Τα πρωτάκια

(Από τετράδιο αντιγραφής)


Εν Ταξιάρχαι τη .....
«Μου είχε δώσει το λόγο της. Θα σου γράφω μου είχε πει..
Θαρρώ πώς ήταν καλοκαίρι γιατί τα μπράτσα της όταν μ’ αγκάλιασε (δεν μ’ έσφιξε) ήταν γυμνά και παγωμένα. Δεν είδα τα μάτια της. Πρώτον γιατί δεν έφτανα και δεύτερον γιατί κοίταζα το χώμα να μη με δει που κλαίω. .Χωρίς να ξέρω γιατί. Τα παιδιά κλαίνε πολλές φορές χωρίς να γνωρίζουν το λόγο.. Είναι σαν κάτι να γεννιέται για πρώτη φορά μέσα τους που τους είναι ακόμα άγνωστο…»

Άστο. ελάχιστα πράγματα γνωρίζω απ ’αυτό το παιδί.. Όσα ξέρω γι’ αυτό, είναι λόγια που τα ψιθύριζαν στις γειτονιές τα βράδια όταν δεν ήξεραν με τι να ασχοληθούν, και από μερικά γραφτά του που έπεσαν στα χέρια μου .. Απίστευτα πράγματα ακούει το φεγγάρι απ τους ανθρώπους και απίστευτα γράμματα στέλνουν στο θεό τα παιδιά.

Κι ενώ το φεγγάρι κάποια στιγμή μπορεί και να κρυφτεί για να μη βλέπει την αδιαφορία και τη σκληρότητα στα πρόσωπα, ο Θεός πάντα εκεί.. «πανταχού παρών» χωρίς γνώμη, αμέτοχος και ανήμπορος να διαχειριστεί όσα λέει πως έπλασε…

Άστο …ούτε από θεούς ξέρω παρά μόνο ότι άκουσα στις γειτονιές και διάβασα ότι γράφτηκε από παρέες..

« Μου είχε δώσει λόγο που δεν κράτησε.. έμαθα να στέλνω γράμματα στον εαυτό μου με τον δικό της χαρακτήρα.. έβαζα μέσα όλα όσα ήθελα να ακούσω
Έβαζα ψυχή..
και σιγά –σιγά έχασα τη δική μου.. άδειασα. .σκορπίστηκα σε λέξεις που χάθηκαν
σε ταχυδρομικό σάκο.. μέχρι που και για τον ταχυδρόμο έγινα ανάμνηση..»

Σε είχα ρωτήσει θυμάσαι;
Γνώριζες ότι ήξερα την απάντηση..
Δεν πρόλαβα να σου πω, πως ανάμνηση γίνονται μόνο οι νεκροί,
είτε έτσι, είτε αλλιώς.

«Σε έβλεπα παντού …. Σε κοίταζα στα μάτια για να μου μιλήσεις.
Και οι δυο μας βουβές..
Και όταν πήρα κουράγιο να σε ρωτήσω : Κυρία μήπως είστε η μαμμά μου;
Μου χαμογέλασες και κούνησες πέρα –δώθε το κεφάλι σου λέγοντας μου :
Όχι μικρό μου»

Άστο …. Ούτε από ανθρώπους ξέρω..
Τους κοιτώ μέσα στο πλήθος μα δεν τολμώ να ρωτήσω αν κάποιος απ αυτούς είσαι εσύ..