Αποχαιρετισμός στους Δρόμους

Σήμερα αποχαιρετίσαμε και επισήμως την Σ.....
- Και τι έγινε θα πει κάποιος!
- Δεν την είχατε και σε μεγάλη υπόληψη… Έτσι ξαφνικά την αγαπήσατε;

Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν δρόμο που δεν τον είχαμε και σε μεγάλη υπόληψη.. Δένεσαι όμως καμιά φορά με τα πράγματα.. τα άψυχα..
Και τα’ αγαπάς…
Ήταν και το πείσμα .. ο πόλεμος.. το στοίχημα ότι τίποτα δεν θα κάνεις στη ζωή σου..
Η αγωνία, και μετά οι μολότοφ … ήταν και που σε έβλεπαν ξένο οι γύρω..
Δένεσαι με τα πράγματα …το ξέρω.. Τα πράματα που απόκτησες χωρίς να πουλήσεις και χωρίς να πουληθείς..
Κι αυτός που σου έμαθε να κοιτάς τον άλλον στα μάτια σπάει το κεφάλι του τώρα και αναρωτιέται : έκανα καλά;
Και θέλει να σε ρωτήσει μα δεν τολμά ..όχι από φόβο μην του ρίξεις ευθύνη , αλλά γιατί βλέπει τα μάτια σου συννεφιασμένα..
Την ευθύνη εξ’ άλλου την κουβαλά μέσα του.. κανείς δεν μπορεί να του τη ρίξει..

Σήμερα αποχαιρετίσαμε άψυχα πράγματα.. που πήραν χρόνια της ζωής μας..
Τα έμψυχα μας κοιτούσαν παγωμένα που φεύγαμε.. Μερικοί ξέρουν..
σε κοίταζαν στα μάτια ..το πρόσεξα .. στεναχωρήθηκαν..
Η μόνη σου ανακούφιση ότι δεν κινδυνεύουν (!!) όσο θα κυκλοφορεί το δικό σου αίμα και το απόθεμα κουράγιου σου γύρω τους, χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο.. το ξέρεις και το ξέρουν κι αυτοί..

Σήμερα είδα για ακόμα μια φορά τα μάτια των φίλων μας που χάρηκαν
Κι αναρωτήθηκα είναι οι «δρόμοι» φίλοι μας ή οι φίλοι μας δρόμοι;
Ακαταλαβίστικα στα λέω .. ούτως ή άλλως δεν θα με διαβάσεις…δεν με ξέρεις, ούτε μ’ έχεις δει…αλλά είμαι εδώ , κοντά σου όμως αυτά τα μάτια σου μου θυμίζουν τα δικά μου και ξέρω πως δεν θέλουμε πολλές κουβέντες όταν τα δόντια και τα νύχια μας ματώνουν τα χείλη και τις παλάμες μας..

Όπως και να έχει συχώρεσε με.. δεν ξέρω ακριβώς γιατί.. αλλά συχώρεσε με..