Τι είναι η Πατρίδα μας; Εέ; τι είναι;

...

Πόσο σ’ αρέσουν αλήθεια οι καραμελίτσες

Τις πιπιλάς από τότε που σε θυμάμαι.
Πάντα μπουκωμένη μου μιλούσες, στο σπίτι, στο σχολείο, στην εκκλησία, μέχρι που σε βαρέθηκα..

Και τότε μ’ έβαλες να υπογράψω σαν να μη μετρούσαν οι υπογραφές των μεγάλων ήθελες και παιδική υπογραφή.. ήθελες φρέσκο κρέας.

Αρνήθηκα με την αθωότητα των δώδεκα μου χρόνων. με τσάκισες θυμάσαι;
Μου πήρες την «ελευθέρας» της καλοκαιρινής μου δουλειάς. (ναι από τότε έχω ένσημα.. να μου θυμίσεις στο τέλος να στα τρίψω στη μούρη) μετά με έσυρες μπροστά στο γυμνασιάρχη γιατί με είδες με τη Δημοκρατική αλλαγή στα χέρια.

Και μετά σαν είδες πως ακόμα κυκλοφορούσα με το κόκκινό μου ρούχο και το σήμα της ειρήνης, μου έριξες τον ασφαλίτη δίπλα μου. Που με έπαιξε στο τζόγο.. ένα κιλό (!) καρέλια στοίχημα ότι θα δεχτώ το δαχτυλίδι του και όλα τα μετέπειτα. Μ’ είχε περάσει για γυναίκα..

Τι δύναμη που κρύβουν τα παιδιά (ναι είναι σε επαφή, που εμείς την έχουμε χάσει)
Τι έμεινε; Μόνο το δικαίωμά μου να κοιμάμαι ήσυχη να σε κοιτώ στα μάτια και να σε φτύνω..πόρνη..