Σκοτώστε τα παραμύθια ..μπορεί να ξυπνήσουν τα παιδιά..

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Όλα έγιναν ένα απόγευμα σιωπηλό και χρυσοκόκκινο την ώρα που όλοι κοιτάνε τον ήλιο να χάνεται και τα παιδιά μαζεύονται κοντά στη μάννα τους να δουν το θαύμα ..
Τον χρόνο να κυλάει στα απέναντι βουνά  με τον ήλιο ωροδείχτη..
Οι παππούδες έκαναν τον σταυρό τους , οι άντρες αγκάλιαζαν τις γυναίκες τους
οι πολεμιστές άφηναν κάτω τα σπαθιά τους και ο αόρατος κόσμος της νύχτας ξυπνούσε για να πιάσει βάρδια μακριά απ τους ανθρώπους , αλλά και τόσο κοντά τους

Μια πανάρχαια ιστορία έλεγε πως αν χαθεί αυτός το πλήθος της νύχτας θα χαθεί και ο κόσμος όλος .. Θα βουλιάξει ο ήχος θα ξεβάψει το χρώμα και όλα θα πέσουν σε έναν αιώνιο ύπνο..
Λίγοι την είχαν διαβάσει αυτή την ιστορία ..μόνο από στόμα σε στόμα έφτασε ως τις μέρες μας..
Η αλήθεια είναι πως δεν την πίστευαν όλοι.. Χαμογελούσαν με κατανόηση όμως και σεβασμό στην ανθρώπινη φύση που πάντα κάτι έβρισκε για να κρατηθεί όρθια αφού όλοι ξέρανε πως κανείς τους δεν ζει μόνο με φαΐ και νερό..
Μια δυο φορές που κάποιος είπε πως αυτό ..ναι ..είναι δυνατόν..αφού τα ζώα είναι ικανά να ζήσουν έτσι γιατί όχι και ο άνθρωπος?αμέσως τον απομόνωσαν γνωρίζοντας πως και τα πλάσματα της νύχτας είχαν τις δικές τους ιστορίες..Ιστορίες με ήρωες τους ανθρώπους ...τον ήλιο..τα χρώματα..

Ο χρόνος δεν ήταν καθόλου φίλος τους , κι ας τον κοίταζαν με δέος να φεύγει κάθε απόγευμα..
Ήξεραν πως ήταν ένας αόρατος εχθρός αλλά και ένας μεγάλος δάσκαλος..
Ένας δάσκαλος που παίδευε τους μαθητές του δίνοντάς τους με το σταγονόμετρο τις αλήθειες.. Κι όταν πια αυτοί μάθαιναν ,  ήταν αργά για να εφαρμόσουν ότι έμαθαν..

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι εκείνο το απόγευμα  όταν ακούστηκε ανάμεσά μας μια δυνατή φωνή..
- Θα σταματήσω τον χρόνο..
Παγώσαμε όλοι... Κοιταζόμασταν  χωρίς να μιλάμε..Στο νου μας φούντωσε η παλιά ιστορία.. Αν γινόταν αυτό , τα πλάσματα της νύχτας ήταν καταδικασμένα να χαθούν...και στην συνέχεια εμείς..Ψιθύριζαν  οι μισοί..
Ναι ..αλλά άμα σταματήσει ο χρόνος θα ζήσουμε μια ζωή χωρίς κακές εμπειρίες .
Ναι ..ναι  φώναζαν οι περισσότεροι.. Θα φτιάξουμε μόνοι μας τις δικές μας εμπειρίες όπως τις θέλουμε εμείς..

Αυτός που είχε φωνάξει μπήκε πρώτος και όλοι ξεκίνησαν για τον πύργο της κόρης του Χρόνου..
Από μακριά ακουγόταν τα τίκ τακ των γραναζιών του πύργου μα κανένας δεν ήξερε τι γινόταν μέσα
Ο αρχηγός σαν έφτασαν τους έκανε νόημα να κρυφτούν και ανέβηκε στην κορυφή του Πύργου όπου μέσα σε ένα δώμα  χόρευε μια μικρή μπαλαρίνα πάνω σε έναν μεγάλο μεταλλικό δίσκο  με γρανάζια
κι όσο χόρευε τόσο γύριζαν τα γρανάζια
και όσο γύριζαν τα γρανάζια τόσο κινούσαν έναν ολόκληρο μηχανισμό  και όσο δούλευε ο μηχανισμός τόσο κυλούσε ο χρόνος,
κι όσο κυλούσε ο χρόνος τόσο γινότανε σοφή η καρδιά των ανθρώπων
κι όσο γινότανε σοφή η καρδιά τόσο μεγάλωνε το Σύμπαν..

To μονότονο τικ τακ  σταμάτησε για λίγο..
- Ποιος είσαι ..και τι γυρεύεις εδώ? απόρησε η χορεύτρια και έκανε μερικά χορευτικά βήματα μην τυχόν σταματήσει ολότελα ο χρόνος..

- Σε είδα μόνη της απάντησε ο αρχηγός  και είπα να σου κάνω παρέα..

- Τικ τακ ...Τικ τακ ...Τίκ τακ...

- Τα μυστικά μονοπάτια του Χρόνου θέλω να μου δείξεις...

- Τικ τάκ..Τίκ τάκ..Τίκ τακ...

- Ζητάω την βοήθειά σου..! Δεν μ ακούς?
Αμέσως σταμάτησε ο χορός μαζί και το τικ τάκ...

Έξω το πλήθος 'αρχισε να δυσανασχετεί.. να κουράζεται ,,και να κρυώνει καθώς για μια στιγμή χάθηκε ο ήλιος και μια ψύχρα έπεσε δείχνοντας πως θα πιάσει "καιρός" ίσως και βροχή..

- Δεν δίνω την βοήθειά μου σε κανέναν..Τικ τακ..τίκ τάκ.. τίκ τακ..τικ τάκ..

- Λοιπόν...θα σου πω την αλήθεια.. Κοίτα σε παρακαλώ για λίγο έξω.. Έχεις κοιτάξει ποτέ?? Ξέρεις πως είναι ο κόσμος μου??

Η κόρη του Χρόνου μην σταματώντας να χορεύει σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε έξω..
Θαμπώθηκε!! Ο ήλιος είχε ξαναβγεί.. Τα χρώματα των λουλουδιών στραφτάλιζαν..
οι γυναίκες περιμένοντας κεντούσαν τραγουδώντας , τα παιδιά μην ξέροντας τί περιμένουν το είχαν ρίξει στο παιχνίδι...
- Όμορφος ο κόσμος σου..Τικ τακ..Τίκ τάκ...τίκ τάκ..
- Ε ! ...αυτόν τον κόσμο δεν θα τον ζήσω ..της είπε το αρχηγόπουλο..πιάνοντας της το χέρι..Δεν έχω χρόνο.....
Μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις ..σταματώντας τον..
Αυτά της είπε και εξαφανίστηκε..Γύρισε στο τσούρμο του γνωρίζοντας ότι τα λόγια του είχαν πιάσει τόπο..

Τικ τακ.. τικ τακ ..τικ τάκ Η μπαλαρίνα χάιδεψε και φίλησε το χέρι της στο σημείο που το είχε ακουμπήσει εκείνος
Σταμάτησε τον χορό και ώ του θαύματος το τίκ τάκ  δεν σταμάτησε!! Αντίθετα έγινε πιο δυνατό !!
Έτρεξε γρήγορα να βρει τον αγαπημένο της
χαρούμενη αλλά και ήσυχη που κάποια μαγική δύναμη  θα κινούσε τον Χρόνο αντί γι αυτήν
Όσο όμως κατέβαινε τα σκαλιά του πύργου τόσο ο κόσμος σκοτείνιαζε...
κι όταν  βγήκε έξω  οι άνθρωπο είχαν χαθεί ..τα μπαλόνια των παιδιών  είχαν  σταθεί μετέωρα στον αέρα.. και όλη η φύση είχε χάσει το χρώμα της.. και κρύοοο...
Γύρισε σιγά σιγά με τρόμο να κοιτάξει το ρολόι..
Είχε σταματήσει !!!
Και το τίκ τάκ που την ξεγέλασε  ήταν ο χτύπος της καρδιάς της ..

 . Και ο χρόνος είχε παγώσει..Όπως και ο κόσμος...

( απ το βιβλίο : Πειράματα και ανήθικες ηθικές )

.... Σημαίνει ακόμα Φώς?

Ηθοποιός δεν σημαίνει πια Φώς

 Στην "πείνα" φάνηκε  πόσο ρηχό και άνευ περιεχομένου μπορεί να είναι

αυτό το τέρας το προικισμένο, που κάτω από άλλες συνθήκες θα πρόσφερε πολλά σε έναν λαό που μονίμως τον κρατούν αγράμματο ( και μην μου κορδώνεσαι εσύ πτυχιούχε μου, γιατί είσαι πιο αγράμματος απ όλους..)

 

Αυτό λοιπόν το περίεργο ον που έχει την δυνατότητα να σε κάνει να κλάψεις ..

να γελάσεις ...

να σκεφτείς , 

να πετάξεις , 

άφησε στην άκρη το ταλέντο του και ξεπουλήθηκε όσο όσο στους πολιτικούς ..

 

Βέβαια πάντα η πολιτική  μπορούσε να τον παρασύρει - όπως και τον καθένα θνητό - όμως στην ιστορία  ηθοποιός σήμαινε Φως..

Δεν θα αναφερθώ  σε ιερά τέρατα γιατί θα είναι σαν να προσβάλλω την μνήμη τους ..

Ξέρω όμως πως αυτά τα ιερά τέρατα όταν άφηναν για λίγο στην άκρη το επάγγελμά τους, μας μιλούσαν για τα κοινά, χωρίς προσωπίδα και βουτώντας τη γλώσσα τους στο μυαλό τους..

Πράγμα που δεν μπορώ να υποστηρίξω για τους σημερινούς ..

Είναι όλοι?? Είναι οι μισοί? Είναι οι λίγοι..οι πολλοί?

Και ένας να είναι όταν οι ομότεχνοι του δεν τον βάζουν στη θέση του , είναι σαν να είναι όλοι...

 

Και για να μην περάσουν διάφορα απ το μυαλό σας

σας μιλώ για ορισμένους απ αυτούς που κατά καιρούς βλέπουμε στην τηλεόραση  να παίρνουν μέρος σε "τσάριτυ" καμπάνιες διαφόρων ΜΚΟ που θέλω να πιστεύω ότι δεν γνωρίζουν τι πάνε να αντικαταστήσουν  αυτές οι οργανώσεις..

Θέλω να πιστεύω πως δεν γνωρίζουν πως οι περισσότερες ΜΚΟ προέρχονται από φορείς που καταστρέφουν την κοινωνική περίθαλψη , αρα πολιτισμό, άρα τους ίδιους..( και κοντά στις ΜΚΟ προσθέτω και το κοινοβούλιο)

 

Αν το κάνουν για το χρήμα ...κατακριτέοι..

Αν το κάνουν από ιδεολογία ..νεκροί..κι ας μην το ξέρουν..

Αν από άγνοια ...ας αρκεστούν να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν και αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί τους ..

Να ποιούν και να προσφέρουν ήθος..
Γιατί σε ορισμένα πράγματα που δεν έχουν πισω γυρισμό δεν μπορεις μετά να πείς ..δεν ήξερα...δεν γνώριζα..


...

Πετσοκόβουμε καταπληκτικά...

 

Με τέχνη...
ζητιανεύοντας με απλωμένη - τι περίεργο - την παλάμη για νυστέρι
Θαυμάζω αυτά τα συλλογικά πετσοκόμματα.. προσδίδουν μια επισημότητα
στην διαδικασία..
Μάσκα ..και το απαραίτητο χέρι βοήθειας να μας σκουπίζει το μόχθο
πριν πάρει τον δρόμο για τα μάτια ..
Κίνδυνος... αν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας μπορεί να γίνει δάκρυ..
Ζητήται βοηθός ηλεκτρολόγος ..
Ο προβολέας πρέπει να δείχνει καθαρά το στόχο αν πάει παραπέρα το νυστέρι
Δεν θα έχουμε ασθενή....και μετά?? και μετά?
- Μέτρησε...
- Μετράω...

Η μόνη νάρκωση που επιζητώ...την περιμένω.. Είναι σαν ένα τέλος..
Μετράω και ακούω φωνές σαν από ένα δίσκο γραμμοφώνου σε λάθος στροφές..
και ξάφνου ένας γκρεμός...παιχνίδι του μυαλού είναι..το ξέρω..
Βουτάω στο κενό ... Θα αποδομήσω κάθε είδος παιχνιδιού έστω και του μυαλού.
- Την χάνω....την χάνω ....Βοηθήστε με ρε παιδιά
Ο αναισθησιολόγος άρχισε να χοροπηδά σαν τρελός παλεύοντας με  τις ανάσες,   τις φιάλες και τους αναπνευστήρες του..
Ο χασάπης παράτησε τα νυστέρια του κι έτρεξε για βοήθεια.
Ο ηλεκτρολόγος άφησε το φλερτ με την βοηθό..
Η βοηθός σταμάτησε να μασά την τσίχλα της..
- Τη χάνω ...τη χάνω... Βοηθήστε με......


(Ο ηλεκτρολόγος...Ο μόνος που άξιζε ..)

Πάντα όταν πετάω στον ύπνο μου βρίσκω εμπόδια ..Ποτέ δεν μπορώ να πετάξω προς τ απάνω..
Υπάρχουν χιλιάδες καλώδια που ποτέ δεν μπόρεσα να περάσω ανάμεσά τους..
Και πάντα είμαι καταδικασμένη τα πετάω σε ευθεία πτήση ψηλά μεν αλλά το ψηλότερα θα ήταν καλύτερο.. Ανικανοποίητο εγώ ?
Οι φωνές για κάποια που χάνανε γίνονται στο τέλος ενοχλητικές.. αδιαφόρετοι άνθρωποι..τι περιμένεις..
Μόνο ο ηλεκτρολόγος έκανε σωστή δουλειά.. Ίσως βοήθησε το φλερτ με η βοηθό.. πάντα λέν πως ο έρωτας βοηθά..
Το δάσος απ όπου πέρασα ήταν ένα δάσος μαγικό...τα κλαδιά των δέντρων επικοινωνούσαν μεταξύ τους
Τα σήματα πήγαιναν κι ερχόταν φώτιζαν ..άναβαν έσβηναν
Δυναμικά ενέργειας, συνάψεις, ηλεκτρικά σήματα ένα δάσος από ομιλούντες νευρώνες..
Και ξαφνικά πέρασα στο ξέφωτο και είδα τα αστέρια..
Τ αστέρια πάντα βουτηγμένα στη σιωπή..
Μόνο που και που ακούς κάποιον μακρινό ήχο σαν κλάμα φάλαινας..σαν κάλεσμα δελφινιού..
Πατάω σε ένα άστρο ..σε δεύτερο...σε τρίτο και..
- Μη ..μου φωνάζει μια φωνή.. Θα περάσεις ξανά απ θηρία σου..
- Να περάσω..απαντώ..
- Κι αν δεν ζήσεις?
- Μα δεν ζώ..
Κι άρχισε να γυρνάει ανάποδα το ρολόι..
Απ το τώρα στο πρίν..στο πρίν...στο πρίν...στο πρίν.. και υπήρχε πλήθος, κόσμος, φωνές , χέρια που άρπαζαν, στόματα που έτρωγαν...και αίμα.. και διπλοί και τρίδιπλοι οι εφτά κύκλοι του Δάντη

Ένας θεός με περίμενε στο τέλος του ταξιδιού ..άσχημος θεός που άλλαζε πρόσωπα όπως το βόρειο σέλας αλλά ζει μορφή..
Ένας θεός που χόρευε σαν χαύνος..σαν Νιζίνσκι ..
Ένας θεός που έπαιζε σαν παιδί με ζάρια πάνω στο σύμπαν..και γελούσε "αθώα" σατανικά..
- Άσε με να περάσω.. η πόρτα που φυλάς είναι ο τόπος μου..
- Η πόρτα που φυλάω είναι το αρχικό πριν σου..η ανυπαρξία...Διάλεξε... ή μέσα ή έξω , ή πίσω..
Δεν το ήθελα το πίσω...δεν μ άρεσε..
Ούτε το έξω... Θα ήμουν μόνη μου..
Γύρισα και κοίταξα γύρω μου ζητώντας βοήθεια..
Κι αμέσως έγινε ένα πορτοκαλί σούρουπο..
μια θάλασσα χρυσή ξεπρόβαλε μπροστά μου κι ο ήλιος έτοιμος να βουτήξει μέσα της.
Τα σύννεφα βαμμένα στου μενεξέ το χρώμα και ένα ταξίμι ακούστηκε ..
- Το Μέσα μου Θέλω του φώναξα....Το πρίν μου.... Κάνε στην άκρη να περάσω..

Έκανα το λάθος και ακούμπησα έναν ιστό αράχνης που κρεμάστηκε μπροστά μου απ το πουθενά...
Ένας ιστός τόσο λεπτός που θα έσπαγε ακόμα και με μια ανάσα..
Κι έτσι από το λάθος μου ...γύρισα πίσω....
Πολύ αργότερα έμαθα πως ο εαυτός μου μου είχε πετάξει τον ιστό...