Ήξερε κι αυτή από όνειρα
Τα βράδια πρίν την πάρει ο ύπνος στόλιζε το σπίτι που θα είχε κάποτε ..
Έβαζε καρό κόκκινα κουρτινάκια στην κουζίνα ..
φύτευε βασιλικούς στην αυλή της..
Και μάζευε λεβάντες για τα ρούχα στην ντουλάπα της..
Δεν το απόκτησε ποτέ
Φοβόταν τα δάνεια..
Ήξερε κι αυτή τις ομορφιές του κόσμου
Κάθε νύχτα αρμένιζε σε χώρες που κάποτε θα πήγαινε
Ο ήλιος τους της έκαιγε το πρόσωπο
Κι οι θάλασσές τους έτσουζαν το δέρμα της
Νωχελικά ξάπλωνε σε άμμους..ξεδιψώντας με άγνωστα φρούτα
και μάζευε κοχύλια ενθύμια..
Δεν πήγε ποτέ...πουθενά..
Ο ίδιος φόβος πάλι...
Ήταν κι αυτή κοκέτα..
Την μαγνήτιζαν οι βιτρίνες με τα στολίδια ..
"Αύριο"..."αύριο" έλεγε...
Θα ρθω ..και θα βγω αγνώριστη..
Το αύριο ήρθε .. αλλά δεν έμοιαζε με όλα τα αύριο ..
Ήρθε σαν σούρουπο...
Και ακόμα ο παλιός φόβος την κυνηγά...
Οι λογαριασμοί της πια με τη ζωή..
Και το τέλος του βιβλίου..
