Πετσοκόβουμε καταπληκτικά...

 

Με τέχνη...
ζητιανεύοντας με απλωμένη - τι περίεργο - την παλάμη για νυστέρι
Θαυμάζω αυτά τα συλλογικά πετσοκόμματα.. προσδίδουν μια επισημότητα
στην διαδικασία..
Μάσκα ..και το απαραίτητο χέρι βοήθειας να μας σκουπίζει το μόχθο
πριν πάρει τον δρόμο για τα μάτια ..
Κίνδυνος... αν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας μπορεί να γίνει δάκρυ..
Ζητήται βοηθός ηλεκτρολόγος ..
Ο προβολέας πρέπει να δείχνει καθαρά το στόχο αν πάει παραπέρα το νυστέρι
Δεν θα έχουμε ασθενή....και μετά?? και μετά?
- Μέτρησε...
- Μετράω...

Η μόνη νάρκωση που επιζητώ...την περιμένω.. Είναι σαν ένα τέλος..
Μετράω και ακούω φωνές σαν από ένα δίσκο γραμμοφώνου σε λάθος στροφές..
και ξάφνου ένας γκρεμός...παιχνίδι του μυαλού είναι..το ξέρω..
Βουτάω στο κενό ... Θα αποδομήσω κάθε είδος παιχνιδιού έστω και του μυαλού.
- Την χάνω....την χάνω ....Βοηθήστε με ρε παιδιά
Ο αναισθησιολόγος άρχισε να χοροπηδά σαν τρελός παλεύοντας με  τις ανάσες,   τις φιάλες και τους αναπνευστήρες του..
Ο χασάπης παράτησε τα νυστέρια του κι έτρεξε για βοήθεια.
Ο ηλεκτρολόγος άφησε το φλερτ με την βοηθό..
Η βοηθός σταμάτησε να μασά την τσίχλα της..
- Τη χάνω ...τη χάνω... Βοηθήστε με......


(Ο ηλεκτρολόγος...Ο μόνος που άξιζε ..)

Πάντα όταν πετάω στον ύπνο μου βρίσκω εμπόδια ..Ποτέ δεν μπορώ να πετάξω προς τ απάνω..
Υπάρχουν χιλιάδες καλώδια που ποτέ δεν μπόρεσα να περάσω ανάμεσά τους..
Και πάντα είμαι καταδικασμένη τα πετάω σε ευθεία πτήση ψηλά μεν αλλά το ψηλότερα θα ήταν καλύτερο.. Ανικανοποίητο εγώ ?
Οι φωνές για κάποια που χάνανε γίνονται στο τέλος ενοχλητικές.. αδιαφόρετοι άνθρωποι..τι περιμένεις..
Μόνο ο ηλεκτρολόγος έκανε σωστή δουλειά.. Ίσως βοήθησε το φλερτ με η βοηθό.. πάντα λέν πως ο έρωτας βοηθά..
Το δάσος απ όπου πέρασα ήταν ένα δάσος μαγικό...τα κλαδιά των δέντρων επικοινωνούσαν μεταξύ τους
Τα σήματα πήγαιναν κι ερχόταν φώτιζαν ..άναβαν έσβηναν
Δυναμικά ενέργειας, συνάψεις, ηλεκτρικά σήματα ένα δάσος από ομιλούντες νευρώνες..
Και ξαφνικά πέρασα στο ξέφωτο και είδα τα αστέρια..
Τ αστέρια πάντα βουτηγμένα στη σιωπή..
Μόνο που και που ακούς κάποιον μακρινό ήχο σαν κλάμα φάλαινας..σαν κάλεσμα δελφινιού..
Πατάω σε ένα άστρο ..σε δεύτερο...σε τρίτο και..
- Μη ..μου φωνάζει μια φωνή.. Θα περάσεις ξανά απ θηρία σου..
- Να περάσω..απαντώ..
- Κι αν δεν ζήσεις?
- Μα δεν ζώ..
Κι άρχισε να γυρνάει ανάποδα το ρολόι..
Απ το τώρα στο πρίν..στο πρίν...στο πρίν...στο πρίν.. και υπήρχε πλήθος, κόσμος, φωνές , χέρια που άρπαζαν, στόματα που έτρωγαν...και αίμα.. και διπλοί και τρίδιπλοι οι εφτά κύκλοι του Δάντη

Ένας θεός με περίμενε στο τέλος του ταξιδιού ..άσχημος θεός που άλλαζε πρόσωπα όπως το βόρειο σέλας αλλά ζει μορφή..
Ένας θεός που χόρευε σαν χαύνος..σαν Νιζίνσκι ..
Ένας θεός που έπαιζε σαν παιδί με ζάρια πάνω στο σύμπαν..και γελούσε "αθώα" σατανικά..
- Άσε με να περάσω.. η πόρτα που φυλάς είναι ο τόπος μου..
- Η πόρτα που φυλάω είναι το αρχικό πριν σου..η ανυπαρξία...Διάλεξε... ή μέσα ή έξω , ή πίσω..
Δεν το ήθελα το πίσω...δεν μ άρεσε..
Ούτε το έξω... Θα ήμουν μόνη μου..
Γύρισα και κοίταξα γύρω μου ζητώντας βοήθεια..
Κι αμέσως έγινε ένα πορτοκαλί σούρουπο..
μια θάλασσα χρυσή ξεπρόβαλε μπροστά μου κι ο ήλιος έτοιμος να βουτήξει μέσα της.
Τα σύννεφα βαμμένα στου μενεξέ το χρώμα και ένα ταξίμι ακούστηκε ..
- Το Μέσα μου Θέλω του φώναξα....Το πρίν μου.... Κάνε στην άκρη να περάσω..

Έκανα το λάθος και ακούμπησα έναν ιστό αράχνης που κρεμάστηκε μπροστά μου απ το πουθενά...
Ένας ιστός τόσο λεπτός που θα έσπαγε ακόμα και με μια ανάσα..
Κι έτσι από το λάθος μου ...γύρισα πίσω....
Πολύ αργότερα έμαθα πως ο εαυτός μου μου είχε πετάξει τον ιστό...