Μαθητευόμενοι μάγοι

Συνηθίζεται… δεν ξέρω γιατί… να κάνουμε τους απολογισμούς για τα έργα μας , τις σκέψεις μας, τα σωστά και τα λάθη μας … κάθε που αλλάζει ό χρόνος.
Ο χρόνος των 360 ημερών ..
δεν μας βολεύει ο χρόνος των 24 ωρών..
Οι ώρες είναι πολύτιμες για να τις σπαταλούμε για τους άλλους..
είναι χρήμα λένε.. και πρώτα πρέπει να φροντίσουμε για τα κέρδη μας που απαιτούν την προσοχή μας, τι ελιγμούς θα κάνουμε, σε ποια αγορά θα μπούμε σε ποιόν θα πουλήσουμε από ποιόν θα αγοράσουμε.. και οι ώρες της μίζερης ημέρας μας δεν φτάνουν..
χώρια που στους δύσκολους καιρούς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους κακούς πελάτες.. ή αυτούς που νομίζουμε κακούς..
Για μας δεν έχει σημασία τι τους πουλήσαμε . Κι αν καμιά φορά την νύχτα για δευτερόλεπτα το θυμόμαστε ή σκέψη ότι ύστερα από 360 μέρες θα κάνουμε τον απολογισμό μας και θα αποδώσουμε στον εαυτό μας τις ευθύνες που μας αναλογούν λειτουργεί σαν χάπι που το πιπιλάμε και μας παίρνει ο ύπνος πριν φτάσουμε στο μέσα του…το πικρό..
Δεν θυμάμαι αν στο τέλος του απολογισμού μας αναρωτηθήκαμε ποτέ «αυτό γιατί το έκανα?» ή «εκείνο γιατί το είπα?»
Στο τέλος του δικού μου σε μερικές μέρες θα ξέρω ότι δεν έφταιγα εγώ.. αλλά ο κακός μου εαυτός που ήθελε να παίξει να ξεγελάσει να εξευτελίσει και ίσως να προσφέρει εκδούλευση σε τρίτους.. να τους κάνει να γελάσουν ..να διασκεδάσουν..
Πολλά έπεσαν στην αντίληψή μου μέσα στον χρόνο που φεύγει σε λίγο.
Δεν αξίζει τον κόπο να τα αναφέρω..
Σοβαρά , αστεία, όμορφα άσχημα, ξεκαρδιστικά ,ανόητα, τραγικά.. Τα τελευταία τα προκάλεσαν κοντινοί άνθρωποι και έτσι το τραγικό δεν βαραίνει τόσο αφού για τους δικούς μας μπορούμε να πούμε χαλάλι..
Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν κάνω ευχές επειδή συνηθίζεται αυτές τις μέρες ..
Παράκληση θα κάνω… Μην το ξανακάνετε.. Σε κανέναν.. ότι και αν είναι αυτό..
Ένας «άνθρωπος» χάθηκε … και το «χαλάλι» πονάει. Μη το ξανακάνετε όσο και κουτό άνθρωπο βρείτε να διασκεδάσετε ..η κουταμάρα ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να φτάσει..
Πρόσφατα «άκουσα» μια κραυγή.. την άκουσα διαβάζοντας.. Η λέξη «ψευτοεπαναστάτες» μου έμεινε.. διάβασα προσεκτικά τι έλεγε και το πιστεύετε? Το μυαλό μου πήγε σε σας..

ΥΓ: Στην ανόητη κυρία που με επισκέφθηκε χρησιμοποιώντας όλες τις δυνατότητες που προσφέρει το internet δεν κρατάω κακία..
Πολλοί στη θέση της το ίδιο θα έκαναν αν τους έλλειπε η αξιοπρέπεια
Αν πράγματι έγιναν οι συζητήσεις που μου είπε ας μην στεναχωριέται.. βρήκε το άλλο της μισό.. γιατί και η έλλειψη της συγνώμης που περίμενα αυτό δείχνει.

Ονειρο ήτανε

Σήμερα φώναξα το όνομά σου στον ύπνο μου
Δυνατά .. αφού τρόμαξα και ξύπνησα.
Μετά το ξέχασα όπως ξεχνάμε το πρώτο κλάμα μας.
την πρώτη ανάσα το πρώτο καλωσόρισμα..
Κρίμα… ξεχνάμε την μοναδική στιγμή που υπάρχουμε
χωρίς να ξέρουμε από πού ήρθαμε και που θα πάμε.
Κι όμως ..θυμάμαι πως φώναξα δυνατά..
Πάλι δεν μ άκουσες??
Άλλη μια μέρα.. «καλή» την λένε όλοι..

Ενας Θεός γεννήθηκε απόψε

Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό να δώ το αστέρι που θα ανάγγειλε την άφιξη του..

Μουντός.. όπως το κάθε πρωί που ακολουθεί μια νύχτα συνηθισμένη χωρίς θάματα , χωρίς "σπαρμένη μάγια.."

Δεν υπάρχουν θαύματα μου είπε η φωνή μέσα μου κι αν υπάρχουν δεν είναι για σένα.. και γέλασα δυνατά..
Ένας άντρας και ένας ταξιτζής μάλωναν δίπλα μου για το ποια είναι η πιο κοντινή διαδρομή
Τα λόγια τους, οι κινήσεις τους σπασμωδικές ..
γιατί τρομοκρατούνται οι άντρες μπροστά στη ζωή;

Ένας θεός γεννήθηκε στις πέντε και τριάντα το πρωί..
Γαλανομάτης όπως όλοι οι μικροί θεοί..
κι ήταν αυτός το αστέρι , αυτός οι άγγελοι κι οι μάγοι..
Κι ήταν αυτός το θαύμα..
έσφιξε με την γροθιά του το δάχτυλό μου (έτσι κάνουν πάντα οι μικροί θεοί)
και μ έφερε στον κόσμο του..

Κι είδα να κάθεται στο θρόνο του και γονατιστή εγώ να του προσφέρω μια λευκή σελίδα.. το άγραφο βιβλίο της ζωής του.. που έπρεπε να γεμίσει με ιστορίες , παραβολές, πάθη .. πίκρα.. αγωνία..

Και είδα την δική μου έρημο τον δικό μου πειρασμό να κλείνει το μάτι λέγοντας μου : Προσκύνησε με και θα τα αποφύγει όλα αυτά !

Και τότε κατάλαβα πως οι γραφές ξεγέλασαν την Εύα..
Κι αυτή πίστεψε πως με πόνο θα γεννά τα παιδιά της ..με πόνο ..και ύστερα ο παράδεισος θα είναι δικός της..

Οι δικοί μου φίλοι

Που γι αυτούς αλλάζω συνήθειες και ωράρια για να μπορέσω να βρεθώ μαζί τους όποτε αυτοί θέλουν κι όχι όποτε εγώ έχω μαζέψει το σπίτι , έχω βάλει με τάξη τα βιβλία στα ράφια και το σπουδαιότερο έχω πλύνει τα πιάτα..
Αλλάξαμε τα ωράριά μας (εγώ τα σκυλιά και τα γατιά μου) για να υποδεχόμαστε τους ξένους μας σύμφωνα με τα δικά τους, στο δικό τους «γήπεδο» αν μπορεί να ειπωθεί έτσι ο χώρος τους που ωστόσο είναι και δικός μας .
Κάναμε με λίγα λόγια την νύχτα «μέρα» γιατί οι δικοί μας ξένοι δεν γουστάρουν φασαρίες και κραυγές δίκαιες ή άδικες και γιατί δεν μπορούν το : όλα στο φώς.. και προ παντός άν το ακούνε από «διάνοιες» τύπου Gap που το μόνο που καταφέρνουν είναι ένα δυνατό Gouuuupp στο δικό μου κεφάλι..

…γιατί Το δικό μας Φώς είναι η νύχτα.. η βαθειά νύχτα..το σχεδόν πρωί! (εδώ ακριβώς το έτερον μέλος της οικογενείας το μπλοκικώς αόρατο δυσανασχετεί και κρεμάει μούτρα)


Αργά..πολύ αργά.. ανταμώσαμε με την πανσέληνο που πεισματικά αποφύγαμε να μην αποτελέσουμε μέρος του ρομαντικού συνόλου πλην όμως όλη νύχτα μας απειλούσε ότι το σκαλοπάτι μας θα κάνει για κρεβάτι, έπαιζε κρυφτό ανάμεσα στα φύλλα της μουσμουλιάς και αυτή μουσμούλιζε και έριχνε τη σκιά της στο μαξιλάρι μου και ό σκύλος μου ψιλοθυμήθηκε τους αρχαίους του προγόνους και στο τσάκ τον πρόλαβα, γιατί η γειτονιά όχι μόνο δεν σηκώνει τέτοιες αναμνήσεις αλλά και αν ακούσουν τους σκύλους να μιμούνται τους λύκους φτύνονται και κάνουν τρεις φορές το σταυρό τους..
Και είμαστε σε θέση να σας ανακοινώσουμε ότι εμείς την πανσέληνο την είδαμε την άλλη μέρα κατά τις 5 το πρωί όταν είχαν αδειάσει οι ρομαντικοί τις αλάνες. Κι αυτή καλομαθημένη απ τα άχ! και τα βάχ! και τις κόκκινες καρδούλες με το βέλος


ξεκολλημό δεν είχε …από λουλούδι σε φύλλο το πήγαινε και από φύλλο σε κάγκελο μέχρι στίς εφτά που αποφάσισε η αλήτισσα να κάνει τη βουτιά στην «Κούλουρη»
...Όμως όχι ..οι φίλοι μας και οι δικοί μας ξένοι είναι άλλοι..
Γι αυτούς κανείς δεν τραγουδά, δεν ξενυχτά και δεν αναστενάζει και κανένας χώρος αρχαιολογικός δεν μένει ξεκλείδωτος
..Και είναι ο Ορίωνας με την παρέα του.. είναι ο Σείριος που τον ακολουθεί και αυτή την εποχή ανατέλλουν κατά τις 6 πάνω απ τον Υμηττό ..
..την ώρα που αρχίζουν να ξεχωρίζουν οι κορυφογραμμές του

Θα μου πεις ..σιγά τώρα ..με πέντε αστέρια, άντε είκοσι , κάτι τρέχει..
Θα μου πεις ακόμα ..σιγά τον ουρανό με τα’ άστρα που έχετε εσείς στην Αθήνα..
Κι εγώ θα σου πώ ..δίκιο έχεις αλλά σιγά μην ξεχωρίσεις τα δικά μου τα άστρα
ανάμεσα στα μιλιούνια που κοιτάς εσύ απ τον δικό σου ουρανό..

Φωτορύπανση

Επίλογος

Το παιδί που έχει πονέσει είναι πολύ δύσκολο να κάνει το ίδιο αργότερα σε άλλους.
Εκτός αν «φρόντισαν» να «τιμωρηθεί» για ότι του προξένησαν..
Η καραμέλα που πιπιλάμε ότι τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται βίαια αργότερα,
είναι ίδια με την καραμέλα που τα παιδιά χωρισμένων γονιών γίνονται ναρκομανείς .
Αυτά τα παιδιά θα γίνουν βίαια μόνο αν δεν βρουν ανταπόκριση στην μεγάλη αγάπη που κρύβουν μέσα τους, για το κάθε τι.. κι αν γίνουν βίαια θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους.
Όπως έκανε η Άννα..
Μεγαλώνουν με πολύ θυμό αλλά μόνο για τον εαυτό τους..
Και αυτόν τον θυμό τον βγάζουν για το καλό των άλλων.. να μην περάσει άλλος ότι πέρασαν τα ίδια.. να μη στερηθεί κανένας ότι στερήθηκαν αυτά, να ζήσουν όλοι μια ζωή που αυτά ονειρεύτηκαν.. και κυνηγούν την αδικία που την αναγνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα έστω κι αν πρόκειται να βρουν το μπελά τους..
Αν προλάβαινα θα έλεγα της Άννας να αποστασιοποιηθεί απ αυτό το κοριτσάκι του ορφανοτροφείου.. να το δει σαν ένα δεύτερο πρόσωπο.
Να το πάρει αγκαλιά, να το προστατέψει, να το αγαπήσει, να το κανακέψει, να του δώσει όσα δεν του έδωσαν οι άλλοι ..Και να κλάψει..να κλάψει πολύ μαζί του..

Και τότε ο θυμός θα φύγει σιγά-σιγά.. αυτό θα έλεγα της Άννας ..δεν πρόλαβα όμως..
και τα βάζω με μένα ..

Ζωή κατά το δοκούν

"Ζωή σε συνέχειες" τελευταίο..

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..

Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..

Εσύ ξέρεις να δίνεις αγάπη..(Ξέρεις ή το καταστρέφεις νομίζοντας πωςτο αγαπάς;)
Χρειάζεται λοιπόν πολλή αγάπη για να μεγαλώσεις ένα παιδί αλλά καμιά φορά δεν φτάνει..
Κοίτα αυτά τα δυο μικρά που περπατούν αγκαλιασμένα.. πόσα μυστικά και πόσα όνειρα μοιράζονται μεταξύ τους.. λένε τα ίδια ..χαίρονται με τα ίδια λυπούνται με τα ίδια .. Αν ζούσαν σε άλλη εποχή ίσως γινόταν και σταυραδέρφια. Αυτό τους το σφιχταγκάλιασμα δείχνει πως γεννιέται μια φιλία.. που έστω κι αν δεν κρατήσει για όλη τους τη ζωή , θα είναι μια ανάμνηση δυνατή και πάντα σ αυτήν θα γυρνούν για να μερέψουν το νου τους..
Πώς να το καταφέρεις εσύ αυτό; Εσένα θα σε σκέπτεται μόνο σαν αγάπη και φωλιά.
Σαν ένα λιμάνι που ξαπόσταινε απ τα παρθενικά του ταξείδια
Ξέρω ..θα μου πεις: άλλη η αγάπη της μάννας..
Ξέρεις; Θα σου πω: επαναπαύεσαι μ’αυτό;
Χρόνια ακούω το γνωστό υπερφίαλο και γελοίο Είμαι φίλος με το παιδί μου..
- Καραγκιόζης είσαι γιατί για φίλο το παιδί σου δεν χρειάζεται εσένα.
Από σένα χρειάζεται αγάπη όπως την θέλει αυτό.. σύμφωνη με τις δικές του ανάγκες.
Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα για τα οποία είσαι υπεύθυνος και υποχρεωμένος να του δώσεις και να του μάθεις
Και για να του δώσεις μια τέτοια αγάπη πρέπει να αφήσεις στην άκρη ότι σου έμαθε η ζωή – γιατί να πολεμάς σου έμαθε – και με πόλεμο την ψυχούλα του δεν την πλησιάζεις.
Όλα σου καλά, και οι συμβουλές και οι ορμήνιες , μα άχρηστα όλα μπροστά σε μια κλειστή πόρτα.. Μπορείς να ξαναγίνεις παιδί; Όχι; Ε! το έχεις χάσει το παιχνίδι και αρκέσου να κάνεις τον γονιό κατά το δοκούν της κοινωνίας αυτή τη φορά
Και πάντα να αναρωτιέσαι έντρομη : Πώς να προστατέψω το παιδί μου;
Κι εγώ να σου απαντώ: Δεν μπορείς… Για να μην μοιάζεις με ζώο δέχτηκες να σου κόψουν τα νύχια ..να σου λιμάρουν τα δόντια.. και σιγά-σιγά σε έκαναν «άνθρωπο»

ΥΓ για να μη με ρωτήσεις σου απαντώ Ναι…είναι περίπλοκο να είσαι μάννα..

Ζωή.... μερος Γ' & Δ'

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)

Μέσα από ανοχές, συγκαταθέσεις και Νόμους η μάννα που χάνεται μεγαλώνει μωρά ανεξάρτητα, με «δική» τους προσωπικότητα μακριά απ τη φούστα της μωρά απελπιστικά διαθέσιμα ..
Και η μεταλλαγμένη μάννα αναρωτιέται έντρομη:
- Τι να κάνω να προφυλάξω τα παιδιά μου;
- Από που καλή μου; Απ τους Νόμους των ανθρώπων;

Ομερτά
Ξέρω ανθρώπους που είδαν και δεν μίλησαν..
Ανθρώπους που ένοιωσαν πόνο αλλά χέρι δεν άπλωσαν.
Γνώρισα δάκρυα ανθρώπων που αντί να τραβήξουν ένα κακοποιημένο παιδί απ το πέλαγο το έκαναν πιο βαθύ.. και όσο έκλαιγαν τόσο αυτό φουρτούνιαζε .. και το παιδί βούλιαζε.
Ο νόμος της σιωπής ..που αλλάζει σιγά –σιγά και γίνεται , φλύαρος, γεμάτος υποκρισία και στο μόνο που βοηθά είναι να αναδείξουμε την δική μας ευαισθησία στον εαυτό μας , στους άλλους αλλά όχι στα παιδιά.
Η πραγματική Ομερτά όμως υπάρχει στις ψυχές των παιδιών που τα «σκότωσαν»
Τα παιδιά δεν μιλούν και καλά κάνουν.. (Αν θα μιλήσουν καμιά φορά θα πουν τη μισή αλήθεια κι αυτή μπασταρδεμένη από υποδείξεις και από αερολογίες «ειδικών» και μη..)
Αντί αυτών μιλούν κάποιοι άλλοι.. Αυτοί που τον νόμο των ζώων τον χρησιμοποιούν κατά τo δοκούν.. « ο θάνατός σου η ζωή μου!»
Τα ζώα οπωσδήποτε αγαπούν, αλλά και φροντίζουν. Το έχω γνωρίσει..
Και νοιώθουν... είτε σε ξέρουν είτε όχι
Και κοίτα πάλι τι θυμήθηκα ..

«Ήταν ένας χειμώνας απ αυτούς που χιόνισε πολύ στην Αθήνα.
Μόλις είχα βγάλει τον γύψο απ το πόδι μου και έπρεπε να κάνω φυσικοθεραπείες για την αγκύλωση .. έπρεπε όμως και να δουλέψω.. «προτίμησα» χά! το δεύτερο..
Το να σχολάς στις τρείς το πρωί και να πηγαίνεις κουτσαίνοντας ποδαρόδρομο απ το Χίλτον στο Ν.Παγκράτι είναι σχετικά δύσκολο..
Με το χιόνι όμως είναι αδύνατον γιατί δεν μπορείς να κουμαντάρεις και τα δυο σου πόδια.. και τότε φοβάσαι.. φοβάσαι τις σκιές, ακούς την καρδιά σου να χτυπά και νομίζεις πως είναι βήματα πώς κάποιος σε έχει πάρει στο κατόπι . Πονάς , φοβάσαι , γλιστράς μα το πιο οδυνηρό.. λυπάσαι τον εαυτό σου για όλα αυτά και γιατί δεν έχεις φράγκο για να πάρεις ταξί..
Κέρωσα όταν είδα απ το απέναντι πεζοδρόμιο το τεράστιο σκυλί να με κοιτά ακίνητο.. Μέτραγε την αδυναμία μου; Πέρασε αργά το δρόμο και μπήκε μπροστά μου .. Άρχισε να προχωρεί σταματώντας κάθε τόσο ώστε να το φτάνω.. σε απόσταση τέτοια που να μη φοβάμαι.
Με πήγε μέχρι το σπίτι μου.. δεν ξέρω που το γνώριζε.. δεν ξέρω αν ήταν όνειρο
δεν ξέρω αν ήταν φαντασία μου. Ίσως ο φόβος να σαλεύει το μυαλό..
Το άλλο βράδυ με περίμενε την ίδια ώρα στο άλσος.. Μέχρι που έλιωσαν τα χιόνια, μετά χάθηκε..»

Ζωή σε συνέχειες μέρος Ε'

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..
Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..
Συνεχίζεται...

Ζωή σε συνέχειες ..μέρος Β'

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Αφοσιώνονται, αγαπούν , θυμούνται, μελαγχολούν, πεθαίνουν από αγάπη..

Δεν ξέρω αν μπορούν να καταλάβουν την έννοια «άνθρωπος» όπως εμείς καταλαβαίνουμε τον ορισμό της λέξης Ζώον.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε τη φράση ή και την είπαμε:
- Άντε ρε! Ζώο! Έτσι υποτιμητικά προς τα ζώα.. γιατί έτσι έπρεπε.. Για να δείξουμε ότι ξεχωρίζουμε απ αυτά.. Τα ζώα ..τα άλογα..

Βαφτίσαμε και τα απάνθρωπα ένστικτά μας «ζωώδη» (γιατί κάτι άλλο, εκτός από μας τους τέλειους, θα πρέπει να φταίει ) .. μέχρι να βρεθεί η συνταγή να τα δικαιολογήσουμε κι αυτά ως πρόοδο της πανάθλιας ζωής μας.

Και μένα στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία ενός δημάρχου που πάντρεψε δυο ομοφυλόφιλους…. και τι μας νοιάζει; Και ποιοί είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιός θα κοιμηθεί με ποιόν και τι θα κάνει o καθένας στο κρεβάτι του. Και που είναι το κακό στον νόμο που προστατεύει αυτές τις «ιδιαιτερότητες» της φύσης;
Πουθενά! « Ένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι ποτέ κακός..»

- Άχ! βρέ! Άννα! γιατί δεν περίμενες λίγο! Άχ! βιαστικό μου κορίτσι!
Ίσως ο βιασμός και η σεξουαλική παρενόχληση παιδιών γινόταν συνείδηση ..Νόμος!
- Κοίτα Άννα! Ο άνθρωπος κάνει προσπάθειες, τα λάθη.. ούπς! οι ιδιαιτερότητες της φύσης να δικαιωθούν .. μελετημένα όμως για να πείσει πως τίποτα δεν είναι λάθος!

Ποτέ δεν μίσησα τα λάθη της φύσης Τα κατανόησα ..τα δέχτηκα ( και όχι τα ανέχτηκα ) όμως έχω και όρια, γιατί μετά θα πρέπει να δεχτώ κι άλλα…κι άλλα.. και εν τέλει να δεχτώ μια ζωή μεταλλαγμένη, να χάσω τη ψυχή μου..και να μή μπορώ να αποκαλώ πια τον εαυτό μου ζώον παρά μόνο άνθρωπο.

Ζωή σε συνέχειες μέρος Γ΄& Δ΄

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)
Συνεχίζεται….

Ζωή σε συνέχειες μέρος Α

..
«Κατά το δοκούν»
όμορφη φράση εύηχη κυλάει σαν τραγούδι σαν γάργαρο νερό όπως και η έννοια της .
Κατά το δοκούν ..Τρείς λέξεις υπηρέτριες.
Ένα πολυεργαλείο για να μαστορεύουμε για να κάνουμε καινούριο ότι μας πάλιωσε ότι μας μίκρυνε και δεν μας χωράει πια. Να το αλλάξουμε και να το πλασάρουμε στην αγορά κομψό …ένα νέο προϊόν.. μια καινούρια αξία.
Λέξεις υπηρέτριες…
Φιλάνθρωπος, ουμανιστής ,φιλόζωος, φυσιολάτρης, φιλόπατρις αλλά και επαναστάτης , αριστερός, ακόμα και μαλάκας…
Και η πιάτσα όλα τα χωρά όλα τα καταπίνει και με τη σειρά της διαμορφώνει την πελατεία της…στα μέτρα της.. στα μέτρα των καιρών. Όμορφα, πειστικά, με ρέγουλα.

« Κάνω τον μαλάκα» Πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει ίσως και σκεφτεί.
Κάνω τον μαλάκα για κάποιο λόγο ..για να κερδίσω κάτι, έστω και την ησυχία μου.
Κάνω τον φίλο, τον εραστή, τα πάντα μπορώ να κάνω όταν το απαιτεί το συμφέρον μου..
Και θεός γίνομαι κι αλλάζω τα πάντα ..μα σαν θεός το μυαλό σου με νοιάζει πριν απ όλα. Αυτό χρειάζομαι σαν συνέχεια της ύπαρξής μου.

Κατά το δοκούν…
Μια καταστροφή την μετατρέπω σε συνωστισμό, μια κατοχή σε ειρηνευτική δύναμη
Μπορώ να σου κάνω την κόλαση, ανάπτυξη, μπορώ το τετέλεσται να σου το κάνω δρόμο προς τη σωτηρία..
Και σου παρουσιάζω το πιάτο μου πασπαλισμένο με μπόλικη φιλανθρωπία και μπόλικο ότι γουστάρεις .. για να το φας.

Δεν ξέρω την αιτία που δεν μπορούμε πια να συνεννοηθούμε.. αλλά ζουν οι λέξεις.. αλλάζουν τα νοήματα.
Και στο μυαλό ( που όπου θέλει μας αρμενίζει)μόλις μου ήρθε η ιστορία της Άννας.. Της μικρής που την βίασε σχεδόν όλο το προσωπικό του ορφανοτροφείου που έφτιαξαν άνθρωποι φιλάνθρωποι.
Δεν έχει πια σημασία πότε και που.. Εδώ.. μπροστά στα μάτια μας.. Τότε..
Η φίλη μου η Άννα.. που δεν λέω καλή της ώρα.. γιατί πήρε κάποια χρονιά το κουράγιο και φρόντισε να την σταματήσει αυτήν την «καλή» της ώρα.
Στο Τζάνειο που δούλευε.. από κάποιο όροφο ..πάνε χρόνια..

Ζωή σε συνέχειες Μέρος Β΄

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Συνεχίζεται ..

Λείπει το ποτήρι σου..

Όταν πάς κάπου για δυο μόνο μέρες και η πρώτη ερώτηση που θα κάνεις είναι που έχει ίντερνετ – καφέ πρέπει να σε δει γιατρός..

Συχώρεσε με ρε σύντροφε άφησα τη Μαρία μόνη αλλά δεν άντεχα να βλέπω άλλο τα μάτια της.. Δεν είχα τίποτα να της πω.. με καταλαβαίνεις..
Είχαμε πει Γιάννη ότι μαζί θα ερχόμαστε στο νησί σου και όταν έφυγες ξαφνικά, με πήρες τηλ για να μου πεις ότι το καλοκαίρι που μας έρχεται με περιμένεις.. Και το καλοκαίρι ήρθε.. είναι εδώ ..Είμαι κι εγώ εκεί.. Εσύ που είσαι σύντροφε;
Που είσαι ρε φιλαράκι;

Αυτό με ρωτούν τα μάτια της Μαρίας..
Τι να της πω;
Δεν θέλω να κλάψω μπροστά της..
Γι αυτό ήρθα στο καφέ..
Το μαιλ που έστειλα σπίτι μου τους παραξένεψε … μες στην καλή χαρά ο δικός σου όπως πάντα .. όταν ζορίζεται ..
- Είσαι καλά; Τι έγινε ; δεν πήγες για το μνημόσυνο; Με ρώτησαν .. (βλέπεις οι δικοί μου ποτέ δεν μ’ έμαθαν ..γι αυτούς είμαι το γελαστό παιδί…η έξω καρδιά..)

-Μην μου λέτε αυτή την λέξη ,απάντησα και τους έκλεισα..
Γιάννη.. θέλω να φύγω φίλε μου.. Δεν αντέχω τις βλακείες που γίνονται και καταλαβαίνω πως ούτε η Μαρία τις αντέχει.. Δεν της έμαθες να κλείνει την πόρτα στους παπάδες και στις απρόσκλητες μοιρολογίστρες ..

Θέλω και να πιώ.. να γίνω φέσι όπως τότε στην Καισαριανή θυμάσαι;
Τότε που μας μάζεψαν απ το δρόμο.. και εγώ τα άκουσα όλα.. βλέπεις εσύ μπορούσες ακόμα και να μεθάς.. εγώ ήμουν το βδέλυγμα..

Θυμάσαι ρέ τον Μακρή ; που τράβαγε τον γιακά του όταν με έβλεπε;
Τον είδα τις προάλλες σε μια πορεία… δεν του είπα τίποτα.. φάνηκε πως δεν ήξερε.. Μακριά από μένα! μου έγνεψε .. και μετά μ’ αγκάλιασε..
Τι να του έλεγα ρε Γιάννη ;
Ρε φίλε όση ώρα σου μίλαγα βάραγε το τηλ. Και το έκλεισα..
Και μόλις τώρα ήρθε η Μαρία και μου ψιθύρισε πάνω απ τον ώμο μου
- Έλα σπίτι…σου βρήκα υπολογιστή..

Κάτι τέτοιες στιγμές γεμίζω κακία και μίσος.. γιατί δεν θα βγάλω τίποτα.. δεν θα καταφέρω τίποτα βρίζοντας τον θάνατο.. και δεν ξέρω πώς να ξεσπάσω..
Φεύγω φίλε θα τα πίνουμε μαζί δεν μου τη γλυτώνεις

Αποχαιρετισμός στους Δρόμους

Σήμερα αποχαιρετίσαμε και επισήμως την Σ.....
- Και τι έγινε θα πει κάποιος!
- Δεν την είχατε και σε μεγάλη υπόληψη… Έτσι ξαφνικά την αγαπήσατε;

Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν δρόμο που δεν τον είχαμε και σε μεγάλη υπόληψη.. Δένεσαι όμως καμιά φορά με τα πράγματα.. τα άψυχα..
Και τα’ αγαπάς…
Ήταν και το πείσμα .. ο πόλεμος.. το στοίχημα ότι τίποτα δεν θα κάνεις στη ζωή σου..
Η αγωνία, και μετά οι μολότοφ … ήταν και που σε έβλεπαν ξένο οι γύρω..
Δένεσαι με τα πράγματα …το ξέρω.. Τα πράματα που απόκτησες χωρίς να πουλήσεις και χωρίς να πουληθείς..
Κι αυτός που σου έμαθε να κοιτάς τον άλλον στα μάτια σπάει το κεφάλι του τώρα και αναρωτιέται : έκανα καλά;
Και θέλει να σε ρωτήσει μα δεν τολμά ..όχι από φόβο μην του ρίξεις ευθύνη , αλλά γιατί βλέπει τα μάτια σου συννεφιασμένα..
Την ευθύνη εξ’ άλλου την κουβαλά μέσα του.. κανείς δεν μπορεί να του τη ρίξει..

Σήμερα αποχαιρετίσαμε άψυχα πράγματα.. που πήραν χρόνια της ζωής μας..
Τα έμψυχα μας κοιτούσαν παγωμένα που φεύγαμε.. Μερικοί ξέρουν..
σε κοίταζαν στα μάτια ..το πρόσεξα .. στεναχωρήθηκαν..
Η μόνη σου ανακούφιση ότι δεν κινδυνεύουν (!!) όσο θα κυκλοφορεί το δικό σου αίμα και το απόθεμα κουράγιου σου γύρω τους, χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο.. το ξέρεις και το ξέρουν κι αυτοί..

Σήμερα είδα για ακόμα μια φορά τα μάτια των φίλων μας που χάρηκαν
Κι αναρωτήθηκα είναι οι «δρόμοι» φίλοι μας ή οι φίλοι μας δρόμοι;
Ακαταλαβίστικα στα λέω .. ούτως ή άλλως δεν θα με διαβάσεις…δεν με ξέρεις, ούτε μ’ έχεις δει…αλλά είμαι εδώ , κοντά σου όμως αυτά τα μάτια σου μου θυμίζουν τα δικά μου και ξέρω πως δεν θέλουμε πολλές κουβέντες όταν τα δόντια και τα νύχια μας ματώνουν τα χείλη και τις παλάμες μας..

Όπως και να έχει συχώρεσε με.. δεν ξέρω ακριβώς γιατί.. αλλά συχώρεσε με..

Σκόρπιες σκέψεις υπό σκιάν

.

Πολύ σωστή ή έκφραση που λέει ο φτωχός πλην τίμιος λαός :
Α! ρε! Και που να σφίξουν οι ζέστες!!
Και επειδή έσφιξαν δικαιολογούμαι κι εγώ να γράφω ποιηματάκια..
(τώρα που λείπεις σφουγγαρόπανο***)
Και να καταθέτω τη σκέψη μου χωρίς παρεξήγηση ζέστης ένεκεν

Σκέψη 1
Επειδή σήμερα θα κάνουν μια πορεία οι μπάτσοι… λέω τώρα εγώ..
αν έσκαγε δίπλα τους μια μολότοφ τι θα γινόταν;
Τα ΜΑΤ θα έπιαναν τους συναδέλφους τους ή τον κόσμο που θα βρισκόταν τριγύρω για συμπαράσταση ίσως; (Εγώ πάντως μόνο για να χαζέψω θα πήγαινα)
Αν δεν σκάσει καμιά μολότοφ σήμερα δεν θα έχω δίκιο να λέω ότι τελικά τη ζημιά δεν την κάνουν οι αναρχικοί; Και το ξέρω πως μόλις τώρα είπα μα@@@α αφού ποιος τους χ@@ει τους μπάτσους αν είναι να κάνουν δουλειά οι προβοκάτορες.. αλλά οι μπάτσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα διότι επιτελούν έργο… λέει..
Σκέψη 2
….. Ρε σύντροφοι οικοδόμοι τσαγκάρηδες πλακάδες και υφαντουργοί
σύντροφοι του επισιτισμού και λοιπές επαναστατικές ομάδες σαν πολύ ψηλά δεν τον πήραμε τον αμανέ τόσα χρόνια;
Δεν ξέρω αν φταίνε τα τραγούδια: «εμείς είμαστε οι εργάτες εμείς είμαστε ο φωτιάααα!!» και τέτοια… αλλά δεν φτάνει που κοιμηθήκαμε, σνομπάρουμε και τους άλλους συναδέλφους εργαζόμενους και τους «βάζουμε» μετά από μας στην γραμμή του εργατικού κινήματος;
Δεν ξέρω τι είπε ο «πατερούλης» και τι μέρα είχαμε όταν τα είπε και τι χρονιά
Αλλά γαμότι μου υπάρχουν κάτι επαγγέλματα σκ@@α που ενώ παλιά είχαν μεγάλη πέραση τώρα κοντεύουν να γίνουν κάτι σαν τις χορεύτριες της φωτογραφίας..
Τώρα πολύ σωστά θα μου πεις εσύ ότι: Χές’τους μωρέ! Ρουφιάνοι είναι κι αυτοί !
Εγώ θα σου πω πώς ναι, θα το κάνω, αλλά μόνο για έναν λόγο..
Για τον λόγο ότι ανέχονται τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες (όχι πώς δεν υπάρχουν και ορισμένοι που γλύφουν ίσως, τους δάφορους Χ#Νικολάκιδες)
Αλλά σκέψου ρε τσαγκάρη εσύ στη δουλειά σου θα φτιάξεις το παπούτσι με υλικά που θα σου δώσει το αφεντικό σου. Πετσί , κόφτες , κλωστές , φαλτσέτες, καλαπόδια, και της παναγιάς τα μάτια τα οποία δεν έχουν χρώμα,(μπλέ, κόκκινο, πράσσινο) και θα κάνεις ένα παπούτσι που με τον ίδιο τρόπο γίνεται παντού..
Και στον κομμουνισμό και στον καπιταλισμό ..
Ενώ με τους καλαμοκαβαλάρηδες , καλαμοσπρώχτες και όλο το συνάφι τι γίνεται??
Τα πετσιά που λέγαμε και όλα τα συμπράγκαλα δεν τους τα δίνει ο εργοδότης τους αλλά τα βάζουν μόνοι τους. Είναι δικά τους.. Και επειδή τα μυαλά και το νιονιό δεν βιομηχανοποιήθηκαν ακόμα λογικό είναι τα υλικά της παραγωγής να διαφέρουν μεταξύ τους και καθένας να έχει το δικό του μπαϊράκι.
Το οποίο όμως δεν μπορεί να το κάνει ότι θέλει.. γιατί πρέπει να το χρησιμοποιεί ανάλογα με το τι θέλει το αφεντικό του.
Δηλαδή νοικιάζω τη σκέψη σου η οποία όσο καιρό σε πληρώνω θα σκέπτεται ότι θέλω εγώ.
Δεν ξέρω αν με πιάνεις αλλά τι άλλο να σου πω σύντροφέ μου προλετάριε
που νομίζεις ότι όλες του κόσμου οι αδικίες είναι δικές σου. Εντάξει η υπεραξία σου αλλά για σκέψου…
Και πάλι θα μου πεις γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα..
Και θα σου απαντήσω εγώ ..οι χορεύτριες τις φωτό γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα;
Και μη βιαστείς να απαντήσεις γιατί θα μου πεις καμιά κομμουνιστική πα@@ριά..
Γιατί ρε σύντροφε είναι μερικά επαγγέλματα που τα έχεις μέσα σου ..
Είναι «ψώνιο» και όταν δεν σ’ αφήνει ο άλλος να κάνεις το «ψώνιο» σου γα@@σέτα.. Και λέγοντας ψώνιο δεν εννοώ αυτό που σκέφτηκες ρε Γιάννη απ την ΚΟΒ της γειτονιάς μου.
Γιατί δεν κάνουν τίποτα; Oσοι μπορούν; ( Εννοείς όσοι εργάζονται!)
Έλα μου ντε! Άσε που νομίζω ότι κάτι κάνουν… αλλά μπά!! Μα@@@ιες

Γράφουν επανάσταση κι αυτοί…. Υπό σκιάν…





*** Soyrounti= σφουγγαρόπανο ..

Χωρίς τίτλο (απ το συνεργάτη χωρίς όνομα) Οεο!

Αναρωτιούνται οι φίλοι σου που χάθηκες
Στα κινητά σε ψάχνουν
Μα σύ μες στο μυαλό μου άραξες με ζάλισες

Θόλωσε ο νους μου απ τα τσιγάρα σου
Φύγε επί τέλους βρε αλήτη
Την πόρτα του μυαλού μου δεν μπορείς να βρεις; (από τη σούρα σου)
Ορίστε βγες από τη μύτη..

Δεν σού’ φτασε που άραξες στο νου μου (σαν πασάς)
Άρχισες και στο μπεγλέρι
Τις χάντρες να μετράς

Το τσίκι-τσακ με τρέλανε
Θα πέσω απ το μπαλκόνι ( στο γκαζόν)
Μου φερες πονοκέφαλο
Δεν έχω και ντεπόν

Μα την επόμενη φορά
Τα μέτρα μου θα πάρω
Για να μη βρεις την είσοδο ξανά
Ωτοασπίδες θα φορώ στα αυτιά
Θα μπουκωθώ μέχρι σκασμού
Μέχρι οι μπουκιές να βγούνε απ τη μύτη
Να ανάψεις και να μου καείς
Σαν λάμπα αλογόνου
(Και ας είναι αυτό το τέλος μου
Ελλείψη οξυγόνου)

- Ο φίλος; μου ο Φάρος -

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Πάρτε να σχετικά.. πατατάκια , πόπ-κορν και μην ενοχλείτε τους υπόλοιπους
δεν τους ξέρετε άλλωστε… Αλλά και να τους ξέρετε πόσο νομίζετε ότι τους ξέρετε; Και να τους είδατε εκτός αίθουσας είστε σίγουροι ότι ήταν αυτοί;
Με τι «βάδιζαν;» με τα πόδια ή με ρόδες; Βούλωστο εσύ μικρή.. Ζήσε εσύ…
Ξεκόλλα εσύ … μερικοί ίσως να μην μπορούν.. Έχουν μείνει χρόνια πίσω..
(μην πίνετε όταν οδηγείτε )

Αζαχ… καθαρίζει και κουμπούρια με φούρια λέμεεε! (για σένα Μαλάμω..)

Μαλακτικό πράσινο μήλο Μαλακώνει καρδιές….
Θα στα κόψω τα χέρια Λόλα ..εσύ το πήρες το μήλο σου..
( η ψυχή αλλιώς λέγεται και πεταλούδα;)

Οι πεταλούδες διατίθενται και για εκδηλώσεις ..γάμους βαφτίσια τσιμπούσια..

Τα ιστολόγια μας μόνο για πειράματα (μαθητευομένων) μπλογκεράδων.
(μπάστα μην μπώ στα μηχανηματάκια σας και στα προγραμματάκια σας
και σας τα κάνω κ΄…λο)

Ναι το διάλλειμα θα κρατήσει παραπάνω λόγω πληθώρας διαφημίσεων..
Και αηδίας και πολλών άλλων…εσείς πειραματιστείτε ελεύθερα ..τσάμπα είναι.. μικρά μου.. ευαίσθητά μου…
Στο παρακάτω βίντεο.. η Λόλα και το μήλο.. ή η Μαλάμω ..δεν θυμάμαι πιά..

(Και το διάλλειμα πως γράφεται με δύο λάμδα ή με δύο Μι;
Φταίω αν αρχίσω να γράφω γκρίκλις;)

...

- Καλή σου μέρα νύχτα -

Σκοτείνιασε, μα δεν σε νοιάζει..
Οι φωνές γίνονται πιο δυνατές.. σχεδόν κραυγές
μα εσύ δεν ακούς πια.. παρά μόνο την ηχώ τους
που χτυπά τον τοίχο σου ρίχνοντας κάτω όσα είχες ζωγραφίσει..
Σκοτείνιασε..
Ούτε κερί δεν άναψες.. - όπως παλιά για να σου φεύγει ο φόβος.. -
μα βλέπεις τα πάντα τώρα.. κι ας είναι σκοτάδι..
Περνούν οι σκιές μια- μια από μπροστά σου..
Επισκέπτες από άλλον κόσμο, θαρρείς κι άλλη διάσταση
Περνούν χωρίς να βλέπουν πως τους χαμογελάς
και γέρνοντας το κεφάλι τους κλείνεις το μάτι ..
Δεν σ ’ακούν…
Καλλίτερα …
δεν θα καταλάβαιναν τι νόημα έχει το ευχαριστώ που ψιθυρίζεις.
Σκοτείνιασε, νύχτα μου !
Καλή σου «μέρα»!

Πάμε Ντόλη!

...
Και τώρα που τα πουλιά πέθαναν τραγουδώντας αλλά τουλάχιστον είπαν το τραγούδι που από καιρό γνώριζαν, και που τους είχε κόψει τη μιλιά :(
καιρός sourounti μου να έρθουμε στα ίσια μας και να γυρίσουμε στα δικά μας ..
Γιατί είναι και ξεφτίλα να γκρεμίζεται ένας κόσμος κι εμείς να παριστάνουμε ταις «ορφαναί επί του τάφου» Αϊ σιχτίρ

Εξ’ άλλου την ίδια ευχή πήραμε, και τώρα όλοι ήρεμοι τραβάμε για την ακρογιαλιά μας.. Για αυτά που ξέρουμε .. που μπορεί χαρά να μη μας δίνουν αλλά δεν μας πρόδωσαν ποτέ..

Γιατί εκεί που λέγαμε : όχι ρε… δεν με νοιάζει, με το που τελειώναμε το τσιγάρο και ακούγαμε και καμιά ηλίθια κουβέντα απ τον Γαπ και την ομήγυρη του θαρρείς και μπαίναμε στην πρίζα και φτου κι απ την αρχή..

Και μετά…ήρθαν οι μέλισσεεεεεες!!!!!!!!!!!!!
Και χάθηκες αδερφέ μου.
Και ξέχασες ποιος είσαι και για πού πάς..
Δεν λέει…
Έλα μου το.. και καλώς το, τώρα.. κάνε τσιγάρο ..στριφτό με Black Devil καπνό
άκου κι ένα τραγουδάκι χαζό πάρε και μια βαθιά ανάσα …και έτοιμοι ..
Ετσι ρε κουτό!!! Εμείς ποτέ δεν θέλαμε και πολλά για να σηκώσουμε κεφάλι…

Τώρα που το σκέπτομαι ρε sourounti αναρωτιέμαι ο χαζός..
Ο Τσε ρε …είχε καρδιά; Ή έκανε πως έχει φροντίζοντας για το PR του;




η φωτο από εδώ
Τραγούδι; γ@@@@ το το τραγούδι..

Η αγιότητα πριν την αμαρτια

Αναδημοσίευση γιατί....έτσι!



«Όλα μόνος του τα είχε κάνει στον εαυτό του…
Δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον..
Και δεν μπορούσε επίσης να μετανιώσει
Για τίποτε απολύτως..»


«Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης.
Δεν ξέρει τι ειν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας.
Ακόμα κι’ όταν το σουβλίζει το αγκάθι .δεν έχει επίγνωση του θανάτου που έρχεται..
Μονάχα κελαηδεί και κελαηδεί μέχρι που δεν του μένει πια φωνή να βγάλει έστω και μια νότα παραπάνω.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας αγκάθια, ξέρουμε..
Καταλαβαίνουμε.
Κι’ ως τόσο επιμένουμε να το κάνουμε.
Επιμένουμε …. Πάντα να το κάνουμε.»


Όταν τη ρώτησαν.. γιατί τον αγκαλιάζεις;
Απάντησε: για να δώ που θα χώσω το μαχαίρι .

Γιού! χουυυύ!! χού!

...


Σ’ ευχαριστώ
Που ποτέ δεν περπατήσαμε μαζί
Τώρα μπορώ να τριγυρνώ σε δρόμους που δεν σε ξέρουν

Σ ’ευχαριστώ
Που δεν κλάψαμε αγκαλιασμένοι σε ηλιοβασίλεμα
και μπορούν τα σούρουπα να με κοιτούν χωρίς απορία στα μάτια

Σ ’ευχαριστώ που οι Κυριακές μας έβρισκαν χωριστά
Και μπορώ τώρα τα πρωινά να αναζητώ πρώτα τον ήλιο..

Σ’ ευχαριστώ
Για όσα δεν μού’ δωσες
Και μπορώ και αντέχω τον κόσμο


Μα είναι φορές που σε μισώ
Για τα τραγούδια που ακούσαμε μαζί
Και τώρα για μένα έχουν τελειώσει
Σαν να μη γράφτηκαν ποτέ..

Και πόσο να αξίζουν οι δρόμοι, και τα δειλινά
Πόσο οι Κυριακές κι αυτός ο κόσμος όλος
Χωρίς τραγούδια;

στο κατώφλι ενα γράμμα ... Χα!

Καληνύχτα... (σας)

...

Τα πρωτάκια

(Από τετράδιο αντιγραφής)


Εν Ταξιάρχαι τη .....
«Μου είχε δώσει το λόγο της. Θα σου γράφω μου είχε πει..
Θαρρώ πώς ήταν καλοκαίρι γιατί τα μπράτσα της όταν μ’ αγκάλιασε (δεν μ’ έσφιξε) ήταν γυμνά και παγωμένα. Δεν είδα τα μάτια της. Πρώτον γιατί δεν έφτανα και δεύτερον γιατί κοίταζα το χώμα να μη με δει που κλαίω. .Χωρίς να ξέρω γιατί. Τα παιδιά κλαίνε πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν το λόγο.. Είναι σαν κάτι να γεννιέται για πρώτη φορά μέσα τους που τους είναι ακόμα άγνωστο…»

Άστο. ελάχιστα πράγματα γνωρίζω απ ’αυτό το παιδί.. Όσα ξέρω γι’ αυτό, είναι λόγια που τα ψιθύριζαν στις γειτονιές τα βράδια όταν δεν ήξεραν με τι να ασχοληθούν, και από μερικά γραφτά του που έπεσαν στα χέρια μου .. Απίστευτα πράγματα ακούει το φεγγάρι απ τους ανθρώπους και απίστευτα γράμματα στέλνουν στο θεό τα παιδιά.

Κι ενώ το φεγγάρι κάποια στιγμή μπορεί και να κρυφτεί για να μη βλέπει την αδιαφορία και τη σκληρότητα στα πρόσωπα, ο Θεός πάντα εκεί.. «πανταχού παρών» χωρίς γνώμη, αμέτοχος και ανήμπορος να διαχειριστεί όσα λέει πως έπλασε…

Άστο …ούτε από θεούς ξέρω παρά μόνο ότι άκουσα στις γειτονιές και διάβασα ότι γράφτηκε από παρέες..

« Μου είχε δώσει λόγο που δεν κράτησε.. έμαθα να στέλνω γράμματα στον εαυτό μου με τον δικό της χαρακτήρα.. έβαζα μέσα όλα όσα ήθελα να ακούσω
Έβαζα ψυχή..
και σιγά –σιγά έχασα τη δική μου.. άδειασα. .σκορπίστηκα σε λέξεις που χάθηκαν
σε ταχυδρομικό σάκο.. μέχρι που και για τον ταχυδρόμο έγινα ανάμνηση..»

Σε είχα ρωτήσει θυμάσαι;
Γνώριζες ότι ήξερα την απάντηση..
Δεν πρόλαβα να σου πω, πως ανάμνηση γίνονται μόνο οι νεκροί,
είτε έτσι, είτε αλλιώς.

«Σε έβλεπα παντού …. Σε κοίταζα στα μάτια για να μου μιλήσεις.
Και οι δυο μας βουβές..
Και όταν πήρα κουράγιο να σε ρωτήσω : Κυρία μήπως είστε η μαμμά μου;
Μου χαμογέλασες και κούνησες πέρα –δώθε το κεφάλι σου λέγοντας μου :
Όχι μικρό μου»

Άστο …. Ούτε από ανθρώπους ξέρω..
Τους κοιτώ μέσα στο πλήθος μα δεν τολμώ να ρωτήσω αν κάποιος απ αυτούς είσαι εσύ..

Και έχει στον ήχο της τόση αρμονία

Χωρίς όνειρα
χωρίς αγάπη


.. αγαπήθηκε τόσο..

Όσα δεν δίδαξε ο Μάξ..

..

Λοιπόν μάγκα….
Μακριά από μένα .. Μεταβολή … εμπρός ..μαρς..
Μπορώ να βάλω πλάτη… δεν κλαίγομαι.. αλλά δεν θέλω!
Αυτό να καταλάβεις, δεν Θέλω!

Και που πήγε η πλάτη που σου έβαζα απ τα δεκατρία μου χρόνια;
Διμερείς συμφωνίες με υποχρέωνες να κάνω και μονομερή ακύρωση
μου έβγαζες σαν λαγό απ το καπέλο σου..

Έτσι μπήκα π.χ στην αγορά εργασίας… Θυμάσαι; Συμφωνημένα πράγματα …
Τόσα ένσημα για τη σύνταξη.. Υποχρεωτικά, με τιμωρία εργοδότη και εργαζόμενου αν δεν τηρούσαν το νόμο. Δεν κράτησες το λόγο σου..
(Στα πόσα ένσημα έχουμε φτάσει λέει για κωλοσύνταξη;)

Εγώ τον κράτησα.. και εργοδότες κυνήγησα , και με επιθεωρήσεις εργασίας τσακώθηκα και απολύσεις έφαγα, γιατί; Για να τηρήσω τον νόμο σου.
Εσύ σφύριζες αδιάφορα.. πατριωτικά και «ελληνικά»
κλείνοντας το μάτι στα ΜΑΤ που κοίταζαν στα μάτια τον εισαγγελέα, που κοίταζε στα μάτια εσένα, για να δώσει την εντολή «χτυπήστε».

Σε σένα τα λέω μάγκα.. μη μου κάνεις τον ανήξερο.. εσύ είσαι πίσω απ τις αγορασμένες κυβερνήσεις σου ..και οι κυβερνήσεις σου δεν είναι η Ελλάδα..
Κάλυψες το πρόσωπό σου, όπως τα ΜαΤ και οι μπάτσοι κάλυπταν τα διακριτικά τους όταν χτυπούσαν..

Έβαλα πλάτη, κουκουλοφόρε .. χρόνια τώρα…
Πλήρωσα για την υγεία μου, (ασπιρίνη οι παροχές σου)
για το σχολείο του γιού μου , (μόνο το δημοτικό επιβαρύνθηκες) .. λέμε τώρα..
Πλήρωσα για να ζήσω περίπου σαν άνθρωπος … (κάτι που εσύ δεν ξέρεις τι είναι.. )

Πλάτη έβαζα μια ζωή …
Και έχασα ανατολές, έχασα ηλιοβασιλέματα, που ποτέ δεν θα ξανάρθουν,
έχασα χαμόγελα , έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους .. γιατί έβαζα πλάτη.. Δεν ξέρεις τι είναι να βάζεις πλάτη .. λυγάς ..δαγκώνεις τα χείλη σου,
πέφτεις , σηκώνεσαι, και ξανά.

Μα ακόμα αντέχω.. Αλλά δεν θέλω.. Πλάτη θα βάλω μόνο για την Πατρίδα μου.. Την πατρίδα που εγώ θέλω .. με κάθε τίμημα.. ακόμα κι αν πρέπει να την γκρεμίσω και να τη ξαναχτίσω απ την αρχή..
Ακόμα κι αν την Πατρίδα αυτή δεν την άφησες ποτέ να με πλησιάσει..

Η φωτο από εδώ

Ανειδίκευτου*..απασχ.....

..

3η κατά σειρά..

Για να μη ξεφύγουμε απ το πνεύμα της εργασίας, της απεργίας, και της πρωτομαγιάς
και πολλών άλλων αλλά δεν είναι της στιγμής..

Τι θα γίνει σήμερα; Δεν ξέρω..
Θα κάνω προσπάθεια να μείνω μέσα.. Ναι ρε! Θα κάνω πρωτομαγιά σπίτι μου!
Αν βγω, θα βγω για ούζα.. Αρκετά!

-Μα τώρα;
Ναι τώρα! Τι κατάφερα τόσα χρόνια;
-Και αν γίνει κάτι;

-Αν γίνει κάτι θα με καταγγείλω πως η επανάσταση άρχισε χωρίς εμένα..
-Μα γιατί;
Γιατί είμαι ανάποδος, γρουσούζης, αντιδραστικός, ξερόλας, εγωιστής, ζηλιάρης παρεξηγησιάρης, μάγκας, ευέξαπτος , πεισματάρης αγαπησιάρης ερωτιάρης ρομαντικός ευαίσθητος, κλαψιάρης, εύθικτος κάργα
ονειροπαρμένος, φαντασιόπληκτος και μερικοί λένε καλός σεναριογράφος.
Καλή σας πρωτομαγιά

*αφορά το βίντεο

Η μπαλάντα του Μήτσου

Η φωτο από εδώ



(όπως λέμε η μπαλάντα του κυρ Μέντιου)

Η νύχτα παίζει και γελάει
κι από τις γρίλιες με κοιτάει
κλείνει το μάτι, κοροϊδεύει,
χωρίς να ξέρω τι γυρεύει!

Η νύχτα βγήκε για σεργιάνι
με μαύρη μπούρκα και γιορντάνι
και μου την «είπε» μ’ άλλους δέκα
«Βρες αν ειμ’ άντρας ή γυναίκα!»

Η νύχτα παίζει μα γελιέται
όσο στα γέλια κι αν χτυπιέται
μες στο σκοτάδι κάνει λάθος
δεν με γνωρίζει κατά βάθος..

Και ξεκινά κατά τις δέκα
και με περνάει για γυναίκα
Κι όλο ξεχνάει … λέω… ίσως..
«Μωρή σου το’πα! Είμαι Μήτσος!!»
Ω ωωωωωωωωωωω!!!!

(Για μουσικόϊλα βάλτε την αντίστοιχη
Της Αφροδίτης Μάνου)

Έξοδος

..


Πεθαίνουμε !
Πεθαίνουν οι θεοί μας, που με πηλό τους φτιάξαμε να μη χαθούμε
..και χαθήκαμε..
Αυτούς που δώσαμε αγάπη και μας εξόντωσαν παίρνοντας την πνοή μας
..θυσιαστήκαμε..
Οι φωτεινοί θεοί του πάθους , της φωτιάς, μας τύφλωσαν
και το δικό μας φως ξεχάσαμε
..ζηλόφθονοι θεοί..
Πεθαίνουν…Κι’ εμείς μαζί, που τους πιστέψαμε..
Πεθαίνουμε στ’ αλήθεια;
Γεννιόμαστε στα ψέματα;
Δεν προλάβαμε να το μάθουμε.. η ώρα πήγε ακριβώς..
Και στο ταξίδι αυτό δεν έχεις μνήμη..

Χωρίς φόβο και πάθος

Όταν δεν ξέρεις τί να πείς..κλέβεις.. όπως εγώ..
κι'αν σε τσακώσουν χάνεσαι.. όπως εσύ..
.

Καλέ μου
Ήσουν πάντα εκεί
Μα εγώ δεν ήξερα να βλέπω
Λόγια και νότες σκόρπιζες στον αέρα
Μα εγώ δεν ήξερα να πετάω..
Μόνο την ερημιά σου σκεπτόμουν
Γιατί και γώ το ίδιο..



Και σαν ήρθε η νύχτα
Και μού’ δωσε όσα δεν είχα
Πέταξα να σε δώ από κοντά
Κι’ ήσουν φωτιά ήσουν Λόγος..
Και κούρνιασα ξανά στη γή και χάθηκα
Πώς να πετάς μαζί μ’ Αητούς…
Πώς να μιλάς μαζί τους..
( Απ τη θάλασσα του διαδικτύου και το μπλόγκ της Ελίτσας
αλλά δεν ξέρω να κάνω σύνδεση)

(Sapienti sat)

Όλα ..... μια "Ελλάδα"

..
Έτσι απλά χάσαμε τα ονόματά μας
Έτσι απλά τις πόλεις μας
Κι ακόμα πιο απλά τους φίλους μας..

Όλα τρέχουν… κι’ εσύ αναγκαστικά
Κι’ όλοι κρυβόμαστε σαν μικρά παιδιά..
«Πιάσε με ..αν μπορείς..»
Πόλη στην πόλη ,άγνωστη διεύθυνση
Και οι αριθμοί στην πόρτα ν’ αλλάζουν κάθε τόσο

« Φτού και βγαίνεις..»
Βγαίνεις και δεν τολμάς να ξαναμπείς
Γιατί οι πόρτες που σου δείχνουν είναι ψεύτικες.
Και σε σένα και σε άλλους.. Για να γίνεις ενοχλητικός;
Μην αναρωτιέσαι γιατί..Τίποτα δεν θέλουν να πετύχουν..
Πάντα τα παιδιά κάτι χρειάζονται για να γελάσουν..

Και συ απλά κρύβεσαι και βλέπεις από μακριά
σκιές να πηγαινοέρχονται χωρίς όνομα
από πόλη σε πόλη και οι άριθμοί πολλοί και ψεύτικοι

Και πώς να επιτρέψεις να γίνουν « ανάμνηση» οι φίλοι.
πώς τους δικούς σου ξένους ν’ αρνηθείς ..
Τους «δικούς σου» ξένους.. κουνάς το κεφάλι και γελάς ...
"Ο ξένος ποτέ δεν είναι κανενός.. "
Δικός σου, σίγουρα όχι..

..
Πάντα ήμουν επιφυλακτική σε τρομοκράτες που τους έπιαναν
σε αναμπουμπούλα ή σε δύσκολες στιγμές της Πατρίδας μου..
Τις πιο πολλές φορές πίστευα ή ήθελα να πιστεύω.. ότι πίσω από αυτές τις «οργανώσεις» ήταν το ίδιο το κράτος.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πως παραμονές απεργιών όλο και κάτι γινόταν ώστε να γεμίσουν οι δρόμοι με ΜΑΤ ..
Δύο φορές τσάκωσα σε συγκέντρωση (τη μια φορά κάτω απ το Υπουργείο Εργασίας και μια έξω απ την Αμερικάνικη πρεσβεία) άτομο με πέτρα στο χέρι.. τη μια φορά πρόλαβα και ειδοποίησα.. τους δύσπιστους δικούς μου γιατί .. σαν γυναίκα δεν ήμουν και τόσο αξιόπιστη..
Στην πρεσβεία τους έκανα νοήματα.. μέχρι να καταλάβουν.. ο άλλος πέταξε την πέτρα , όρμησαν οι μάγκες με τα κλομπ τα δακρυγόνα και βρέθηκα στη Μιχαλακοπούλου μισολιπόθυμη αφού πάνω μου είχαν πατήσει αρκετοί .

Το ίδιο πίστεψα και όταν συνέλαβαν τη 17 Νοέμβρη..
Δεν θέλει δα και περισσότερο μυαλό απ το δικό μου (και δεν φημίζομαι γι’ αυτό) για να αναρωτηθεί κάποιος πώς διάολο τους έπιασαν τη συγκεκριμένη στιγμή που η Αμερική ενημέρωνε τους πολίτες της να είναι προσεκτικοί όσοι θα ταξιδέψουν για τους Ολυμπιακούς λόγω της τρομοκρατίας…
Αυτούς που κανένας δεν μπορούσε να τους ακουμπήσει τόσα χρόνια..
Αλήθεια πριν το 80-81 είχαμε τρομοκράτες; (άσχετο)

Ίσως με αυτές τις σκέψεις και τη δυσπιστία μου να έκανα και το χατίρι
Κάποιων …δεν ξέρω.. ίσως να αδίκησα άλλους ..
Όπως και να’ χει η στάση μου έμοιαζε με λευκή ψήφο μια ψήφο που ποτέ δεν χώνεψα, που θαρρείς και φώναζε, ότι ψηφίζω για να είμαι εντάξει με τον νόμο. Το χειρότερο είναι ότι οι απορίες μου δεν λύθηκαν ποτέ

Ούτε σήμερα έχουν ξεκαθαρίσει για μένα τα πράγματα..
Μα παίρνω το μέρος των καινούργιων λεγόμενων τρομοκρατών μόνο από αντίδραση γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.
Γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα..
Γιατί δεν μου φτάνει να μου λεν μόνο κάνε αντίσταση ..
Γιατί δεν μου φτάνουν μόνο οι συγκεντρώσεις και μετά ξανά πίσω σαν ευχαριστημένος χριστιανός που έκανε το χρέος του .
Γιατί δεν πάει άλλο για μένα.
Παίρνω το μέρος τους γιατί είμαι ακόμα ζωντανή και γιατί αλλιώς θα "πεθάνω"
Η φωτό από εδώ

Νυχτώνει..κρύβομαι ..να μη σε δω..

..
Πάλι μάτια μου

Το’ ξερα πως θα ψάξεις να βρεις τρόπους να κρύψεις τις ασχήμιες..


Θέλει υπομονή.. το έχεις μάθει πια..



Αλλά κάποτε τα καταφέρνεις…
Και κοιτάς ότι θέλεις εσύ..
Και κάνεις.. πως ακούς ότι λένε οι άλλοι… που το κεντρί τους δεν μπορούν
να κρύψουν .. βλέπεις κεντρί και μέλι πάνε μαζί..




Κάποτε αναρωτήθηκες.. τι τάχα θέλουν να σου πουν...
μα τα περιστέρια δεν μιλούν..
Τώρα ..κατάλαβες.. Τι καλά που θα ήταν, τα απαγορευτικά να είχαν φωνή
για να μπορείς να πεις «εντάξει περιστέρια κάντε δουλειά σας»
Λίγη ψυχή ρε! Λίγη αντρίκια ψυχή...δεν είναι δύσκολο.. (η Φωτό των περιστεριών από δώ)

Που πάνε οι δρόμοι όταν φεύγουν;

Τριάντα οχτώ

..
Τώρα! Τώρα να το πεις.. Βγές στο φώς...

Την ώρα που τα χείλη έχουν στεγνώσει
κάνοντας τα μάτια να λάμπουν άρρωστα
τώρα που οι ώρες πείσμωσαν και έμειναν σταθερές
και χάθηκε ο χρόνος γύρω

Ότι κι’ αν είναι τώρα να το πεις... Μήν κρύβεσαι..
που ο ζεστός υδράργυρος δεν επιτρέπει τις σκέψεις και τις αναλύσεις,
παρά μόνο ανακατεμένα όνειρα ,θάλασσες, βυθούς και άγραφτα
τραγούδια
κι εγώ αύριο στ’ ορκίζομαι, δεν θα θυμάμαι τίποτα.. Μη φοβάσαι…


Θα δεις ότι θα πουν:
-αυτός ο άνθρωπος στον πυρετό ψηνόταν όλη τη νύχτα
-τι περιμένατε να λέει;
Και μια ασπιρίνη γρήγορα θα μου δώσουν
χωρίς να έχω τη δύναμη να την αρνηθώ

όπως τότε .. σαι τι μου είπες;
και δ αρνήθ.. παρά σου είπ παρ
Τι απψία! Δεν με πίστ!

Δεν μου υπόσχεσαι ζωή, και...

....
Φέτος δεν μπόρεσες.. ή μάλλον και φέτος δεν μπόρεσες.
Κι ας το προσπάθησες ..το ζόρισες μπορώ να πω..
Ακριβώς όπως ζορίζουμε τον εαυτό μας για να κάνουμε τους άλλους να γελάσουν, τους παραδίπλα να χαρούν, κι όσοι το έχουν ανάγκη να κοροϊδέψουν… μη διαμαρτύρεσαι॥ δεν είναι κακό να δίνεις αυτό που λείπει σε κάποιον … (Ακριβώς το ίδιο με τις μαχαιριές που δέχεσαι॥ σε κάνουν να νοιώθεις πως ζεις ακόμα..)

Δεν μπόρεσες ακόμα μια φορά να το κρατήσεις , να το αγνοήσεις ,να το ξεχάσεις ।
Την τελευταία στιγμή ξανάρθε। Πιστό στο ραντεβού της μιζέριας που δεν ήταν ποτέ δική σου, μα κληροδότημα ανούσιας ζωής άλλων॥

Όσο κι αν γνώριζες το φάρμακο δεν το πήρες..
Κι έτσι φέτος έκανες ένα βήμα μπροστά ύστερα από πολλά χρόνια: Είπες να μη ξανά αναστηθείς.. Πέρασε σχεδόν αιώνας (! + - !) μέχρι να καταλάβεις
ότι η ζωή σου όλη ήταν μια επανάληψη…

Το να πεθαίνεις και να αναστήνεσαι κάθε τόσο κάνει τον ίδιο το θάνατο
έναν κομπάρσο στη σκηνή , ακυρώνει ότι καλό και ότι κακό σου έτυχε κάνοντάς σε να ζεις τον εφιάλτη της μέρας της μαρμότας॥

Πήρες την απόφασή σου όπως τόσες στη ζωή σου χωρίς διαμαρτυρίες και μυξοκλάματα … ας τα για τους μαλαγάνες … «και ξέρεις … και εγώ.. και σε θαυμάζω…» Αυτά θέλει η ζωή που εσύ δεν μπορείς.. Η πόρνη η ζωή που τίποτα άλλο δεν κάνει από το σου δίνει το χέρι να σηκωθείς μόνο για να σε δει να ξαναπέφτεις.. και μην της κάνεις πια τη χάρη…το μόνο που μπορείς..

Συγνώμη άγγελε.. όσο και να τραβήξεις το βράχο δεν θα αναστηθώ!
Ρωμαίοι στρατιώτες πάρτε άδεια επ’ αορίστου η παράσταση τελείωσε.
Μαγδαληνές και μυροφόρες κάπου αλλού θα υπάρχει ο θεός σας।

Αφήστε με να ξεκουραστώ κι αν είναι αλήθεια πως «γοργά ταξιδεύουν οι νεκροί» θα πάψω πια να κοιτώ από μακριά τον "Ωρίωνα" τον "Σείριο" και τον Αλντεμπαράν που κάθε νύχτα τους βλέπω να γνέφουν, χωρίς να ξέρω που, σε ποιόν… Σίγουρα σε όλους εκτός από μένα..
Κι αν είναι αλήθεια πως το τέλος είναι αιώνιος ύπνος, στη βαλίτσα μου θα κουβαλώ όνειρα που ποτέ δεν θα μου ξανά αφήσουν πικρή γεύση στα χείλη.

Εν τω μέσω της νυκτός...

(άλλη εγώ περίμενα , μου ήρθε υπουργός)


Οι δικηγόροι έχουν το φυσικό δικαίωμα να κερδίζουν απ τους νόμους με όποιο τρόπο μπορούν και να ζούν μια ευπρεπή ζωή।
Οι υπόλοιποι έχουμε τη φυσική υποχρέωση να τους βοηθούμε να το καταφέρνουν …….είχε πει ο ποιητής.


Στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής γραμμής η φωνή μελιστάλαχτη।
Τόσο, που αστραπιαία θα περνούσε απ το μυαλό σου, ή ότι κάποια πλάκα αρχίζει ή ότι ή εν λόγω φωνή μαστιγώθηκε από κάποιον πριν σε πάρει τηλέφωνο.
Το δεύτερο ήταν …..
-Ο κ. Φτού θέλει να σας μιλήσει…. (Μάσαγε και τσίχλα)

Καθόλου όρεξη δεν είχα πρώτον γιατί έψαχνα μια ώρα να βρω ανοιχτό φαγάδικο να φάω που πείναγα σαν π…ς .
Δεύτερον ο Χ μου την είπε πάλι…. Μανία αυτός ο άνθρωπος να νομίζει πως η καταλληλότερη δουλειά για μένα είναι να γράφω λεζάντες κάτω απ τις
«και πολύ πρώτες φωτογραφίες του» τις βραβευμένες (χμ! χμ! τέλος πάντων αυτές που θα έπρεπε να είχαν βραβευθεί) ...γιατί εκεί αρχίζουν οι φάπες..

Με τη μπουκιά στο στόμα άκουγα τον κ. Φτού να πλέκει το εγκώμιο της οικογένειας μου, για την εργατικότητα και το μεράκι που τη χαρακτήριζε (!)
Για το τι πρόσφερε στον τόπο(!) τόσο που το μυδοπίλαφο κόντεψε να βγει απ τη μύτη μου…
Απ’ έξω πέρναγε ο επιτάφιος και το αντίχριστο σκυλί μου άρχισε να γαυγίζει με άγριες διαθέσεις , τις ίδιες που μου ήρθαν και σε μένα μόλις άκουσα για τιμητικές πλακέτες και το σκοπό τελικά της τηλεφωνικής επαφής…


Τίποτα περισσότερο από όρνια που μύρισαν πτώμα!
Τίποτα περισσότερο από φαγοπότι επιτήδειων λαμογιών..
Τίποτα περισσότερο από γλείφτες κοινοτάρχες , φυτευτούς «συμπατριώτες» υπουργούς και κομματικούς δικολάβους …..Τίποτα άλλο παρά αυτό:

Οι ΜΚΟ χτυπούσαν την πόρτα μου..

Πήρα τηλέφωνο τον Χ..
-Λέγε..
- Κοίτα να δεις μαλάκα! Μη με ξαναπείς καλαμαρά γιατί θα σου χώσω καλαμάρι .. ξέρεις που! Γ…ώ τις φωτό σου τις παραλίγο βραβευμένες.
«Ζώο» που το μόνο που ξέρεις είναι πώς να βγάζεις το κάλυμμα του φακού σου…να δεις αν έχει φίλμ ….ναι ρε φωτο-δημοσιογράφε!
Για να δεις αν έχεις φίλμ!

Αύριο θα του ζητήσω συγνώμη…. Φίλοι είμαστε… αλλά είδες τι κάνουν οι ΜΚΟ;


ΥΓ: για την ιστορία το σόϊ μου ήταν τομάρια του κερατά!

Στην ...Α (ναπνοή);

....


Αυθαιρεσίες .....

Όπως λέμε Κ.Ε.Θ.Ι. ;;;;;

...

Γυναικεία επιχειρηματικότητα… 2010!

Να σου πάρω μια συνέντευξη που θα είναι όλη δική σου..
Να σε ρωτήσω , να σε ψάξω , να σε βάλω να απαντήσεις γραπτώς σε ερωτήσεις
κι ας απορείς που θα βοηθήσει να μάθω αν είσαι παιδί χωρισμένων γονιών …..

Λέγε εσύ.. δίπλα είναι το γραφείο της ψυχολόγου.. να δικαιολογήσει
κι αυτή την παρουσία της.. δικός μας άνθρωπος είναι..
Θα ρθείς και θα ξαναρθείς… επιχείρηση δεν μου θέλεις;
Εδώ!! μέλλουσα μικρομεσαία… Κοίτα με λέω και απάντα (!)

Υπέστης σεξουαλική παρενόχληση;
Μη με ειρωνεύεσαι εμένα «αν χρειαζόταν για να ανοίξεις μαγαζί»
Που δούλεψες;
Γιατί σταμάτησες;
Απολύσεις έχεις;
Ήσουν πρωτοπόρος στη δουλειά σου;
Είσαι δυναμική;
Ωραία ….
Θα σου κάνω μια έρευνα αγοράς θα στήσεις το κωλομάγαζό σου θα αρχίσεις να το δουλεύεις θα μου φέρεις το πρώτο τιμολόγιο για να πάρεις την πρώτη δόση επιδότησης..

Αν είναι το ίδιο με το Κ.Ε.Θ.Ι. σας (σιγά μη δεν είναι!!)
ΓΑΠ.. άϊ… εσύ και ο γρύλος σου…

Το τραγουδάκι από άλλο ανέκδοτον γιατί έτσι μας αρέσει!

Σου το είχα πεί..τρέξεεεεε!

...

Ολες οι βασίλισσες δεν τρέχουν..
Να.. η βασίλισσα-μέλισσα .. όλα στα πόδια της..
Κηφήνες , εργάτριες, νταντάδες…
Κάτι ανάλογο με τις ανθρώπινες εστεμμένες.. ακόμα κι αυτές της καρδιάς..
Το μόνο που τις απασχολεί ο θρόνος τους..
ότι θρόνος και να είναι.. ακόμα κι’ αυτός μιας καρδιάς..

Η δική μας «βασίλισσα» που μάλλον καρικατούρα ήταν ,δεν είχε ευγενική καταγωγή και το όνομά της δεν θα το έβρισκες σε κανένα αντίστοιχο
Libro d Oro.
Την έχρισαν βασίλισσα όπως τον «Κουασιμόδο» για να χαρούν έστω και λίγο
…τόσος πόνος μέσα τους υπήρχε..
«Πώς να αρνηθείς τη χαρά σε κάποιον που χωρίς λόγο σε βλέπει σαν παιχνίδι
και το έχει ανάγκη όπως τα μωρά παιδιά..
Και ας ξέρεις πως τα παιδιά σχεδόν πάντα καταστρέφουν τα παιχνίδια τους
για να δουν τι υπάρχει μέσα… όταν έρθει η ώρα να παίξουν τους γιατρούς..»

Το βασίλειό της μια αλλόκοτη σκακιέρα χωρίς μαύρο –άσπρο.
Για να μην υπάρχει αντίπαλος και τα «πιόνια» να μπορέσουν με την άνεσή τους να διασκεδάσουν… ήξεραν πως η «βασίλισσά» ήταν το μοναδικό πιόνι αυτής της σκακιέρας.. Ο Κουασιμόδος τους..
Μια Εσμεράλδα ακούστηκε από κάπου μακριά να φωνάζει.. να προειδοποιεί
Αργά όμως …πολύ αργά.. η βασίλισσα – Κουασιμόδος ήταν κιόλας νεκρή..
Είχε τελειώσει η παρτίδα…

Χωρίς τίτλο, χωρίς λέξη

...
Έστω.. και έτσι να περνάς..
Κρυφά.. και νύχτα..
Θα σε νοιώθω και θα ανοίγω το παράθυρο
Κι αν με ρωτούν τα σύννεφα γιατί..
Γιατί αγαπώ τα σύννεφα θα λέω..


Έστω.. και έτσι να περνάς..
Κρυφά ..σαν ίσκιος..
Κι άσε τις γρίλιες να μετανιώνουν
Που πονηρά σ’ άφησαν να περάσεις..Έστω.. και έτσι να περνάς..

Έστω και έτσι..
Βουβά χωρίς μιλιά
Οι λέξεις είναι ακριβές
Και δεν αξίζουν σε ανόητους
Και ονειροπαρμένους

Ε(πα!πα!πα!)νάσταση......λαέ!

....
Τον πείραζε η αδικία .. Τον μάτωνε ..
Ήξερε από μικρός ότι η ζωή του θα ήταν ένα κυνηγητό..
Το κατάλαβε όταν για πρώτη φορά του χάραξε την πλάτη το μαστίγιο του Δον Χ…
Και ορκίστηκε .. αυτό το μαστίγιο κάποτε θα το γυρνούσε πάνω τους.
Φωτιά από τότε καίει τα σπαρτά των τσιφλικάδων, και το ξίφος του δείχνει στους φτωχούς αγρότες τον δρόμο της εκδίκησης ..
Κι’ όσο οι Δον ..πανικόβλητοι καταστρώνουν σχέδια εξόντωσής του
oι Δόνες του άνοίγουν τη νύχτα τα παράθυρά τους ραίνοντας το κρεβάτι τους με ροδοπέταλα.
Το πρωί θα εξαφανιστεί φορώντας τη μάσκα του και χαράζοντας το Ζ σε καρδιές και σε πόρτες..
Οι αγρότες παίρνουν στα χέρια τους τσουγκράνες και φτυάρια επιτέλους
Και ένας καινούργιος κόσμος έρχεται.. ο κόσμος που από μικρός ονειρευόταν.
...................................................................................
Έβγαλε τη μάσκα του, ακούμπησε το σπαθί του στο τραπέζι και κοίταξε χαμογελαστός το μαστίγιό του…
Χάραξε το σημάδι του ακόμα μια φορά..το σημάδι του ZORRO
Έκανε αποθήκευση και έκλεισε τον υπολογιστή του.
Άλλη μια επανάσταση είχε γραφτεί....

T S T N G P S ;

Γελάω...

Αγ. Κωνσταντίνου.. χαμηλά.. δεν θυμάμαι…
Διασταύρωση.. ίσως και γραμμές .. περνάει τραίνο από κει;

Εγώ το λάφυρο του πολέμου των Ρόουζ ..
Τα λάφυρα δεν πρέπει να έχουν μνήμη γιατί αλλιώς θυμούνται μόνο πολέμους.


Πάντα αισθανόμουν μια απέχθεια …για τις πόρνες
Δεν ήξερα τι ήταν.. δεν είχα δει ποτέ καμιά..
Όμως τις φανταζόμουν με ξανθά μακριά μαλλιά έντονο άρωμα και χωρίς καρδιά.
Το σίγουρο όμως ήταν ότι σ’ αγκάλιαζαν ψεύτικα, όπως ψεύτικα σε φιλούσαν
Ακόμα και το όνομά σου στα χείλη τους σου φαινόταν άγνωστο.

Αγ. Κωνσταντίνου.. μήπως αν έστριβες δεξιά έβγαινες στην πλατεία Βάθη;
Γιατί δεν θυμάμαι;
Γιατί ήσουν λάφυρο μικρό.. που μόνο ένοιωθε.. όπως το μωρό που βρίσκει την θηλή από ένστικτο .

Ο νικητής και ο δυνάστης σε τράβαγε απ το χέρι .. μύριζε αλκοόλ..
Το αλκοόλ είναι χειρότερο απ τις πόρνες..
Και το καφενείο αλκοόλ μύριζε , ακόμα και το γκαρσόνι που πήρε το σημείωμα και εξαφανίστηκε.. οι θαμώνες ξαφνικά άλλαξαν ματιές μεταξύ τους..
Τα γκαρσόνια μερικές φορές δεν κρατούν κλειστό στόμα τους.
Τα λάφυρα έχουν μάθει να διαβάζουν τα μάτια.

Η πόρτα χάθηκε ..την έκρυψαν ξανθά μακριά μαλλιά και το καφενείο γέμισε
βαρύ άρωμα.. κάτι μέσα σου μίλησε για θηλή..
όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει.. φασαρία
Ψυχρές ματιές.. εκβιασμός.. βρώμικα λόγια ..
Το γκαρσόνι σκούπιζε τα ποτήρια του και οι θαμώνες έριχναν τα ζάρια τους.. τάχα αδιάφοροι , χάνοντας τις εξάρες που έφερναν.

Το λάφυρο έκλαιγε με αναφιλητά γιατί τα φιλιά και η αγκαλιά
ήταν ψεύτικα.. το ένστικτο..
κάποιος φώναξε σκάσε..
κάποιος του έδωσε χαστούκι..
αλλά αυτό είχε μείνει στη ψεύτικη αγκαλιά..
χωρίς να γνωρίζει ότι καμιά φορά τα λάφυρα γίνονται μέσον συναισθηματικού
εκβιασμού για τον έναν εκ των δύο Ρόουζ.

Γι αυτό σου λέω μάτια μου…. Γελάω.. ρέ! γελάω…..

(Αλιευμένο απ τη θάλασσα του διαδικτύου)

Γαμώ την καταδίκη μου

Δυο ημερών δουλειά μου την έστειλε «στο αρχείο»
Το αρχείο είναι ο κάλαθος την αχρήστων
Η καντίνα έχει κλείσει και πεινάω.
Μια πανάκριβη γυναικεία τσάντα πέρασε δίπλα μου
και με κοίταξε με ύπουλη ματιά.
Θα πάω σπίτι και ύπνος δεν θα μου κολλάει
Και όσο κι’ αν λέω όχι τώρα, το ξέρω πως θα πιώ
για να σβήσω τις κυριακάτικες βόλτες, να ξεχάσω
τα τραγούδια και να υποκριθώ πως είμαι ο εαυτός μου
αυτός που δεν γνώρισες γιατί το μόνο που ήθελες ήταν μια φίλη.
Στην έδωσα λοιπόν αλλά χάθηκα εγώ.
Να σε είχα μπροστά μου και να σου έδινα ένα χαστούκι
μαζί με την πλαστή μου ταυτότητα !
Μα τι λέω ο δειλός .. ποτέ δεν θα σε στεναχωρούσα
Πίστευε ότι θες για μένα Εγώ θα βρω τρόπο να κοιμηθώ ..

2:30 ξημέρωμα ποιας μέρας;
Η κουζίνα γεμάτη άπλυτα πιάτα.
Ένα ποτήρι θα πλύνω μόνο.. και πλένοντάς το
θα σκεφτώ πως η μόνη όμορφη στιγμή μου σήμερα
ήταν πως μια γυναικεία τσάντα πέρασε από δίπλα μου
και μου έριξε μια άγρια ματιά.. η «καλή» "συνάδελφος." Χα!

το άσμα για μένα όσο θα πλένω το ποτήρι

Φτού σου!

Σε κοιτάζω όπως κάθεσαι απέναντί μου και εύχομαι να μη σου μοιάσω..
Πριν λίγο μου ζήτησες το μπλοκάκι μου και σχεδόν στο πέταξα στα μούτρα βλάκα..
Χωρίς ορνιθοσκαλίσματα χωρίς την ευανάγνωστη μοναδική γραμμή
που επικυρώνει ότι δεν κάνω ότι έκανες εσύ για να σε έχω τώρα μπροστά μου
έτοιμο να ξεκουμπιστείς και πάλι για ταξίδι στο εξωτερικό.

Πόσοι διαβάζουν ρε χάπατο τα πομπώδη εγκεφαλικά σου κομμάτια;
Απ την κοινή γνώμη εννοώ… γιατί δεν απευθύνεσαι σ’ αυτήν ρε ποιοτικέ!
Παρά μόνο στ’ αφεντικά σου πουλημένε για να δείξεις ότι η κωλοφυλλάδα
παίρνει στα σοβαρά το ρόλο τους και το ενδιαφέρον τους για το «καλό» του τόπου. Τα ίδια έκανες και με τα προηγούμενα τσουτσέκια.

Κοιτάς απ το παράθυρο και αν σε δει κάποιος που δεν σε ξέρει θα νομίσει πως είσαι «αριστερός» (μη χέσω) τόσο ενθουσιασμό δείχνει η σκατόφατσα σου με τους απεργούς που περνούν.. Πουλημένε ..θα παίξεις καλά τον ρόλο σου αν έρθει το πάνω κάτω .

Την ίδια έκφραση έχεις και όταν σου έρχονται οι προσκλήσεις για συνοδεία των υπουργών. Και δεν είναι ούτε το πολιτικό σου πιστεύω ..δεν έχεις.. ούτε η διεύρυνση του σκουληκιασμένου σου μυαλού που σε κάνουν να παθαίνεις ξύπνιος ονείρωξη μαλάκα .. αλλά μόνο ότι τα έξοδα θα είναι πληρωμένα
απ αυτούς που περνούν αυτή τη στιγμή απ έξω σε πορεία..

Και να σου πω και κάτι;
Μια δυο φορές μπήκα σε πειρασμό να δανειστώ το θέμα μου..
Η φάτσα σου με απέτρεψε.. μην γίνω σαν και σένα…

Τα άγνωστα και τα καινούρια.

...
Τα χάνω ο πούστης μια ζωή.. Ευτυχώς για λίγο..
Και δεν μπορώ τις πλάκες.

Πέμπτη.. κάποτε:
Εκπαίδευση στα πυροβόλα ,όπου και μου αναθέτουν να είμαι αρχηγός στο τέταρτο στοιχείο όπως ορίζει και η ειδικότητα μου.
Χαμός , ωραία εμπειρία που έκ των πραγμάτων όμως δύσκολα θα έχει συνέχεια.
Με το που γυρίζουμε με βουτάνε και με βάζουν να ξεφορτώσω ..ξύλα!
Αμέσως μετά πάω μαγειρεία φεύγω 2:30 και στις 3 έχω νούμερο.
Εκεί παθαίνω μεγάλη νίλα γιατί όντας ξεθεωμένος με παίρνει ο ύπνος.
Ένας χαζοχαρούμενος μου κρύβει το όπλο και με ξυπνάει δημιουργόντας πανικό για την απώλεια. Μην τα πολυλογώ έπαθα μεγάλη πλάκα..

Τα χάνω ο πούστης μια ζωή.. Ευτυχώς για λίγο..
Και δεν μπορώ τις πλάκες.
Άδεια για ανάρτηση και τα γνωστά..ευχαριστώ, τιμή μου κτλ κτλ..

Δευτέρα πρωί:
Τελικά πήρα άδεια ή δεν πήρα;
Εγώ λέω ναι! έχω το μέηλ.
Και που να κάνω σύνδεση;
Κανένας δεν απαντά..
Θα την κάνω την ανάρτηση.. και κάνε μου μήνυση ..

Οι «Τζούλιες» της ζωής μας


1) Στον ίδιο παρονομαστή και στο ίδιο τσουβάλι, όσοι έγραψαν, ασχολήθηκαν
και κορόιδεψαν …. Αλλά κυρίως στο ίδιο τσουβάλι μ’ αυτούς που φτιάχνουν Τζούλιες.
Η συνταγή γνωστή. Ένα όμορφο σκαρί - όχι απαραίτητα θηλυκό- ένας μάνατζερ κατά προτίμηση τρίτου φίλου (υπάρχει λόγος) και τα απαραίτητα ΜΕΣΑ.
Και όσο πιο μέσα είναι τα μεσα τόσο θα μας παίρνουν τον άρτο και θα μας κερνάνε Τζούλιες..

2) Τζούλια.. Ιουλία …Ιόλη….

Κι εδώ η συνταγή γνωστή…. Μόνο που δεν έχει σημασία το σκαρί..
Μπορεί να είναι και μια ψαρόβαρκα.. φτάνει να υπάρχει υπόβαθρο
Και να είσαι μάστορας ..να ψάξεις να το βρεις γιατί δεν φαίνεται πάντα..
Εδώ τα μέσα είναι διαφορετικά.. χωρίς λάμψη.. βουβά.
Μπορεί να χρειαστεί να κολακέψεις , να πουλήσεις αισθήματα αλλά καμιά φορά φτάνει και ένα χτύπημα τάχα φιλικό στον ώμο..
Ανάλογα τι λείπει και τι έχει ανάγκη η κάθε Τζούλια –Ιουλία –Ιόλη…

Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις το ίδιο..
Κάποιος κάτι κερδίζει απ αυτές.. έστω και ενός λεπτού διασκέδασης
Η απορία και στις δυο περιπτώσεις η ίδια..
Κανείς δεν ασχολήθηκε με το αν οι Τζούλιες έχουν ψυχή..

ΣΣ: Στον ίδιο παρονομαστή κι εγώ βεβαίως αφού «σκότωσα» μια Ιόλη..

Εγωϊσμός

......


ή Υπερηφάνεια;

! ! ! ! .......

Το.. τρία..

....
Πνίγομαι σου λέω…μη με ρωτάς.. ακόμα θυμάμαι..
Μα ίσως να σε φοβάμαι..
όπως όλα τα όμορφα πράγματα που δεν κρατάνε πολύ.
Αυτά ..τα όμορφα που κοιτάμε στις βιτρίνες και ονειρευόμαστε
μέχρι κάποιος βιαστικός του δρόμου να πέσει πάνω μας και μας ξυπνήσει..
Σου είπα ποτέ πως εγώ ο δρόμος; Εγώ ο βιαστικός;

Πνίγομαι σου λέω…μη με ρωτάς.. ξέχασα τις λέξεις..
Αν δεν τις χειρίζεσαι σωστά τις ξεχνάς
για να μη σε σκοτώσουν..
Καμιά φορά τις σκορπάς σε «αγνώστους» .. κι έχεις πεθάνει..
δεν το ξέρεις.. το σώμα μόνο αντιδρά «επιθανάτια»
μα εσύ έχεις φύγει… αυτό το αθάνατο νερό… πλάνη..

Πνίγομαι σου λέω.. μη με κοιτάς… δεν βλέπω..
Όλη η ζωή σε εικόνες…ασπρόμαυρο φιλμ… ταινία ..
Περνάνε η μια την άλλη χωρίς να τις προλαβαίνω
Κομμένες.. μονταρισμένες.. χωρίς να βγάζω νόημα..
Ακριβώς όπως οι ζωές των δρόμων και των βιαστικών..

Καταθέτω τα όπλα.. δεν έχω πια τίποτα να πω…να κάνω,
να ζητήσω ..να απαντήσω.. παρακολουθώ μόνο..αυτό έμεινε..

Τι θελεις από μένα ....τον αλήτη!

.....
Το πολύ το κύριε ελέησον…. Έτσι!!!!
Στη "δικιά" μου ...χα!