Εμείς οι ελιές

......
Είμαι η ελιά..
Υπάρχουν πολλές το ξέρετε..
Εγώ όμως είμαι η Μυτιληνιά ελιά. Δεν έχω τίποτα διαφορετικό απ τις άλλες.
Παρά μόνο ότι ο τόπος που φύτρωσα είναι λίγο πιο κακοτράχαλος από αλλού. Εμάς μας φυτεύουν σχεδόν πάντα σε σέτια (έτσι τα λένε οι Μυτιληνιοί) κάτι σαν μεγάλα και μακριά σκαλιά που αρχίζουν απ τους πρόποδες ενός βουνού και φτάνουν μέχρι την κορυφή του. Νομίζω πως τα λένε και πεζούλες!
Δεν έχουμε κάμπους . Οπότε έμαθα να μεγαλώνω στα ζόρικα- λένε οι άλλοι- αλλά εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί μήπως ήξερα τι είναι η άπλα;
Οι κάτοικοι του τόπου μου ανέκαθεν ήταν πειραχτήρια τους άρεσε το γράψιμο ,το θέατρο, η απαγγελία , οι τσακωμοί, από πολύ παλιά, και νομίζω ότι το συνεχίζουν μέχρι σήμερα, φτιάχνοντας κάτι συλλόγους όπως σε όλη την Ελλάδα άλλωστε που πότε είναι πολιτιστικοί, πότε είναι επιμορφωτικοί και κάνουν διάφορα αλλά εμένα δεν μ’ αρέσουν και όταν τους δω να χορεύουν λέω ωχ! γιατί όλο και κάποια κάμερα τηλεόρασης θα είναι κάπου και τότε ξενερώνω …πράγμα πολύ κακό για τις ελιές. Έχω δε τόσο επηρεαστεί που μια φορά, βλέποντας ένα ξένο χορευτικό να υποδέχεται την νέα χιλιετία -γιατί την πρώτη της επίσκεψη εκεί την έκανε- θυμήθηκα τους συλλόγους μας και μου έφυγε το συναίσθημα.. κάτι άλλο θα έλεγα αλλά οι ελιές ως θηλυκά πρέπει ν προσέχουν τι λένε..
Ετσι και μια άλλη Μυτιληνιά, παλιά πολύ παλιά δεν πρόσεχε τι έλεγε και τι έγραφε και όταν της έδωσαν τον τίτλο της Μούσας απ τη ζήλια τους κάτι ΑΝΤΡΕΣ την έβγαλαν ότι είναι εξ όλης και προώλης πράγμα που δεν έχει αποδειχτεί αλλά αυτό δεν εμποδίζει μέχρι σήμερα κάποιους απ’ τους ντόπιους να το εκμεταλλεύονται για να κονομήσουν. Και βέβαια κάποιους άλλους για δικαιολογούνται για ….δεν με νοιάζει..
Όταν ήμουν μικρή και με φώναζαν «μπολάδα» απ το μπόλι , σαν παιδί κι εγώ έπαιζα με τις άλλες μπολάδες αλλά μη φανταστείτε τίποτα απ τα δικά σας …
Εμείς άντε κανένα «αγαλματάκια ακίνητα και ακούνητα» (το μάθατε κι εσείς) άντε όταν άρχιζε ο αέρας να λέγαμε κανένα τραγουδάκι έτσι χωρίς λόγο , αλλά αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν τα παραμύθια που μας έλεγαν τα πουλιά που είχαν γυρίσει τον κόσμο όλο. Τα ζήλευα τα πουλιά… αλλά επειδή δεν μπορούσα να τα ακολουθήσω άρχισα να παρατηρώ γύρω μου και να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα που όμως τις πιο πολλές φορές δεν μπορούσα να τα πώ γιατί θα με έλεγαν τρελή. Ακόμα δεν μπορώ να τα πώ γιατί και σήμερα θα πουν ότι κάνω σενάρια. Ίσως να φταίει ο ήλιος του τόπου μου και μερικές φορές βλέπω δύο πχ αλλά νομίζω πως είναι ένας αλλά μερικές φορές το ξεχνώ γιατί λέω φαντασίες είναι , και αρχίζω και μιλάω στον δύο για τον έναν, και από κει και πέρα μόνο γεωπόνος με σώζει..
Κι’ άλλα έχω δει αλλά δεν μιλάω γιατί στο τέλος θα με πω κι ’εγώ τρελή..
Μ’ αρέσει να ξέρω τι γράφουν διάφοροι παρ’ όλο που νευριάζω και πάλι ο γεωπόνος θα τρέχει..
Σήμερα έμαθα για ένα βίντεο των γερμανών -εκτός της Αφροδίτης – και πολύ στεναχωρήθηκα για την ευθιξία σας και για την αναπαραγωγή των όσων λέγονται όχι δεν θα πω απ τους γερμανούς γιατί όλα γίνονται γνωστά από «μέσα» που μιλούν στη γλώσσα που δεν έχει πατρίδα.
Όπως δεν θα έβλεπα τον Θέμο έτσι δεν θα έβλεπα και το βίντεο που κάλλιστα θα μπορούσε να έδειχνε σκηνές από κάμα-σούτρα …. ανάλογα το συμφέρον.. Τελικά δεν αντέχω κανέναν..ούτε καν αυτήν την Άνοιξη.. αλλά και μένα.. Αϊτή και Χιλή και γω τί λέω?

Τελειώνοντας , για σήμερα θέλω να πω ότι θα πλάκωνα τους δημοσιογράφους του «μεγκάλου» καναλιού και …"μωρή Αλέκα τι μαλακίες λες?"
Θα επανέλθω.. λέω…νομίζω.. γιατί όχι?

Η έμπνευση από ένα Μυτιληνιό μπλογκ που βρήκα στο διαδικτυο (και η αγάπη για το νησί που έκανα τη θητεία μου)