέσα μου κι αν υπάρχουν δεν είναι για σένα.. και γέλασα δυνατά..
Ένας άντρας και ένας ταξιτζής μάλωναν δίπλα μου για το ποια είναι η πιο κοντινή διαδρομή
Τα λόγια τους, οι κινήσεις τους σπασμωδικές ..
γιατί τρομοκρατούνται οι άντρες μπροστά στη ζωή;
Ένας θεός γεννήθηκε στις πέντε και τριάντα το πρωί..
Γαλανομάτης όπως όλοι οι μικροί θεοί..
κι ήταν αυτός το αστέρι , αυτός οι άγγελοι κι οι μάγοι..
Κι ήταν αυτός το θαύμα..
έσφιξε με την γροθιά του το δάχτυλό μου (έτσι κάνουν πάντα οι μικροί θεοί)
και μ έφερε στον κόσμο του..
Κι είδα να κάθεται στο θρόνο του και γονατιστή εγώ να του προσφέρω μια λευκή σελίδα.. το άγραφο βιβλίο της ζωής του.. που έπρεπε να γεμίσει με ιστορίες , παραβολές, πάθη .. πίκρα.. αγωνία..
Και είδα την δική μου έρημο τον δικό μου πειρασμό να κλείνει το μάτι λέγοντας μου : Προσκύνησε με και θα τα αποφύγει όλα αυτά !
Και τότε κατάλαβα πως οι γραφές ξεγέλασαν την Εύα..
Κι αυτή πίστεψε πως με πόνο θα γεννά τα παιδιά της ..με πόνο ..και ύστερα ο παράδεισος θα είναι δικός της..
