Γελάω...

Αγ. Κωνσταντίνου.. χαμηλά.. δεν θυμάμαι…
Διασταύρωση.. ίσως και γραμμές .. περνάει τραίνο από κει;

Εγώ το λάφυρο του πολέμου των Ρόουζ ..
Τα λάφυρα δεν πρέπει να έχουν μνήμη γιατί αλλιώς θυμούνται μόνο πολέμους.


Πάντα αισθανόμουν μια απέχθεια …για τις πόρνες
Δεν ήξερα τι ήταν.. δεν είχα δει ποτέ καμιά..
Όμως τις φανταζόμουν με ξανθά μακριά μαλλιά έντονο άρωμα και χωρίς καρδιά.
Το σίγουρο όμως ήταν ότι σ’ αγκάλιαζαν ψεύτικα, όπως ψεύτικα σε φιλούσαν
Ακόμα και το όνομά σου στα χείλη τους σου φαινόταν άγνωστο.

Αγ. Κωνσταντίνου.. μήπως αν έστριβες δεξιά έβγαινες στην πλατεία Βάθη;
Γιατί δεν θυμάμαι;
Γιατί ήσουν λάφυρο μικρό.. που μόνο ένοιωθε.. όπως το μωρό που βρίσκει την θηλή από ένστικτο .

Ο νικητής και ο δυνάστης σε τράβαγε απ το χέρι .. μύριζε αλκοόλ..
Το αλκοόλ είναι χειρότερο απ τις πόρνες..
Και το καφενείο αλκοόλ μύριζε , ακόμα και το γκαρσόνι που πήρε το σημείωμα και εξαφανίστηκε.. οι θαμώνες ξαφνικά άλλαξαν ματιές μεταξύ τους..
Τα γκαρσόνια μερικές φορές δεν κρατούν κλειστό στόμα τους.
Τα λάφυρα έχουν μάθει να διαβάζουν τα μάτια.

Η πόρτα χάθηκε ..την έκρυψαν ξανθά μακριά μαλλιά και το καφενείο γέμισε
βαρύ άρωμα.. κάτι μέσα σου μίλησε για θηλή..
όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει.. φασαρία
Ψυχρές ματιές.. εκβιασμός.. βρώμικα λόγια ..
Το γκαρσόνι σκούπιζε τα ποτήρια του και οι θαμώνες έριχναν τα ζάρια τους.. τάχα αδιάφοροι , χάνοντας τις εξάρες που έφερναν.

Το λάφυρο έκλαιγε με αναφιλητά γιατί τα φιλιά και η αγκαλιά
ήταν ψεύτικα.. το ένστικτο..
κάποιος φώναξε σκάσε..
κάποιος του έδωσε χαστούκι..
αλλά αυτό είχε μείνει στη ψεύτικη αγκαλιά..
χωρίς να γνωρίζει ότι καμιά φορά τα λάφυρα γίνονται μέσον συναισθηματικού
εκβιασμού για τον έναν εκ των δύο Ρόουζ.

Γι αυτό σου λέω μάτια μου…. Γελάω.. ρέ! γελάω…..

(Αλιευμένο απ τη θάλασσα του διαδικτύου)