Οι δικοί μου φίλοι

Που γι αυτούς αλλάζω συνήθειες και ωράρια για να μπορέσω να βρεθώ μαζί τους όποτε αυτοί θέλουν κι όχι όποτε εγώ έχω μαζέψει το σπίτι , έχω βάλει με τάξη τα βιβλία στα ράφια και το σπουδαιότερο έχω πλύνει τα πιάτα..
Αλλάξαμε τα ωράριά μας (εγώ τα σκυλιά και τα γατιά μου) για να υποδεχόμαστε τους ξένους μας σύμφωνα με τα δικά τους, στο δικό τους «γήπεδο» αν μπορεί να ειπωθεί έτσι ο χώρος τους που ωστόσο είναι και δικός μας .
Κάναμε με λίγα λόγια την νύχτα «μέρα» γιατί οι δικοί μας ξένοι δεν γουστάρουν φασαρίες και κραυγές δίκαιες ή άδικες και γιατί δεν μπορούν το : όλα στο φώς.. και προ παντός άν το ακούνε από «διάνοιες» τύπου Gap που το μόνο που καταφέρνουν είναι ένα δυνατό Gouuuupp στο δικό μου κεφάλι..

…γιατί Το δικό μας Φώς είναι η νύχτα.. η βαθειά νύχτα..το σχεδόν πρωί! (εδώ ακριβώς το έτερον μέλος της οικογενείας το μπλοκικώς αόρατο δυσανασχετεί και κρεμάει μούτρα)


Αργά..πολύ αργά.. ανταμώσαμε με την πανσέληνο που πεισματικά αποφύγαμε να μην αποτελέσουμε μέρος του ρομαντικού συνόλου πλην όμως όλη νύχτα μας απειλούσε ότι το σκαλοπάτι μας θα κάνει για κρεβάτι, έπαιζε κρυφτό ανάμεσα στα φύλλα της μουσμουλιάς και αυτή μουσμούλιζε και έριχνε τη σκιά της στο μαξιλάρι μου και ό σκύλος μου ψιλοθυμήθηκε τους αρχαίους του προγόνους και στο τσάκ τον πρόλαβα, γιατί η γειτονιά όχι μόνο δεν σηκώνει τέτοιες αναμνήσεις αλλά και αν ακούσουν τους σκύλους να μιμούνται τους λύκους φτύνονται και κάνουν τρεις φορές το σταυρό τους..
Και είμαστε σε θέση να σας ανακοινώσουμε ότι εμείς την πανσέληνο την είδαμε την άλλη μέρα κατά τις 5 το πρωί όταν είχαν αδειάσει οι ρομαντικοί τις αλάνες. Κι αυτή καλομαθημένη απ τα άχ! και τα βάχ! και τις κόκκινες καρδούλες με το βέλος


ξεκολλημό δεν είχε …από λουλούδι σε φύλλο το πήγαινε και από φύλλο σε κάγκελο μέχρι στίς εφτά που αποφάσισε η αλήτισσα να κάνει τη βουτιά στην «Κούλουρη»
...Όμως όχι ..οι φίλοι μας και οι δικοί μας ξένοι είναι άλλοι..
Γι αυτούς κανείς δεν τραγουδά, δεν ξενυχτά και δεν αναστενάζει και κανένας χώρος αρχαιολογικός δεν μένει ξεκλείδωτος
..Και είναι ο Ορίωνας με την παρέα του.. είναι ο Σείριος που τον ακολουθεί και αυτή την εποχή ανατέλλουν κατά τις 6 πάνω απ τον Υμηττό ..
..την ώρα που αρχίζουν να ξεχωρίζουν οι κορυφογραμμές του

Θα μου πεις ..σιγά τώρα ..με πέντε αστέρια, άντε είκοσι , κάτι τρέχει..
Θα μου πεις ακόμα ..σιγά τον ουρανό με τα’ άστρα που έχετε εσείς στην Αθήνα..
Κι εγώ θα σου πώ ..δίκιο έχεις αλλά σιγά μην ξεχωρίσεις τα δικά μου τα άστρα
ανάμεσα στα μιλιούνια που κοιτάς εσύ απ τον δικό σου ουρανό..

Φωτορύπανση

Επίλογος

Το παιδί που έχει πονέσει είναι πολύ δύσκολο να κάνει το ίδιο αργότερα σε άλλους.
Εκτός αν «φρόντισαν» να «τιμωρηθεί» για ότι του προξένησαν..
Η καραμέλα που πιπιλάμε ότι τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται βίαια αργότερα,
είναι ίδια με την καραμέλα που τα παιδιά χωρισμένων γονιών γίνονται ναρκομανείς .
Αυτά τα παιδιά θα γίνουν βίαια μόνο αν δεν βρουν ανταπόκριση στην μεγάλη αγάπη που κρύβουν μέσα τους, για το κάθε τι.. κι αν γίνουν βίαια θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους.
Όπως έκανε η Άννα..
Μεγαλώνουν με πολύ θυμό αλλά μόνο για τον εαυτό τους..
Και αυτόν τον θυμό τον βγάζουν για το καλό των άλλων.. να μην περάσει άλλος ότι πέρασαν τα ίδια.. να μη στερηθεί κανένας ότι στερήθηκαν αυτά, να ζήσουν όλοι μια ζωή που αυτά ονειρεύτηκαν.. και κυνηγούν την αδικία που την αναγνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα έστω κι αν πρόκειται να βρουν το μπελά τους..
Αν προλάβαινα θα έλεγα της Άννας να αποστασιοποιηθεί απ αυτό το κοριτσάκι του ορφανοτροφείου.. να το δει σαν ένα δεύτερο πρόσωπο.
Να το πάρει αγκαλιά, να το προστατέψει, να το αγαπήσει, να το κανακέψει, να του δώσει όσα δεν του έδωσαν οι άλλοι ..Και να κλάψει..να κλάψει πολύ μαζί του..

Και τότε ο θυμός θα φύγει σιγά-σιγά.. αυτό θα έλεγα της Άννας ..δεν πρόλαβα όμως..
και τα βάζω με μένα ..

Ζωή κατά το δοκούν

"Ζωή σε συνέχειες" τελευταίο..

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..

Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..

Εσύ ξέρεις να δίνεις αγάπη..(Ξέρεις ή το καταστρέφεις νομίζοντας πωςτο αγαπάς;)
Χρειάζεται λοιπόν πολλή αγάπη για να μεγαλώσεις ένα παιδί αλλά καμιά φορά δεν φτάνει..
Κοίτα αυτά τα δυο μικρά που περπατούν αγκαλιασμένα.. πόσα μυστικά και πόσα όνειρα μοιράζονται μεταξύ τους.. λένε τα ίδια ..χαίρονται με τα ίδια λυπούνται με τα ίδια .. Αν ζούσαν σε άλλη εποχή ίσως γινόταν και σταυραδέρφια. Αυτό τους το σφιχταγκάλιασμα δείχνει πως γεννιέται μια φιλία.. που έστω κι αν δεν κρατήσει για όλη τους τη ζωή , θα είναι μια ανάμνηση δυνατή και πάντα σ αυτήν θα γυρνούν για να μερέψουν το νου τους..
Πώς να το καταφέρεις εσύ αυτό; Εσένα θα σε σκέπτεται μόνο σαν αγάπη και φωλιά.
Σαν ένα λιμάνι που ξαπόσταινε απ τα παρθενικά του ταξείδια
Ξέρω ..θα μου πεις: άλλη η αγάπη της μάννας..
Ξέρεις; Θα σου πω: επαναπαύεσαι μ’αυτό;
Χρόνια ακούω το γνωστό υπερφίαλο και γελοίο Είμαι φίλος με το παιδί μου..
- Καραγκιόζης είσαι γιατί για φίλο το παιδί σου δεν χρειάζεται εσένα.
Από σένα χρειάζεται αγάπη όπως την θέλει αυτό.. σύμφωνη με τις δικές του ανάγκες.
Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα για τα οποία είσαι υπεύθυνος και υποχρεωμένος να του δώσεις και να του μάθεις
Και για να του δώσεις μια τέτοια αγάπη πρέπει να αφήσεις στην άκρη ότι σου έμαθε η ζωή – γιατί να πολεμάς σου έμαθε – και με πόλεμο την ψυχούλα του δεν την πλησιάζεις.
Όλα σου καλά, και οι συμβουλές και οι ορμήνιες , μα άχρηστα όλα μπροστά σε μια κλειστή πόρτα.. Μπορείς να ξαναγίνεις παιδί; Όχι; Ε! το έχεις χάσει το παιχνίδι και αρκέσου να κάνεις τον γονιό κατά το δοκούν της κοινωνίας αυτή τη φορά
Και πάντα να αναρωτιέσαι έντρομη : Πώς να προστατέψω το παιδί μου;
Κι εγώ να σου απαντώ: Δεν μπορείς… Για να μην μοιάζεις με ζώο δέχτηκες να σου κόψουν τα νύχια ..να σου λιμάρουν τα δόντια.. και σιγά-σιγά σε έκαναν «άνθρωπο»

ΥΓ για να μη με ρωτήσεις σου απαντώ Ναι…είναι περίπλοκο να είσαι μάννα..

Ζωή.... μερος Γ' & Δ'

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)

Μέσα από ανοχές, συγκαταθέσεις και Νόμους η μάννα που χάνεται μεγαλώνει μωρά ανεξάρτητα, με «δική» τους προσωπικότητα μακριά απ τη φούστα της μωρά απελπιστικά διαθέσιμα ..
Και η μεταλλαγμένη μάννα αναρωτιέται έντρομη:
- Τι να κάνω να προφυλάξω τα παιδιά μου;
- Από που καλή μου; Απ τους Νόμους των ανθρώπων;

Ομερτά
Ξέρω ανθρώπους που είδαν και δεν μίλησαν..
Ανθρώπους που ένοιωσαν πόνο αλλά χέρι δεν άπλωσαν.
Γνώρισα δάκρυα ανθρώπων που αντί να τραβήξουν ένα κακοποιημένο παιδί απ το πέλαγο το έκαναν πιο βαθύ.. και όσο έκλαιγαν τόσο αυτό φουρτούνιαζε .. και το παιδί βούλιαζε.
Ο νόμος της σιωπής ..που αλλάζει σιγά –σιγά και γίνεται , φλύαρος, γεμάτος υποκρισία και στο μόνο που βοηθά είναι να αναδείξουμε την δική μας ευαισθησία στον εαυτό μας , στους άλλους αλλά όχι στα παιδιά.
Η πραγματική Ομερτά όμως υπάρχει στις ψυχές των παιδιών που τα «σκότωσαν»
Τα παιδιά δεν μιλούν και καλά κάνουν.. (Αν θα μιλήσουν καμιά φορά θα πουν τη μισή αλήθεια κι αυτή μπασταρδεμένη από υποδείξεις και από αερολογίες «ειδικών» και μη..)
Αντί αυτών μιλούν κάποιοι άλλοι.. Αυτοί που τον νόμο των ζώων τον χρησιμοποιούν κατά τo δοκούν.. « ο θάνατός σου η ζωή μου!»
Τα ζώα οπωσδήποτε αγαπούν, αλλά και φροντίζουν. Το έχω γνωρίσει..
Και νοιώθουν... είτε σε ξέρουν είτε όχι
Και κοίτα πάλι τι θυμήθηκα ..

«Ήταν ένας χειμώνας απ αυτούς που χιόνισε πολύ στην Αθήνα.
Μόλις είχα βγάλει τον γύψο απ το πόδι μου και έπρεπε να κάνω φυσικοθεραπείες για την αγκύλωση .. έπρεπε όμως και να δουλέψω.. «προτίμησα» χά! το δεύτερο..
Το να σχολάς στις τρείς το πρωί και να πηγαίνεις κουτσαίνοντας ποδαρόδρομο απ το Χίλτον στο Ν.Παγκράτι είναι σχετικά δύσκολο..
Με το χιόνι όμως είναι αδύνατον γιατί δεν μπορείς να κουμαντάρεις και τα δυο σου πόδια.. και τότε φοβάσαι.. φοβάσαι τις σκιές, ακούς την καρδιά σου να χτυπά και νομίζεις πως είναι βήματα πώς κάποιος σε έχει πάρει στο κατόπι . Πονάς , φοβάσαι , γλιστράς μα το πιο οδυνηρό.. λυπάσαι τον εαυτό σου για όλα αυτά και γιατί δεν έχεις φράγκο για να πάρεις ταξί..
Κέρωσα όταν είδα απ το απέναντι πεζοδρόμιο το τεράστιο σκυλί να με κοιτά ακίνητο.. Μέτραγε την αδυναμία μου; Πέρασε αργά το δρόμο και μπήκε μπροστά μου .. Άρχισε να προχωρεί σταματώντας κάθε τόσο ώστε να το φτάνω.. σε απόσταση τέτοια που να μη φοβάμαι.
Με πήγε μέχρι το σπίτι μου.. δεν ξέρω που το γνώριζε.. δεν ξέρω αν ήταν όνειρο
δεν ξέρω αν ήταν φαντασία μου. Ίσως ο φόβος να σαλεύει το μυαλό..
Το άλλο βράδυ με περίμενε την ίδια ώρα στο άλσος.. Μέχρι που έλιωσαν τα χιόνια, μετά χάθηκε..»

Ζωή σε συνέχειες μέρος Ε'

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..
Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..
Συνεχίζεται...

Ζωή σε συνέχειες ..μέρος Β'

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Αφοσιώνονται, αγαπούν , θυμούνται, μελαγχολούν, πεθαίνουν από αγάπη..

Δεν ξέρω αν μπορούν να καταλάβουν την έννοια «άνθρωπος» όπως εμείς καταλαβαίνουμε τον ορισμό της λέξης Ζώον.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε τη φράση ή και την είπαμε:
- Άντε ρε! Ζώο! Έτσι υποτιμητικά προς τα ζώα.. γιατί έτσι έπρεπε.. Για να δείξουμε ότι ξεχωρίζουμε απ αυτά.. Τα ζώα ..τα άλογα..

Βαφτίσαμε και τα απάνθρωπα ένστικτά μας «ζωώδη» (γιατί κάτι άλλο, εκτός από μας τους τέλειους, θα πρέπει να φταίει ) .. μέχρι να βρεθεί η συνταγή να τα δικαιολογήσουμε κι αυτά ως πρόοδο της πανάθλιας ζωής μας.

Και μένα στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία ενός δημάρχου που πάντρεψε δυο ομοφυλόφιλους…. και τι μας νοιάζει; Και ποιοί είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιός θα κοιμηθεί με ποιόν και τι θα κάνει o καθένας στο κρεβάτι του. Και που είναι το κακό στον νόμο που προστατεύει αυτές τις «ιδιαιτερότητες» της φύσης;
Πουθενά! « Ένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι ποτέ κακός..»

- Άχ! βρέ! Άννα! γιατί δεν περίμενες λίγο! Άχ! βιαστικό μου κορίτσι!
Ίσως ο βιασμός και η σεξουαλική παρενόχληση παιδιών γινόταν συνείδηση ..Νόμος!
- Κοίτα Άννα! Ο άνθρωπος κάνει προσπάθειες, τα λάθη.. ούπς! οι ιδιαιτερότητες της φύσης να δικαιωθούν .. μελετημένα όμως για να πείσει πως τίποτα δεν είναι λάθος!

Ποτέ δεν μίσησα τα λάθη της φύσης Τα κατανόησα ..τα δέχτηκα ( και όχι τα ανέχτηκα ) όμως έχω και όρια, γιατί μετά θα πρέπει να δεχτώ κι άλλα…κι άλλα.. και εν τέλει να δεχτώ μια ζωή μεταλλαγμένη, να χάσω τη ψυχή μου..και να μή μπορώ να αποκαλώ πια τον εαυτό μου ζώον παρά μόνο άνθρωπο.

Ζωή σε συνέχειες μέρος Γ΄& Δ΄

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)
Συνεχίζεται….

Ζωή σε συνέχειες μέρος Α

..
«Κατά το δοκούν»
όμορφη φράση εύηχη κυλάει σαν τραγούδι σαν γάργαρο νερό όπως και η έννοια της .
Κατά το δοκούν ..Τρείς λέξεις υπηρέτριες.
Ένα πολυεργαλείο για να μαστορεύουμε για να κάνουμε καινούριο ότι μας πάλιωσε ότι μας μίκρυνε και δεν μας χωράει πια. Να το αλλάξουμε και να το πλασάρουμε στην αγορά κομψό …ένα νέο προϊόν.. μια καινούρια αξία.
Λέξεις υπηρέτριες…
Φιλάνθρωπος, ουμανιστής ,φιλόζωος, φυσιολάτρης, φιλόπατρις αλλά και επαναστάτης , αριστερός, ακόμα και μαλάκας…
Και η πιάτσα όλα τα χωρά όλα τα καταπίνει και με τη σειρά της διαμορφώνει την πελατεία της…στα μέτρα της.. στα μέτρα των καιρών. Όμορφα, πειστικά, με ρέγουλα.

« Κάνω τον μαλάκα» Πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει ίσως και σκεφτεί.
Κάνω τον μαλάκα για κάποιο λόγο ..για να κερδίσω κάτι, έστω και την ησυχία μου.
Κάνω τον φίλο, τον εραστή, τα πάντα μπορώ να κάνω όταν το απαιτεί το συμφέρον μου..
Και θεός γίνομαι κι αλλάζω τα πάντα ..μα σαν θεός το μυαλό σου με νοιάζει πριν απ όλα. Αυτό χρειάζομαι σαν συνέχεια της ύπαρξής μου.

Κατά το δοκούν…
Μια καταστροφή την μετατρέπω σε συνωστισμό, μια κατοχή σε ειρηνευτική δύναμη
Μπορώ να σου κάνω την κόλαση, ανάπτυξη, μπορώ το τετέλεσται να σου το κάνω δρόμο προς τη σωτηρία..
Και σου παρουσιάζω το πιάτο μου πασπαλισμένο με μπόλικη φιλανθρωπία και μπόλικο ότι γουστάρεις .. για να το φας.

Δεν ξέρω την αιτία που δεν μπορούμε πια να συνεννοηθούμε.. αλλά ζουν οι λέξεις.. αλλάζουν τα νοήματα.
Και στο μυαλό ( που όπου θέλει μας αρμενίζει)μόλις μου ήρθε η ιστορία της Άννας.. Της μικρής που την βίασε σχεδόν όλο το προσωπικό του ορφανοτροφείου που έφτιαξαν άνθρωποι φιλάνθρωποι.
Δεν έχει πια σημασία πότε και που.. Εδώ.. μπροστά στα μάτια μας.. Τότε..
Η φίλη μου η Άννα.. που δεν λέω καλή της ώρα.. γιατί πήρε κάποια χρονιά το κουράγιο και φρόντισε να την σταματήσει αυτήν την «καλή» της ώρα.
Στο Τζάνειο που δούλευε.. από κάποιο όροφο ..πάνε χρόνια..

Ζωή σε συνέχειες Μέρος Β΄

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Συνεχίζεται ..