Γιού! χουυυύ!! χού!

...


Σ’ ευχαριστώ
Που ποτέ δεν περπατήσαμε μαζί
Τώρα μπορώ να τριγυρνώ σε δρόμους που δεν σε ξέρουν

Σ ’ευχαριστώ
Που δεν κλάψαμε αγκαλιασμένοι σε ηλιοβασίλεμα
και μπορούν τα σούρουπα να με κοιτούν χωρίς απορία στα μάτια

Σ ’ευχαριστώ που οι Κυριακές μας έβρισκαν χωριστά
Και μπορώ τώρα τα πρωινά να αναζητώ πρώτα τον ήλιο..

Σ’ ευχαριστώ
Για όσα δεν μού’ δωσες
Και μπορώ και αντέχω τον κόσμο


Μα είναι φορές που σε μισώ
Για τα τραγούδια που ακούσαμε μαζί
Και τώρα για μένα έχουν τελειώσει
Σαν να μη γράφτηκαν ποτέ..

Και πόσο να αξίζουν οι δρόμοι, και τα δειλινά
Πόσο οι Κυριακές κι αυτός ο κόσμος όλος
Χωρίς τραγούδια;