Δεν μου υπόσχεσαι ζωή, και...

....
Φέτος δεν μπόρεσες.. ή μάλλον και φέτος δεν μπόρεσες.
Κι ας το προσπάθησες ..το ζόρισες μπορώ να πω..
Ακριβώς όπως ζορίζουμε τον εαυτό μας για να κάνουμε τους άλλους να γελάσουν, τους παραδίπλα να χαρούν, κι όσοι το έχουν ανάγκη να κοροϊδέψουν… μη διαμαρτύρεσαι॥ δεν είναι κακό να δίνεις αυτό που λείπει σε κάποιον … (Ακριβώς το ίδιο με τις μαχαιριές που δέχεσαι॥ σε κάνουν να νοιώθεις πως ζεις ακόμα..)

Δεν μπόρεσες ακόμα μια φορά να το κρατήσεις , να το αγνοήσεις ,να το ξεχάσεις ।
Την τελευταία στιγμή ξανάρθε। Πιστό στο ραντεβού της μιζέριας που δεν ήταν ποτέ δική σου, μα κληροδότημα ανούσιας ζωής άλλων॥

Όσο κι αν γνώριζες το φάρμακο δεν το πήρες..
Κι έτσι φέτος έκανες ένα βήμα μπροστά ύστερα από πολλά χρόνια: Είπες να μη ξανά αναστηθείς.. Πέρασε σχεδόν αιώνας (! + - !) μέχρι να καταλάβεις
ότι η ζωή σου όλη ήταν μια επανάληψη…

Το να πεθαίνεις και να αναστήνεσαι κάθε τόσο κάνει τον ίδιο το θάνατο
έναν κομπάρσο στη σκηνή , ακυρώνει ότι καλό και ότι κακό σου έτυχε κάνοντάς σε να ζεις τον εφιάλτη της μέρας της μαρμότας॥

Πήρες την απόφασή σου όπως τόσες στη ζωή σου χωρίς διαμαρτυρίες και μυξοκλάματα … ας τα για τους μαλαγάνες … «και ξέρεις … και εγώ.. και σε θαυμάζω…» Αυτά θέλει η ζωή που εσύ δεν μπορείς.. Η πόρνη η ζωή που τίποτα άλλο δεν κάνει από το σου δίνει το χέρι να σηκωθείς μόνο για να σε δει να ξαναπέφτεις.. και μην της κάνεις πια τη χάρη…το μόνο που μπορείς..

Συγνώμη άγγελε.. όσο και να τραβήξεις το βράχο δεν θα αναστηθώ!
Ρωμαίοι στρατιώτες πάρτε άδεια επ’ αορίστου η παράσταση τελείωσε.
Μαγδαληνές και μυροφόρες κάπου αλλού θα υπάρχει ο θεός σας।

Αφήστε με να ξεκουραστώ κι αν είναι αλήθεια πως «γοργά ταξιδεύουν οι νεκροί» θα πάψω πια να κοιτώ από μακριά τον "Ωρίωνα" τον "Σείριο" και τον Αλντεμπαράν που κάθε νύχτα τους βλέπω να γνέφουν, χωρίς να ξέρω που, σε ποιόν… Σίγουρα σε όλους εκτός από μένα..
Κι αν είναι αλήθεια πως το τέλος είναι αιώνιος ύπνος, στη βαλίτσα μου θα κουβαλώ όνειρα που ποτέ δεν θα μου ξανά αφήσουν πικρή γεύση στα χείλη.