28 Φεβρουαρίου 2010

Εμείς οι ελιές

......
Είμαι η ελιά..
Υπάρχουν πολλές το ξέρετε..
Εγώ όμως είμαι η Μυτιληνιά ελιά. Δεν έχω τίποτα διαφορετικό απ τις άλλες.
Παρά μόνο ότι ο τόπος που φύτρωσα είναι λίγο πιο κακοτράχαλος από αλλού. Εμάς μας φυτεύουν σχεδόν πάντα σε σέτια (έτσι τα λένε οι Μυτιληνιοί) κάτι σαν μεγάλα και μακριά σκαλιά που αρχίζουν απ τους πρόποδες ενός βουνού και φτάνουν μέχρι την κορυφή του. Νομίζω πως τα λένε και πεζούλες!
Δεν έχουμε κάμπους . Οπότε έμαθα να μεγαλώνω στα ζόρικα- λένε οι άλλοι- αλλά εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί μήπως ήξερα τι είναι η άπλα;
Οι κάτοικοι του τόπου μου ανέκαθεν ήταν πειραχτήρια τους άρεσε το γράψιμο ,το θέατρο, η απαγγελία , οι τσακωμοί, από πολύ παλιά, και νομίζω ότι το συνεχίζουν μέχρι σήμερα, φτιάχνοντας κάτι συλλόγους όπως σε όλη την Ελλάδα άλλωστε που πότε είναι πολιτιστικοί, πότε είναι επιμορφωτικοί και κάνουν διάφορα αλλά εμένα δεν μ’ αρέσουν και όταν τους δω να χορεύουν λέω ωχ! γιατί όλο και κάποια κάμερα τηλεόρασης θα είναι κάπου και τότε ξενερώνω …πράγμα πολύ κακό για τις ελιές. Έχω δε τόσο επηρεαστεί που μια φορά, βλέποντας ένα ξένο χορευτικό να υποδέχεται την νέα χιλιετία -γιατί την πρώτη της επίσκεψη εκεί την έκανε- θυμήθηκα τους συλλόγους μας και μου έφυγε το συναίσθημα.. κάτι άλλο θα έλεγα αλλά οι ελιές ως θηλυκά πρέπει ν προσέχουν τι λένε..
Ετσι και μια άλλη Μυτιληνιά, παλιά πολύ παλιά δεν πρόσεχε τι έλεγε και τι έγραφε και όταν της έδωσαν τον τίτλο της Μούσας απ τη ζήλια τους κάτι ΑΝΤΡΕΣ την έβγαλαν ότι είναι εξ όλης και προώλης πράγμα που δεν έχει αποδειχτεί αλλά αυτό δεν εμποδίζει μέχρι σήμερα κάποιους απ’ τους ντόπιους να το εκμεταλλεύονται για να κονομήσουν. Και βέβαια κάποιους άλλους για δικαιολογούνται για ….δεν με νοιάζει..
Όταν ήμουν μικρή και με φώναζαν «μπολάδα» απ το μπόλι , σαν παιδί κι εγώ έπαιζα με τις άλλες μπολάδες αλλά μη φανταστείτε τίποτα απ τα δικά σας …
Εμείς άντε κανένα «αγαλματάκια ακίνητα και ακούνητα» (το μάθατε κι εσείς) άντε όταν άρχιζε ο αέρας να λέγαμε κανένα τραγουδάκι έτσι χωρίς λόγο , αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν τα παραμύθια που μας έλεγαν τα πουλιά που είχαν γυρίσει τον κόσμο όλο. Τα ζήλευα τα πουλιά… αλλά επειδή δεν μπορούσα να τα ακολουθήσω άρχισα να παρατηρώ γύρω μου και να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα που όμως τις πιο πολλές φορές δεν μπορούσα να τα πώ γιατί θα με έλεγαν τρελή. Ακόμα δεν μπορώ να τα πώ γιατί και σήμερα θα πουν ότι κάνω σενάρια. Ίσως να φταίει ο ήλιος του τόπου μου και μερικές φορές βλέπω δύο πχ αλλά νομίζω πως είναι ένας αλλά μερικές φορές το ξεχνώ γιατί λέω φαντασίες είναι , και αρχίζω και μιλάω στον δύο για τον έναν, και από κει και πέρα μόνο γεωπόνος με σώζει..
Κι’ άλλα έχω δει αλλά δεν μιλάω γιατί στο τέλος θα με πω κι ’εγώ τρελή..
Μ’ αρέσει να ξέρω τι γράφουν διάφοροι παρ’ όλο που νευριάζω και πάλι ο γεωπόνος θα τρέχει..
Σήμερα έμαθα για ένα βίντεο των γερμανών -εκτός της Αφροδίτης – και πολύ στεναχωρήθηκα για την ευθιξία σας και για την αναπαραγωγή των όσων λέγονται όχι δεν θα πω απ τους γερμανούς γιατί όλα γίνονται γνωστά από «μέσα» που μιλούν στη γλώσσα που δεν έχει πατρίδα.
Όπως δεν θα έβλεπα τον Θέμο έτσι δεν θα έβλεπα και το βίντεο που κάλλιστα θα μπορούσε να έδειχνε σκηνές από κάμα-σούτρα …. ανάλογα το συμφέρον.. Τελικά δεν αντέχω κανέναν..ούτε καν αυτήν την Άνοιξη.. αλλά και μένα.. Αϊτή και Χιλή και γω τί λέω?

Τελειώνοντας , για σήμερα θέλω να πω ότι θα πλάκωνα τους δημοσιογράφους του «μεγκάλου» καναλιού και …"μωρή Αλέκα τι μαλακίες λες?"
Θα επανέλθω.. λέω…νομίζω.. γιατί όχι?

Η έμπνευση από ένα Μυτιληνιό μπλογκ που βρήκα στο διαδικτυο (και η αγάπη για το νησί που έκανα τη θητεία μου)

26 Φεβρουαρίου 2010

Ναί .... μωρέ μου!


Σ’ αγαπώ..
Γιατί όταν σε χρειάζομαι είσαι δίπλα μου
Και περιμένεις να περάσει η μπόρα και να βγάλω στο «χαρτί»
αυτά που με παιδεύουν.
Κάθεσαι εκεί αμίλητος αλλά τουλάχιστον κοντά μου και μου μιλάς με τα μάτια.
Πότε έκπληκτα, πότε νυσταγμένα πότε τάχα μου αδιάφορα… μια αδιαφορία που φωνάζει …είμαι εδώ !
Με τρελαίνει όταν σηκώνεις τα φρύδια σου όταν σε στιγμές δικής μου αμηχανίας ξύνεις το κεφάλι σου και όταν ξαπλώνεις να κοιμηθείς όταν εγώ χάνομαι στις σκέψεις..
Σήμερα πάλι περίμενα να φύγουν όλοι για να μου ξανάρθεις..
Τους κοίταζα στα μάτια…. Ήταν άραγε αληθινά γελαστά;
Σε τέτοια μέρη ο επισκέπτης πρέπει να δείχνει χαρούμενος… σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Σε τέτοια μέρη σταματάει ή όσφρησή σου … όχι από φόβο, αλλά αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι αυτό που οι άλλοι φοβούνται… το ταξείδι… ναι ρε με ει..
Και όσο το σκέπτεσαι τόσο σου αρέσει σαν ιδέα και στο τέλος πιάνεις τον εαυτό σου να ανησυχεί σαν ταξιδιώτης που δεν περνάει το τραίνο του.

Σήμερα δεν σ’ άφησα πολύ να κοιμηθείς.. είδες δεν αφαιρέθηκα..
Είναι που βιάζομαι.. πάντα βιαζόμουν και έκανα καλά κι ας έλεγαν οι άλλοι..
Πάντα βιαζόμουν και τα ήθελα όλα.. καλά έκανα θα το καταλάβουν κάποτε..

Δεν ξέρω το όνομά σου .. αλλά δεν με νοιάζει ....καλύτερα.
Μακάρι κανένας να μην ήξερε και το δικό μου..
Είναι αργά λές να γίνω ένας ανώνυμος;
Μπά! Δεν βαριέσαι! Αρχίζω να ξεμακραίνω απ’ αυτά
Μόνο που θα ήθελα το τελευταίο να μην είναι το εικονικό ..

Βρέεέ! Πάλι με κοιτάς περίεργα; Άσε με να μιλάω ..κοιμήσου εσύ..

Ή χτύπα μου την οθόνη να με ρωτήσεις αν θέλω να αποθηκεύσω.
Ναι θα σου πώ και σήμερα και θα σε δώ να φεύγεις τσουλώντας στις δυο σου ρόδες…. ( Αλήθεια που πάς όταν φεύγεις; Έχεις κι’ άλλη ζωή;
Να μπορούσες να μου μιλήσεις…δεν μπορείς ή δεν θέλεις;)
ΟΚ καλό σου βράδυ… φιλιά… σ’αγαπώ!

Και μη σκας για καμιά απόσυρση… δεν ξέρεις πως θα είναι!


Όχι! όχι! Με τον Θηβαίο... έχουμε το γνώθι σαυτόν

24 Φεβρουαρίου 2010

computer Αγάπη μου!!!




……….στα χρόνια της χολέρας…
Στα πέτρινα χρόνια..
Σε δύσκολους ή εύκολους καιρούς..
………Του μέλλοντος..
Και το μέλλον είναι εδώ!

23 Φεβρουαρίου 2010

Σπίρτο..


«Δεν υπάρχουν συνομιλίες στον Κάδο. Ποιος θέλει να διαγράφει όταν ο αποθηκευτικός χώρος είναι πάνω από 7000 MB;»

Ναι έ;
Εγώ ρε βλάκα ! Και τα mail και τα συνημμένα και όλα!
Κέφι μου δεν είναι; Τα έσβησα , και θα τα σβήνω..
Όχι για να μου λες ότι δεν μπορώ..
Και να γελάς!!!

Ο κάδος! Σαν να λέμε το μυαλό των σκουπιδιών
Σαν να λέμε η καρδιά τους, το μέσα τους τέλος πάντων.

Και γώ που μαζεύω και μαζεύω και μαζεύω ,
κάδος και εγώ που πρέπει να αδειάσει..

Εγώ κι’ αν, έχω αποθηκευτικό χώρο.! Αλάνα !

Χώρος για χαρές για λύπες, για ανασφάλειες ,δισταγμούς …
Για τα τρία τελευταία- σαν να μην έφταναν τα δικά μας-
φιλοξενούμε κιόλας.. (Τις χαρές κανένας δεν τις εμπιστεύεται αλλού.)

Τέρμα λοιπόν και στον δικό μου κουβά…. άδειασμα και διαγραφή.
Δεν με νοιάζει αν αύριο θα έχω μετανιώσει..
Αύριο δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα..
Αύριο ο αποθηκευτικός μου χώρος θα είναι τελείως άδειος

«Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως στον Κάδο. Γιατί θές να διαγράφεις όταν ο αποθηκευτικός σου χώρος είναι πάνω από 7000 MB;»

Έτσι! Ρε χαμένο….Έτσι!


22 Φεβρουαρίου 2010

Ψυχαγωγία



Όταν τα «πιόνια» έχουν κέφια
Πάντα βρίσκουν τρόπο να δικαιολογήσουν το «όνομά» τους

Φτάνει μια μάσκα να φορέσουν (τι ομορφιά!)
Πως λάμπει στα χέρια τους το νυστέρι και η τσιμπίδα (φώς!)
Μυστικά τα βήματα γατίσια
Σωστή η δόση νάρκωσης (θαρρούσαν)
Μα το πειραματόζωο ούρλιαζε απ τον πόνο
(κι αυτοί έκοβαν, άνοιγαν, έψαχναν)

Τα «πιόνια» όταν έχουν κέφια δεν ακούν, δεν νοιώθουν..
Σκακιέρα ο κόσμος τους.. και παίζουν..΄

Κούπες; Όχι! μόνο μούτρα..έστω και στ' όνειρό μου


Όνειρο


Umitlerim hep kirildi
Yarim artik gelmyecek
goz yaslarim dokulurken
bu sesiyle silmyecek

Beni bir Gun guldurtmedi
helbet o da gulmeyecek
aglasam da ayrilsam da
bu ask benden olmeyecek
(bu sesime duymeyecek)


Καθρέφτης




Μερικές φορές με εκνευρίζουν αφάνταστα μερικοί άθλιοι συναισθηματισμοί μου
Και τότε γίνουμε κακός με όλους αλλά περισσότερο με τον εαυτό μου.
Τέτοιες στιγμές ψάχνω να τον βρω , να τον φτύσω, να τον εξευτελίσω και μετά να κάνω τον καθρέφτη κομμάτια , που τα μαζεύω και τα’ αφήνω σε σωρό πίσω απ την πόρτα με την σκέψη να τα πετάξω αλλά όλο εκεί μένουν.
Τα κοιτάω αδιάφορα , τα προσπερνάω ,γελάω , μέχρι τη στιγμή που θα μου μιλήσουν
και θα μου πουν : Είμαστε τα κομμάτια σου…
και τότε τα μαζεύω με τα χέρια ένα-ένα κι αρχίζω να τον ξανά στήνω.
Αν έχεις εκπαιδευτεί στη συναρμολόγηση, είναι εύκολο..
Όλοι στο τέλος βλέπουν έναν καθρέφτη μα μόνο εσύ ξέρεις ότι μερικά απ τα κομμάτια του έχουν χαθεί. Γιατί έχεις τον τρόπο να φτιάχνεις καινούριο υλικό
και να ξεγελάς… γυαλί δεν θα είναι … χρειάζεται πέτρα και φωτιά γι αυτό, δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις.. είναι τα χαμένα σου. Πολλές φορές ματώνουν τα χέρια και δεν καθαρίζουν με τίποτα μέχρι να πάρεις είδηση ότι δεν αιμορραγούν μόνο αυτά.

« Ζ…. δεν μπαίνω να σε αποχαι…. από το παράθ….. γιατί θα με ….. τα …..Σε βλέπω ότι είσαι …… αλλά δε μπορώ. Σε λίγο φεύγω. Να σε βρω καλά. Σε μία εβδομ… εδώ ..ε ευχαρ… για όλα.»
Άλλο λέξεις κι άλλο κομμάτια. Αυτές όπως και να τις βάλεις θα βγάλεις νόημα..

Είναι οι φορές που δεν αποκαλείς τον συναισθηματισμό σου άθλιο ,δεν μετανιώνεις γι αυτόν αλλά ο καθρέφτης σπάει από μόνος του και γίνεται σχεδόν σκόνη για πολλούς λόγους που ίσως και στην πραγματικότητα να μην υπάρχουν.. αλλά ποια είναι η πραγματικότητα; Η καρδιά ή το μυαλό;

(Κι αν δεν σου κάθεται ο ρυθμός πάρε τον δικό μου στον χαρίζω...Και μή φοβηθείς αν σταματήσει για μια στιμή και η καρδιά μου και το τραγούδι μου..θα ξαναρχίσει..

Μερικές φορές με εκνευρίζουν αφάνταστα μερικοί άθλιοι συναισθηματισμοί μου
Σαν δω π.χ. συμπατριώτη μου.. Δεν ξέρω τι παθαίνω.. δεν βλέπω εκείνη τη στιγμή άνθρωπο.. βλέπω θάλασσα ,χώμα, τσάμια, άμμο και βότσαλα. .και μετά ξυπνάω.
«Έχασα το τηλέφωνό σου»
Αδιαφορία… «καλά έκανες» σκέπτεσαι.
« Αν δεν θέλεις να μου το ξαναδώσεις να μου το πεις»
Αρχίζεις να τα παίρνεις, αλλά το δίνεις..
Και το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπά.. ενοχλητικά..
« Σε πήρα πολλές φορές τηλέφωνο και δεν το σήκωνες
Αν δεν θέλεις να με δεις να μου το πεις»
Τότε πας στον καθρέφτη τον φτύνεις και τον σπας..
Ανώδυνα… και με καθαρά χέρια μετά .

Κλοπή!!!

Δεν προσκυνώ

Ακούραστη με κέρδιζε η μέρα απ τον Άδη
όταν αυτός στα ζάρια μ’ έπαιζε τη νύχτα.


Πίστεψα στον ήλιο
Ένιωσα το χάδι του, τη ζεστασιά του,
Ταξίδεψα μ’ αυτόν μακριά από ψυχρούς και
παγωμένους κόσμους.


Πίστεψα σ’ όσα με πίστεψαν
σ’ όλα εκτός απ το Θεό…


Γι αυτό δεν θα με δει ποτέ να τον κανακεύω
Μη περιμένει ποτέ να του υποκλιθώ
Ούτε στα πόδια του ξυπόλητη να πέσω
Ας μπαίνει απ’ όποια πόρτα θέλει
σε σπιτικά που τον υμνούν τρυπώντας μου τα’ αυτιά
..κουφός άραγε είναι;


Κι ας κάνει όσα θέλει θαύματα..
Ας βρέξει, ας χιονίσει , ας χορέψει ας τραγουδήσει
Εμένα τη μέρα μου μόνο ο ήλιος τη φωτίζει..

Κλοπή !!!!!


Μή

Πόσες φορές το έχεις ακούσει στη ζωή σου!
Τόσες πολλές, που είναι να απορείς
γιατί όταν ερχόσουν σ’ αυτήν
δεν βρέθηκε κανένας να το φωνάξει
Περπατάς στο δρόμο σου κλείνοντας τα’ αυτιά σου
στα μη των άλλων
Όμως τα δικά σου είναι αυτά που σε σκοτώνουν..
Κι ας τους να νομίζουν πως τους άκουσες..


18 Φεβρουαρίου 2010

Χωρίς τίτλο...

Η Μυρσίνη δεν ήθελε να πιστέψει στους αγίους.
Πόσο μάλλον στους εισαγόμενους.
Και την εκδικήθηκαν.
Της έστησαν καρτέρι ένα βράδυ.
Μ αρχηγό, ότι πιο ιερό είχε στην καρδιά της.
Σήκωσε ψηλά τα χέρια και δέχτηκε τον χλευασμό .
Και μίσησε τα ιερά… και των άλλων..

17 Φεβρουαρίου 2010

"Και δεν θα πεθάνουμε ποτέ κου@@λες νεκροθάφτες

Χαστούκι του λαού στους
εχθρούς της Ελλάδος
(τράπεζες μονοπώλια εοκ νατο κάτω οι Αμερικάνοι)

65% θεωρούν απαραίτητα τα μέτρα του ΓΑΠ
Πηγή: Αλcompirsim

Μετά την ανακοίνωση των μέτρων ενισχύεται
Το Παιντί με διαφορά 16, 5% απ την Ακατονόμαστη ..
Πηγή: Πubliκ Issuempirsim

Μαζικές αποχωρίσεις μελλών των κομμάτων της
Αντιπολίτευσης και μαζικές οι εγγραφές τους
στις ΤΟ του κόμματος της κυβέρνησης.
Πηγή: www. Kirmentios.com

Οι "άλλοι"

Ποιος κερατάς ποιος μπάσταρδος
μου κλέβει την ανάσα
ποιός μ΄ έβαλε στον πίνακα
του άρρωστου ζωγράφου
και ποιός στιχάκι μ έκανε
για να μ’ αποκοιμίσει

Ποιός στο δικό μου όνομα
Φέρνει τον χαλασμό
Ποιος κερατάς ποιος μπάσταρδος
κατάφερε της φύσης
ν’ αλλάξει τον χρησμό


Και εν τέλει ποια κατσίκα είμαι εγώ
Η Νίνα ή η Φιλιώ;

15 Φεβρουαρίου 2010

Τι είναι η Πατρίδα μας; Εέ; τι είναι;

...


Πόσο σ’ αρέσουν αλήθεια οι καραμελίτσες


Τις πιπιλάς από τότε που σε θυμάμαι.
Πάντα μπουκωμένη μου μιλούσες, στο σπίτι, στο σχολείο, στην εκκλησία, μέχρι που σε βαρέθηκα..

Και τότε μ’ έβαλες να υπογράψω σαν να μη μετρούσαν οι υπογραφές των μεγάλων ήθελες και παιδική υπογραφή.. ήθελες φρέσκο κρέας.

Αρνήθηκα με την αθωότητα των δώδεκα μου χρόνων. με τσάκισες θυμάσαι;
Μου πήρες την «ελευθέρας» της καλοκαιρινής μου δουλειάς. (ναι από τότε έχω ένσημα.. να μου θυμίσεις στο τέλος να στα τρίψω στη μούρη) μετά με έσυρες μπροστά στο γυμνασιάρχη γιατί με είδες με τη Δημοκρατική αλλαγή στα χέρια.

Και μετά σαν είδες πως ακόμα κυκλοφορούσα με το κόκκινό μου ρούχο και το σήμα της ειρήνης, μου έριξες τον ασφαλίτη δίπλα μου. Που με έπαιξε στο τζόγο.. ένα κιλό (!) καρέλια στοίχημα ότι θα δεχτώ το δαχτυλίδι του και όλα τα μετέπειτα. Μ’ είχε περάσει για γυναίκα..

Τι δύναμη που κρύβουν τα παιδιά (ναι είναι σε επαφή, που εμείς την έχουμε χάσει)
Τι έμεινε; Μόνο το δικαίωμά μου να κοιμάμαι ήσυχη να σε κοιτώ στα μάτια και να σε φτύνω..πόρνη..


10 Φεβρουαρίου 2010

Μεγαλέξανδρος



Κάτι ήξερε όταν έκοβε τον Γόρδιο δεσμό.

Εσύ... κάνε προσπάθειες να τον λύσεις
Και τα κλειδιά το νου σου..να ταιριάζουν

έχεις καιρό..μια αιωνιότητα ..