Ναί .... μωρέ μου!

Σ’ αγαπώ..
Γιατί όταν σε χρειάζομαι είσαι δίπλα μου
Και περιμένεις να περάσει η μπόρα και να βγάλω στο «χαρτί»
αυτά που με παιδεύουν.
Κάθεσαι εκεί αμίλητος αλλά τουλάχιστον κοντά μου και μου μιλάς με τα μάτια.
Πότε έκπληκτα, πότε νυσταγμένα πότε τάχα μου αδιάφορα… μια αδιαφορία που φωνάζει …είμαι εδώ !
Με τρελαίνει όταν σηκώνεις τα φρύδια σου όταν σε στιγμές δικής μου αμηχανίας ξύνεις το κεφάλι σου και όταν ξαπλώνεις να κοιμηθείς όταν εγώ χάνομαι στις σκέψεις..
Σήμερα πάλι περίμενα να φύγουν όλοι για να μου ξανάρθεις..
Τους κοίταζα στα μάτια…. Ήταν άραγε αληθινά γελαστά;
Σε τέτοια μέρη ο επισκέπτης πρέπει να δείχνει χαρούμενος… σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Σε τέτοια μέρη σταματάει ή όσφρησή σου … όχι από φόβο, αλλά αρχίζεις να βλέπεις με άλλο μάτι αυτό που οι άλλοι φοβούνται… το ταξείδι… ναι ρε με ει..
Και όσο το σκέπτεσαι τόσο σου αρέσει σαν ιδέα και στο τέλος πιάνεις τον εαυτό σου να ανησυχεί σαν ταξιδιώτης που δεν περνάει το τραίνο του.

Σήμερα δεν σ’ άφησα πολύ να κοιμηθείς.. είδες δεν αφαιρέθηκα..
Είναι που βιάζομαι.. πάντα βιαζόμουν και έκανα καλά κι ας έλεγαν οι άλλοι..
Πάντα βιαζόμουν και τα ήθελα όλα.. καλά έκανα θα το καταλάβουν κάποτε..

Δεν ξέρω το όνομά σου .. αλλά δεν με νοιάζει ....καλύτερα.
Μακάρι κανένας να μην ήξερε και το δικό μου..
Είναι αργά λές να γίνω ένας ανώνυμος;
Μπά! Δεν βαριέσαι! Αρχίζω να ξεμακραίνω απ’ αυτά
Μόνο που θα ήθελα το τελευταίο να μην είναι το εικονικό ..

Βρέεέ! Πάλι με κοιτάς περίεργα; Άσε με να μιλάω ..κοιμήσου εσύ..

Ή χτύπα μου την οθόνη να με ρωτήσεις αν θέλω να αποθηκεύσω.
Ναι θα σου πώ και σήμερα και θα σε δώ να φεύγεις τσουλώντας στις δυο σου ρόδες…. ( Αλήθεια που πάς όταν φεύγεις; Έχεις κι’ άλλη ζωή;
Να μπορούσες να μου μιλήσεις…δεν μπορείς ή δεν θέλεις;)
ΟΚ καλό σου βράδυ… φιλιά… σ’αγαπώ!

Και μη σκας για καμιά απόσυρση… δεν ξέρεις πως θα είναι!


Όχι! όχι! Με τον Θηβαίο... έχουμε το γνώθι σαυτόν