Λείπει το ποτήρι σου..

Όταν πάς κάπου για δυο μόνο μέρες και η πρώτη ερώτηση που θα κάνεις είναι που έχει ίντερνετ – καφέ πρέπει να σε δει γιατρός..

Συχώρεσε με ρε σύντροφε άφησα τη Μαρία μόνη αλλά δεν άντεχα να βλέπω άλλο τα μάτια της.. Δεν είχα τίποτα να της πω.. με καταλαβαίνεις..
Είχαμε πει Γιάννη ότι μαζί θα ερχόμαστε στο νησί σου και όταν έφυγες ξαφνικά, με πήρες τηλ για να μου πεις ότι το καλοκαίρι που μας έρχεται με περιμένεις.. Και το καλοκαίρι ήρθε.. είναι εδώ ..Είμαι κι εγώ εκεί.. Εσύ που είσαι σύντροφε;
Που είσαι ρε φιλαράκι;

Αυτό με ρωτούν τα μάτια της Μαρίας..
Τι να της πω;
Δεν θέλω να κλάψω μπροστά της..
Γι αυτό ήρθα στο καφέ..
Το μαιλ που έστειλα σπίτι μου τους παραξένεψε … μες στην καλή χαρά ο δικός σου όπως πάντα .. όταν ζορίζεται ..
- Είσαι καλά; Τι έγινε ; δεν πήγες για το μνημόσυνο; Με ρώτησαν .. (βλέπεις οι δικοί μου ποτέ δεν μ’ έμαθαν ..γι αυτούς είμαι το γελαστό παιδί…η έξω καρδιά..)

-Μην μου λέτε αυτή την λέξη ,απάντησα και τους έκλεισα..
Γιάννη.. θέλω να φύγω φίλε μου.. Δεν αντέχω τις βλακείες που γίνονται και καταλαβαίνω πως ούτε η Μαρία τις αντέχει.. Δεν της έμαθες να κλείνει την πόρτα στους παπάδες και στις απρόσκλητες μοιρολογίστρες ..

Θέλω και να πιώ.. να γίνω φέσι όπως τότε στην Καισαριανή θυμάσαι;
Τότε που μας μάζεψαν απ το δρόμο.. και εγώ τα άκουσα όλα.. βλέπεις εσύ μπορούσες ακόμα και να μεθάς.. εγώ ήμουν το βδέλυγμα..

Θυμάσαι ρέ τον Μακρή ; που τράβαγε τον γιακά του όταν με έβλεπε;
Τον είδα τις προάλλες σε μια πορεία… δεν του είπα τίποτα.. φάνηκε πως δεν ήξερε.. Μακριά από μένα! μου έγνεψε .. και μετά μ’ αγκάλιασε..
Τι να του έλεγα ρε Γιάννη ;
Ρε φίλε όση ώρα σου μίλαγα βάραγε το τηλ. Και το έκλεισα..
Και μόλις τώρα ήρθε η Μαρία και μου ψιθύρισε πάνω απ τον ώμο μου
- Έλα σπίτι…σου βρήκα υπολογιστή..

Κάτι τέτοιες στιγμές γεμίζω κακία και μίσος.. γιατί δεν θα βγάλω τίποτα.. δεν θα καταφέρω τίποτα βρίζοντας τον θάνατο.. και δεν ξέρω πώς να ξεσπάσω..
Φεύγω φίλε θα τα πίνουμε μαζί δεν μου τη γλυτώνεις

Αποχαιρετισμός στους Δρόμους

Σήμερα αποχαιρετίσαμε και επισήμως την Σ.....
- Και τι έγινε θα πει κάποιος!
- Δεν την είχατε και σε μεγάλη υπόληψη… Έτσι ξαφνικά την αγαπήσατε;

Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν δρόμο που δεν τον είχαμε και σε μεγάλη υπόληψη.. Δένεσαι όμως καμιά φορά με τα πράγματα.. τα άψυχα..
Και τα’ αγαπάς…
Ήταν και το πείσμα .. ο πόλεμος.. το στοίχημα ότι τίποτα δεν θα κάνεις στη ζωή σου..
Η αγωνία, και μετά οι μολότοφ … ήταν και που σε έβλεπαν ξένο οι γύρω..
Δένεσαι με τα πράγματα …το ξέρω.. Τα πράματα που απόκτησες χωρίς να πουλήσεις και χωρίς να πουληθείς..
Κι αυτός που σου έμαθε να κοιτάς τον άλλον στα μάτια σπάει το κεφάλι του τώρα και αναρωτιέται : έκανα καλά;
Και θέλει να σε ρωτήσει μα δεν τολμά ..όχι από φόβο μην του ρίξεις ευθύνη , αλλά γιατί βλέπει τα μάτια σου συννεφιασμένα..
Την ευθύνη εξ’ άλλου την κουβαλά μέσα του.. κανείς δεν μπορεί να του τη ρίξει..

Σήμερα αποχαιρετίσαμε άψυχα πράγματα.. που πήραν χρόνια της ζωής μας..
Τα έμψυχα μας κοιτούσαν παγωμένα που φεύγαμε.. Μερικοί ξέρουν..
σε κοίταζαν στα μάτια ..το πρόσεξα .. στεναχωρήθηκαν..
Η μόνη σου ανακούφιση ότι δεν κινδυνεύουν (!!) όσο θα κυκλοφορεί το δικό σου αίμα και το απόθεμα κουράγιου σου γύρω τους, χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο.. το ξέρεις και το ξέρουν κι αυτοί..

Σήμερα είδα για ακόμα μια φορά τα μάτια των φίλων μας που χάρηκαν
Κι αναρωτήθηκα είναι οι «δρόμοι» φίλοι μας ή οι φίλοι μας δρόμοι;
Ακαταλαβίστικα στα λέω .. ούτως ή άλλως δεν θα με διαβάσεις…δεν με ξέρεις, ούτε μ’ έχεις δει…αλλά είμαι εδώ , κοντά σου όμως αυτά τα μάτια σου μου θυμίζουν τα δικά μου και ξέρω πως δεν θέλουμε πολλές κουβέντες όταν τα δόντια και τα νύχια μας ματώνουν τα χείλη και τις παλάμες μας..

Όπως και να έχει συχώρεσε με.. δεν ξέρω ακριβώς γιατί.. αλλά συχώρεσε με..

Σκόρπιες σκέψεις υπό σκιάν

.

Πολύ σωστή ή έκφραση που λέει ο φτωχός πλην τίμιος λαός :
Α! ρε! Και που να σφίξουν οι ζέστες!!
Και επειδή έσφιξαν δικαιολογούμαι κι εγώ να γράφω ποιηματάκια..
(τώρα που λείπεις σφουγγαρόπανο***)
Και να καταθέτω τη σκέψη μου χωρίς παρεξήγηση ζέστης ένεκεν

Σκέψη 1
Επειδή σήμερα θα κάνουν μια πορεία οι μπάτσοι… λέω τώρα εγώ..
αν έσκαγε δίπλα τους μια μολότοφ τι θα γινόταν;
Τα ΜΑΤ θα έπιαναν τους συναδέλφους τους ή τον κόσμο που θα βρισκόταν τριγύρω για συμπαράσταση ίσως; (Εγώ πάντως μόνο για να χαζέψω θα πήγαινα)
Αν δεν σκάσει καμιά μολότοφ σήμερα δεν θα έχω δίκιο να λέω ότι τελικά τη ζημιά δεν την κάνουν οι αναρχικοί; Και το ξέρω πως μόλις τώρα είπα μα@@@α αφού ποιος τους χ@@ει τους μπάτσους αν είναι να κάνουν δουλειά οι προβοκάτορες.. αλλά οι μπάτσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα διότι επιτελούν έργο… λέει..
Σκέψη 2
….. Ρε σύντροφοι οικοδόμοι τσαγκάρηδες πλακάδες και υφαντουργοί
σύντροφοι του επισιτισμού και λοιπές επαναστατικές ομάδες σαν πολύ ψηλά δεν τον πήραμε τον αμανέ τόσα χρόνια;
Δεν ξέρω αν φταίνε τα τραγούδια: «εμείς είμαστε οι εργάτες εμείς είμαστε ο φωτιάααα!!» και τέτοια… αλλά δεν φτάνει που κοιμηθήκαμε, σνομπάρουμε και τους άλλους συναδέλφους εργαζόμενους και τους «βάζουμε» μετά από μας στην γραμμή του εργατικού κινήματος;
Δεν ξέρω τι είπε ο «πατερούλης» και τι μέρα είχαμε όταν τα είπε και τι χρονιά
Αλλά γαμότι μου υπάρχουν κάτι επαγγέλματα σκ@@α που ενώ παλιά είχαν μεγάλη πέραση τώρα κοντεύουν να γίνουν κάτι σαν τις χορεύτριες της φωτογραφίας..
Τώρα πολύ σωστά θα μου πεις εσύ ότι: Χές’τους μωρέ! Ρουφιάνοι είναι κι αυτοί !
Εγώ θα σου πω πώς ναι, θα το κάνω, αλλά μόνο για έναν λόγο..
Για τον λόγο ότι ανέχονται τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες (όχι πώς δεν υπάρχουν και ορισμένοι που γλύφουν ίσως, τους δάφορους Χ#Νικολάκιδες)
Αλλά σκέψου ρε τσαγκάρη εσύ στη δουλειά σου θα φτιάξεις το παπούτσι με υλικά που θα σου δώσει το αφεντικό σου. Πετσί , κόφτες , κλωστές , φαλτσέτες, καλαπόδια, και της παναγιάς τα μάτια τα οποία δεν έχουν χρώμα,(μπλέ, κόκκινο, πράσσινο) και θα κάνεις ένα παπούτσι που με τον ίδιο τρόπο γίνεται παντού..
Και στον κομμουνισμό και στον καπιταλισμό ..
Ενώ με τους καλαμοκαβαλάρηδες , καλαμοσπρώχτες και όλο το συνάφι τι γίνεται??
Τα πετσιά που λέγαμε και όλα τα συμπράγκαλα δεν τους τα δίνει ο εργοδότης τους αλλά τα βάζουν μόνοι τους. Είναι δικά τους.. Και επειδή τα μυαλά και το νιονιό δεν βιομηχανοποιήθηκαν ακόμα λογικό είναι τα υλικά της παραγωγής να διαφέρουν μεταξύ τους και καθένας να έχει το δικό του μπαϊράκι.
Το οποίο όμως δεν μπορεί να το κάνει ότι θέλει.. γιατί πρέπει να το χρησιμοποιεί ανάλογα με το τι θέλει το αφεντικό του.
Δηλαδή νοικιάζω τη σκέψη σου η οποία όσο καιρό σε πληρώνω θα σκέπτεται ότι θέλω εγώ.
Δεν ξέρω αν με πιάνεις αλλά τι άλλο να σου πω σύντροφέ μου προλετάριε
που νομίζεις ότι όλες του κόσμου οι αδικίες είναι δικές σου. Εντάξει η υπεραξία σου αλλά για σκέψου…
Και πάλι θα μου πεις γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα..
Και θα σου απαντήσω εγώ ..οι χορεύτριες τις φωτό γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα;
Και μη βιαστείς να απαντήσεις γιατί θα μου πεις καμιά κομμουνιστική πα@@ριά..
Γιατί ρε σύντροφε είναι μερικά επαγγέλματα που τα έχεις μέσα σου ..
Είναι «ψώνιο» και όταν δεν σ’ αφήνει ο άλλος να κάνεις το «ψώνιο» σου γα@@σέτα.. Και λέγοντας ψώνιο δεν εννοώ αυτό που σκέφτηκες ρε Γιάννη απ την ΚΟΒ της γειτονιάς μου.
Γιατί δεν κάνουν τίποτα; Oσοι μπορούν; ( Εννοείς όσοι εργάζονται!)
Έλα μου ντε! Άσε που νομίζω ότι κάτι κάνουν… αλλά μπά!! Μα@@@ιες

Γράφουν επανάσταση κι αυτοί…. Υπό σκιάν…





*** Soyrounti= σφουγγαρόπανο ..

Χωρίς τίτλο (απ το συνεργάτη χωρίς όνομα) Οεο!

Αναρωτιούνται οι φίλοι σου που χάθηκες
Στα κινητά σε ψάχνουν
Μα σύ μες στο μυαλό μου άραξες με ζάλισες

Θόλωσε ο νους μου απ τα τσιγάρα σου
Φύγε επί τέλους βρε αλήτη
Την πόρτα του μυαλού μου δεν μπορείς να βρεις; (από τη σούρα σου)
Ορίστε βγες από τη μύτη..

Δεν σού’ φτασε που άραξες στο νου μου (σαν πασάς)
Άρχισες και στο μπεγλέρι
Τις χάντρες να μετράς

Το τσίκι-τσακ με τρέλανε
Θα πέσω απ το μπαλκόνι ( στο γκαζόν)
Μου φερες πονοκέφαλο
Δεν έχω και ντεπόν

Μα την επόμενη φορά
Τα μέτρα μου θα πάρω
Για να μη βρεις την είσοδο ξανά
Ωτοασπίδες θα φορώ στα αυτιά
Θα μπουκωθώ μέχρι σκασμού
Μέχρι οι μπουκιές να βγούνε απ τη μύτη
Να ανάψεις και να μου καείς
Σαν λάμπα αλογόνου
(Και ας είναι αυτό το τέλος μου
Ελλείψη οξυγόνου)

- Ο φίλος; μου ο Φάρος -