Ζωή κατά το δοκούν

"Ζωή σε συνέχειες" τελευταίο..

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..

Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..

Εσύ ξέρεις να δίνεις αγάπη..(Ξέρεις ή το καταστρέφεις νομίζοντας πωςτο αγαπάς;)
Χρειάζεται λοιπόν πολλή αγάπη για να μεγαλώσεις ένα παιδί αλλά καμιά φορά δεν φτάνει..
Κοίτα αυτά τα δυο μικρά που περπατούν αγκαλιασμένα.. πόσα μυστικά και πόσα όνειρα μοιράζονται μεταξύ τους.. λένε τα ίδια ..χαίρονται με τα ίδια λυπούνται με τα ίδια .. Αν ζούσαν σε άλλη εποχή ίσως γινόταν και σταυραδέρφια. Αυτό τους το σφιχταγκάλιασμα δείχνει πως γεννιέται μια φιλία.. που έστω κι αν δεν κρατήσει για όλη τους τη ζωή , θα είναι μια ανάμνηση δυνατή και πάντα σ αυτήν θα γυρνούν για να μερέψουν το νου τους..
Πώς να το καταφέρεις εσύ αυτό; Εσένα θα σε σκέπτεται μόνο σαν αγάπη και φωλιά.
Σαν ένα λιμάνι που ξαπόσταινε απ τα παρθενικά του ταξείδια
Ξέρω ..θα μου πεις: άλλη η αγάπη της μάννας..
Ξέρεις; Θα σου πω: επαναπαύεσαι μ’αυτό;
Χρόνια ακούω το γνωστό υπερφίαλο και γελοίο Είμαι φίλος με το παιδί μου..
- Καραγκιόζης είσαι γιατί για φίλο το παιδί σου δεν χρειάζεται εσένα.
Από σένα χρειάζεται αγάπη όπως την θέλει αυτό.. σύμφωνη με τις δικές του ανάγκες.
Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα για τα οποία είσαι υπεύθυνος και υποχρεωμένος να του δώσεις και να του μάθεις
Και για να του δώσεις μια τέτοια αγάπη πρέπει να αφήσεις στην άκρη ότι σου έμαθε η ζωή – γιατί να πολεμάς σου έμαθε – και με πόλεμο την ψυχούλα του δεν την πλησιάζεις.
Όλα σου καλά, και οι συμβουλές και οι ορμήνιες , μα άχρηστα όλα μπροστά σε μια κλειστή πόρτα.. Μπορείς να ξαναγίνεις παιδί; Όχι; Ε! το έχεις χάσει το παιχνίδι και αρκέσου να κάνεις τον γονιό κατά το δοκούν της κοινωνίας αυτή τη φορά
Και πάντα να αναρωτιέσαι έντρομη : Πώς να προστατέψω το παιδί μου;
Κι εγώ να σου απαντώ: Δεν μπορείς… Για να μην μοιάζεις με ζώο δέχτηκες να σου κόψουν τα νύχια ..να σου λιμάρουν τα δόντια.. και σιγά-σιγά σε έκαναν «άνθρωπο»

ΥΓ για να μη με ρωτήσεις σου απαντώ Ναι…είναι περίπλοκο να είσαι μάννα..

Ζωή.... μερος Γ' & Δ'

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)

Μέσα από ανοχές, συγκαταθέσεις και Νόμους η μάννα που χάνεται μεγαλώνει μωρά ανεξάρτητα, με «δική» τους προσωπικότητα μακριά απ τη φούστα της μωρά απελπιστικά διαθέσιμα ..
Και η μεταλλαγμένη μάννα αναρωτιέται έντρομη:
- Τι να κάνω να προφυλάξω τα παιδιά μου;
- Από που καλή μου; Απ τους Νόμους των ανθρώπων;

Ομερτά
Ξέρω ανθρώπους που είδαν και δεν μίλησαν..
Ανθρώπους που ένοιωσαν πόνο αλλά χέρι δεν άπλωσαν.
Γνώρισα δάκρυα ανθρώπων που αντί να τραβήξουν ένα κακοποιημένο παιδί απ το πέλαγο το έκαναν πιο βαθύ.. και όσο έκλαιγαν τόσο αυτό φουρτούνιαζε .. και το παιδί βούλιαζε.
Ο νόμος της σιωπής ..που αλλάζει σιγά –σιγά και γίνεται , φλύαρος, γεμάτος υποκρισία και στο μόνο που βοηθά είναι να αναδείξουμε την δική μας ευαισθησία στον εαυτό μας , στους άλλους αλλά όχι στα παιδιά.
Η πραγματική Ομερτά όμως υπάρχει στις ψυχές των παιδιών που τα «σκότωσαν»
Τα παιδιά δεν μιλούν και καλά κάνουν.. (Αν θα μιλήσουν καμιά φορά θα πουν τη μισή αλήθεια κι αυτή μπασταρδεμένη από υποδείξεις και από αερολογίες «ειδικών» και μη..)
Αντί αυτών μιλούν κάποιοι άλλοι.. Αυτοί που τον νόμο των ζώων τον χρησιμοποιούν κατά τo δοκούν.. « ο θάνατός σου η ζωή μου!»
Τα ζώα οπωσδήποτε αγαπούν, αλλά και φροντίζουν. Το έχω γνωρίσει..
Και νοιώθουν... είτε σε ξέρουν είτε όχι
Και κοίτα πάλι τι θυμήθηκα ..

«Ήταν ένας χειμώνας απ αυτούς που χιόνισε πολύ στην Αθήνα.
Μόλις είχα βγάλει τον γύψο απ το πόδι μου και έπρεπε να κάνω φυσικοθεραπείες για την αγκύλωση .. έπρεπε όμως και να δουλέψω.. «προτίμησα» χά! το δεύτερο..
Το να σχολάς στις τρείς το πρωί και να πηγαίνεις κουτσαίνοντας ποδαρόδρομο απ το Χίλτον στο Ν.Παγκράτι είναι σχετικά δύσκολο..
Με το χιόνι όμως είναι αδύνατον γιατί δεν μπορείς να κουμαντάρεις και τα δυο σου πόδια.. και τότε φοβάσαι.. φοβάσαι τις σκιές, ακούς την καρδιά σου να χτυπά και νομίζεις πως είναι βήματα πώς κάποιος σε έχει πάρει στο κατόπι . Πονάς , φοβάσαι , γλιστράς μα το πιο οδυνηρό.. λυπάσαι τον εαυτό σου για όλα αυτά και γιατί δεν έχεις φράγκο για να πάρεις ταξί..
Κέρωσα όταν είδα απ το απέναντι πεζοδρόμιο το τεράστιο σκυλί να με κοιτά ακίνητο.. Μέτραγε την αδυναμία μου; Πέρασε αργά το δρόμο και μπήκε μπροστά μου .. Άρχισε να προχωρεί σταματώντας κάθε τόσο ώστε να το φτάνω.. σε απόσταση τέτοια που να μη φοβάμαι.
Με πήγε μέχρι το σπίτι μου.. δεν ξέρω που το γνώριζε.. δεν ξέρω αν ήταν όνειρο
δεν ξέρω αν ήταν φαντασία μου. Ίσως ο φόβος να σαλεύει το μυαλό..
Το άλλο βράδυ με περίμενε την ίδια ώρα στο άλσος.. Μέχρι που έλιωσαν τα χιόνια, μετά χάθηκε..»

Ζωή σε συνέχειες μέρος Ε'

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..
Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..
Συνεχίζεται...

Ζωή σε συνέχειες ..μέρος Β'

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Αφοσιώνονται, αγαπούν , θυμούνται, μελαγχολούν, πεθαίνουν από αγάπη..

Δεν ξέρω αν μπορούν να καταλάβουν την έννοια «άνθρωπος» όπως εμείς καταλαβαίνουμε τον ορισμό της λέξης Ζώον.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε τη φράση ή και την είπαμε:
- Άντε ρε! Ζώο! Έτσι υποτιμητικά προς τα ζώα.. γιατί έτσι έπρεπε.. Για να δείξουμε ότι ξεχωρίζουμε απ αυτά.. Τα ζώα ..τα άλογα..

Βαφτίσαμε και τα απάνθρωπα ένστικτά μας «ζωώδη» (γιατί κάτι άλλο, εκτός από μας τους τέλειους, θα πρέπει να φταίει ) .. μέχρι να βρεθεί η συνταγή να τα δικαιολογήσουμε κι αυτά ως πρόοδο της πανάθλιας ζωής μας.

Και μένα στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία ενός δημάρχου που πάντρεψε δυο ομοφυλόφιλους…. και τι μας νοιάζει; Και ποιοί είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιός θα κοιμηθεί με ποιόν και τι θα κάνει o καθένας στο κρεβάτι του. Και που είναι το κακό στον νόμο που προστατεύει αυτές τις «ιδιαιτερότητες» της φύσης;
Πουθενά! « Ένας ανθρώπινος νόμος δεν είναι ποτέ κακός..»

- Άχ! βρέ! Άννα! γιατί δεν περίμενες λίγο! Άχ! βιαστικό μου κορίτσι!
Ίσως ο βιασμός και η σεξουαλική παρενόχληση παιδιών γινόταν συνείδηση ..Νόμος!
- Κοίτα Άννα! Ο άνθρωπος κάνει προσπάθειες, τα λάθη.. ούπς! οι ιδιαιτερότητες της φύσης να δικαιωθούν .. μελετημένα όμως για να πείσει πως τίποτα δεν είναι λάθος!

Ποτέ δεν μίσησα τα λάθη της φύσης Τα κατανόησα ..τα δέχτηκα ( και όχι τα ανέχτηκα ) όμως έχω και όρια, γιατί μετά θα πρέπει να δεχτώ κι άλλα…κι άλλα.. και εν τέλει να δεχτώ μια ζωή μεταλλαγμένη, να χάσω τη ψυχή μου..και να μή μπορώ να αποκαλώ πια τον εαυτό μου ζώον παρά μόνο άνθρωπο.

Ζωή σε συνέχειες μέρος Γ΄& Δ΄

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)
Συνεχίζεται….

Ζωή σε συνέχειες μέρος Α

..
«Κατά το δοκούν»
όμορφη φράση εύηχη κυλάει σαν τραγούδι σαν γάργαρο νερό όπως και η έννοια της .
Κατά το δοκούν ..Τρείς λέξεις υπηρέτριες.
Ένα πολυεργαλείο για να μαστορεύουμε για να κάνουμε καινούριο ότι μας πάλιωσε ότι μας μίκρυνε και δεν μας χωράει πια. Να το αλλάξουμε και να το πλασάρουμε στην αγορά κομψό …ένα νέο προϊόν.. μια καινούρια αξία.
Λέξεις υπηρέτριες…
Φιλάνθρωπος, ουμανιστής ,φιλόζωος, φυσιολάτρης, φιλόπατρις αλλά και επαναστάτης , αριστερός, ακόμα και μαλάκας…
Και η πιάτσα όλα τα χωρά όλα τα καταπίνει και με τη σειρά της διαμορφώνει την πελατεία της…στα μέτρα της.. στα μέτρα των καιρών. Όμορφα, πειστικά, με ρέγουλα.

« Κάνω τον μαλάκα» Πόσες φορές δεν τα έχουμε ακούσει ίσως και σκεφτεί.
Κάνω τον μαλάκα για κάποιο λόγο ..για να κερδίσω κάτι, έστω και την ησυχία μου.
Κάνω τον φίλο, τον εραστή, τα πάντα μπορώ να κάνω όταν το απαιτεί το συμφέρον μου..
Και θεός γίνομαι κι αλλάζω τα πάντα ..μα σαν θεός το μυαλό σου με νοιάζει πριν απ όλα. Αυτό χρειάζομαι σαν συνέχεια της ύπαρξής μου.

Κατά το δοκούν…
Μια καταστροφή την μετατρέπω σε συνωστισμό, μια κατοχή σε ειρηνευτική δύναμη
Μπορώ να σου κάνω την κόλαση, ανάπτυξη, μπορώ το τετέλεσται να σου το κάνω δρόμο προς τη σωτηρία..
Και σου παρουσιάζω το πιάτο μου πασπαλισμένο με μπόλικη φιλανθρωπία και μπόλικο ότι γουστάρεις .. για να το φας.

Δεν ξέρω την αιτία που δεν μπορούμε πια να συνεννοηθούμε.. αλλά ζουν οι λέξεις.. αλλάζουν τα νοήματα.
Και στο μυαλό ( που όπου θέλει μας αρμενίζει)μόλις μου ήρθε η ιστορία της Άννας.. Της μικρής που την βίασε σχεδόν όλο το προσωπικό του ορφανοτροφείου που έφτιαξαν άνθρωποι φιλάνθρωποι.
Δεν έχει πια σημασία πότε και που.. Εδώ.. μπροστά στα μάτια μας.. Τότε..
Η φίλη μου η Άννα.. που δεν λέω καλή της ώρα.. γιατί πήρε κάποια χρονιά το κουράγιο και φρόντισε να την σταματήσει αυτήν την «καλή» της ώρα.
Στο Τζάνειο που δούλευε.. από κάποιο όροφο ..πάνε χρόνια..

Ζωή σε συνέχειες Μέρος Β΄

Τα ζώα δεν ξέρουν από «θεϊκά» φερσίματα.
Φροντίζουν, επιβιώνουν, αναπαράγονται, πεινούν, σκοτώνουν , οσφραίνονται. φυλάγονται το ίδιο πάντα και όχι κατά το δοκούν .
Συνεχίζεται ..

Λείπει το ποτήρι σου..

Όταν πάς κάπου για δυο μόνο μέρες και η πρώτη ερώτηση που θα κάνεις είναι που έχει ίντερνετ – καφέ πρέπει να σε δει γιατρός..

Συχώρεσε με ρε σύντροφε άφησα τη Μαρία μόνη αλλά δεν άντεχα να βλέπω άλλο τα μάτια της.. Δεν είχα τίποτα να της πω.. με καταλαβαίνεις..
Είχαμε πει Γιάννη ότι μαζί θα ερχόμαστε στο νησί σου και όταν έφυγες ξαφνικά, με πήρες τηλ για να μου πεις ότι το καλοκαίρι που μας έρχεται με περιμένεις.. Και το καλοκαίρι ήρθε.. είναι εδώ ..Είμαι κι εγώ εκεί.. Εσύ που είσαι σύντροφε;
Που είσαι ρε φιλαράκι;

Αυτό με ρωτούν τα μάτια της Μαρίας..
Τι να της πω;
Δεν θέλω να κλάψω μπροστά της..
Γι αυτό ήρθα στο καφέ..
Το μαιλ που έστειλα σπίτι μου τους παραξένεψε … μες στην καλή χαρά ο δικός σου όπως πάντα .. όταν ζορίζεται ..
- Είσαι καλά; Τι έγινε ; δεν πήγες για το μνημόσυνο; Με ρώτησαν .. (βλέπεις οι δικοί μου ποτέ δεν μ’ έμαθαν ..γι αυτούς είμαι το γελαστό παιδί…η έξω καρδιά..)

-Μην μου λέτε αυτή την λέξη ,απάντησα και τους έκλεισα..
Γιάννη.. θέλω να φύγω φίλε μου.. Δεν αντέχω τις βλακείες που γίνονται και καταλαβαίνω πως ούτε η Μαρία τις αντέχει.. Δεν της έμαθες να κλείνει την πόρτα στους παπάδες και στις απρόσκλητες μοιρολογίστρες ..

Θέλω και να πιώ.. να γίνω φέσι όπως τότε στην Καισαριανή θυμάσαι;
Τότε που μας μάζεψαν απ το δρόμο.. και εγώ τα άκουσα όλα.. βλέπεις εσύ μπορούσες ακόμα και να μεθάς.. εγώ ήμουν το βδέλυγμα..

Θυμάσαι ρέ τον Μακρή ; που τράβαγε τον γιακά του όταν με έβλεπε;
Τον είδα τις προάλλες σε μια πορεία… δεν του είπα τίποτα.. φάνηκε πως δεν ήξερε.. Μακριά από μένα! μου έγνεψε .. και μετά μ’ αγκάλιασε..
Τι να του έλεγα ρε Γιάννη ;
Ρε φίλε όση ώρα σου μίλαγα βάραγε το τηλ. Και το έκλεισα..
Και μόλις τώρα ήρθε η Μαρία και μου ψιθύρισε πάνω απ τον ώμο μου
- Έλα σπίτι…σου βρήκα υπολογιστή..

Κάτι τέτοιες στιγμές γεμίζω κακία και μίσος.. γιατί δεν θα βγάλω τίποτα.. δεν θα καταφέρω τίποτα βρίζοντας τον θάνατο.. και δεν ξέρω πώς να ξεσπάσω..
Φεύγω φίλε θα τα πίνουμε μαζί δεν μου τη γλυτώνεις

Αποχαιρετισμός στους Δρόμους

Σήμερα αποχαιρετίσαμε και επισήμως την Σ.....
- Και τι έγινε θα πει κάποιος!
- Δεν την είχατε και σε μεγάλη υπόληψη… Έτσι ξαφνικά την αγαπήσατε;

Σήμερα αποχαιρετήσαμε έναν δρόμο που δεν τον είχαμε και σε μεγάλη υπόληψη.. Δένεσαι όμως καμιά φορά με τα πράγματα.. τα άψυχα..
Και τα’ αγαπάς…
Ήταν και το πείσμα .. ο πόλεμος.. το στοίχημα ότι τίποτα δεν θα κάνεις στη ζωή σου..
Η αγωνία, και μετά οι μολότοφ … ήταν και που σε έβλεπαν ξένο οι γύρω..
Δένεσαι με τα πράγματα …το ξέρω.. Τα πράματα που απόκτησες χωρίς να πουλήσεις και χωρίς να πουληθείς..
Κι αυτός που σου έμαθε να κοιτάς τον άλλον στα μάτια σπάει το κεφάλι του τώρα και αναρωτιέται : έκανα καλά;
Και θέλει να σε ρωτήσει μα δεν τολμά ..όχι από φόβο μην του ρίξεις ευθύνη , αλλά γιατί βλέπει τα μάτια σου συννεφιασμένα..
Την ευθύνη εξ’ άλλου την κουβαλά μέσα του.. κανείς δεν μπορεί να του τη ρίξει..

Σήμερα αποχαιρετίσαμε άψυχα πράγματα.. που πήραν χρόνια της ζωής μας..
Τα έμψυχα μας κοιτούσαν παγωμένα που φεύγαμε.. Μερικοί ξέρουν..
σε κοίταζαν στα μάτια ..το πρόσεξα .. στεναχωρήθηκαν..
Η μόνη σου ανακούφιση ότι δεν κινδυνεύουν (!!) όσο θα κυκλοφορεί το δικό σου αίμα και το απόθεμα κουράγιου σου γύρω τους, χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο.. το ξέρεις και το ξέρουν κι αυτοί..

Σήμερα είδα για ακόμα μια φορά τα μάτια των φίλων μας που χάρηκαν
Κι αναρωτήθηκα είναι οι «δρόμοι» φίλοι μας ή οι φίλοι μας δρόμοι;
Ακαταλαβίστικα στα λέω .. ούτως ή άλλως δεν θα με διαβάσεις…δεν με ξέρεις, ούτε μ’ έχεις δει…αλλά είμαι εδώ , κοντά σου όμως αυτά τα μάτια σου μου θυμίζουν τα δικά μου και ξέρω πως δεν θέλουμε πολλές κουβέντες όταν τα δόντια και τα νύχια μας ματώνουν τα χείλη και τις παλάμες μας..

Όπως και να έχει συχώρεσε με.. δεν ξέρω ακριβώς γιατί.. αλλά συχώρεσε με..

Σκόρπιες σκέψεις υπό σκιάν

.

Πολύ σωστή ή έκφραση που λέει ο φτωχός πλην τίμιος λαός :
Α! ρε! Και που να σφίξουν οι ζέστες!!
Και επειδή έσφιξαν δικαιολογούμαι κι εγώ να γράφω ποιηματάκια..
(τώρα που λείπεις σφουγγαρόπανο***)
Και να καταθέτω τη σκέψη μου χωρίς παρεξήγηση ζέστης ένεκεν

Σκέψη 1
Επειδή σήμερα θα κάνουν μια πορεία οι μπάτσοι… λέω τώρα εγώ..
αν έσκαγε δίπλα τους μια μολότοφ τι θα γινόταν;
Τα ΜΑΤ θα έπιαναν τους συναδέλφους τους ή τον κόσμο που θα βρισκόταν τριγύρω για συμπαράσταση ίσως; (Εγώ πάντως μόνο για να χαζέψω θα πήγαινα)
Αν δεν σκάσει καμιά μολότοφ σήμερα δεν θα έχω δίκιο να λέω ότι τελικά τη ζημιά δεν την κάνουν οι αναρχικοί; Και το ξέρω πως μόλις τώρα είπα μα@@@α αφού ποιος τους χ@@ει τους μπάτσους αν είναι να κάνουν δουλειά οι προβοκάτορες.. αλλά οι μπάτσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα διότι επιτελούν έργο… λέει..
Σκέψη 2
….. Ρε σύντροφοι οικοδόμοι τσαγκάρηδες πλακάδες και υφαντουργοί
σύντροφοι του επισιτισμού και λοιπές επαναστατικές ομάδες σαν πολύ ψηλά δεν τον πήραμε τον αμανέ τόσα χρόνια;
Δεν ξέρω αν φταίνε τα τραγούδια: «εμείς είμαστε οι εργάτες εμείς είμαστε ο φωτιάααα!!» και τέτοια… αλλά δεν φτάνει που κοιμηθήκαμε, σνομπάρουμε και τους άλλους συναδέλφους εργαζόμενους και τους «βάζουμε» μετά από μας στην γραμμή του εργατικού κινήματος;
Δεν ξέρω τι είπε ο «πατερούλης» και τι μέρα είχαμε όταν τα είπε και τι χρονιά
Αλλά γαμότι μου υπάρχουν κάτι επαγγέλματα σκ@@α που ενώ παλιά είχαν μεγάλη πέραση τώρα κοντεύουν να γίνουν κάτι σαν τις χορεύτριες της φωτογραφίας..
Τώρα πολύ σωστά θα μου πεις εσύ ότι: Χές’τους μωρέ! Ρουφιάνοι είναι κι αυτοί !
Εγώ θα σου πω πώς ναι, θα το κάνω, αλλά μόνο για έναν λόγο..
Για τον λόγο ότι ανέχονται τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες (όχι πώς δεν υπάρχουν και ορισμένοι που γλύφουν ίσως, τους δάφορους Χ#Νικολάκιδες)
Αλλά σκέψου ρε τσαγκάρη εσύ στη δουλειά σου θα φτιάξεις το παπούτσι με υλικά που θα σου δώσει το αφεντικό σου. Πετσί , κόφτες , κλωστές , φαλτσέτες, καλαπόδια, και της παναγιάς τα μάτια τα οποία δεν έχουν χρώμα,(μπλέ, κόκκινο, πράσσινο) και θα κάνεις ένα παπούτσι που με τον ίδιο τρόπο γίνεται παντού..
Και στον κομμουνισμό και στον καπιταλισμό ..
Ενώ με τους καλαμοκαβαλάρηδες , καλαμοσπρώχτες και όλο το συνάφι τι γίνεται??
Τα πετσιά που λέγαμε και όλα τα συμπράγκαλα δεν τους τα δίνει ο εργοδότης τους αλλά τα βάζουν μόνοι τους. Είναι δικά τους.. Και επειδή τα μυαλά και το νιονιό δεν βιομηχανοποιήθηκαν ακόμα λογικό είναι τα υλικά της παραγωγής να διαφέρουν μεταξύ τους και καθένας να έχει το δικό του μπαϊράκι.
Το οποίο όμως δεν μπορεί να το κάνει ότι θέλει.. γιατί πρέπει να το χρησιμοποιεί ανάλογα με το τι θέλει το αφεντικό του.
Δηλαδή νοικιάζω τη σκέψη σου η οποία όσο καιρό σε πληρώνω θα σκέπτεται ότι θέλω εγώ.
Δεν ξέρω αν με πιάνεις αλλά τι άλλο να σου πω σύντροφέ μου προλετάριε
που νομίζεις ότι όλες του κόσμου οι αδικίες είναι δικές σου. Εντάξει η υπεραξία σου αλλά για σκέψου…
Και πάλι θα μου πεις γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα..
Και θα σου απαντήσω εγώ ..οι χορεύτριες τις φωτό γιατί διάλεξαν αυτό το επάγγελμα;
Και μη βιαστείς να απαντήσεις γιατί θα μου πεις καμιά κομμουνιστική πα@@ριά..
Γιατί ρε σύντροφε είναι μερικά επαγγέλματα που τα έχεις μέσα σου ..
Είναι «ψώνιο» και όταν δεν σ’ αφήνει ο άλλος να κάνεις το «ψώνιο» σου γα@@σέτα.. Και λέγοντας ψώνιο δεν εννοώ αυτό που σκέφτηκες ρε Γιάννη απ την ΚΟΒ της γειτονιάς μου.
Γιατί δεν κάνουν τίποτα; Oσοι μπορούν; ( Εννοείς όσοι εργάζονται!)
Έλα μου ντε! Άσε που νομίζω ότι κάτι κάνουν… αλλά μπά!! Μα@@@ιες

Γράφουν επανάσταση κι αυτοί…. Υπό σκιάν…





*** Soyrounti= σφουγγαρόπανο ..

Χωρίς τίτλο (απ το συνεργάτη χωρίς όνομα) Οεο!

Αναρωτιούνται οι φίλοι σου που χάθηκες
Στα κινητά σε ψάχνουν
Μα σύ μες στο μυαλό μου άραξες με ζάλισες

Θόλωσε ο νους μου απ τα τσιγάρα σου
Φύγε επί τέλους βρε αλήτη
Την πόρτα του μυαλού μου δεν μπορείς να βρεις; (από τη σούρα σου)
Ορίστε βγες από τη μύτη..

Δεν σού’ φτασε που άραξες στο νου μου (σαν πασάς)
Άρχισες και στο μπεγλέρι
Τις χάντρες να μετράς

Το τσίκι-τσακ με τρέλανε
Θα πέσω απ το μπαλκόνι ( στο γκαζόν)
Μου φερες πονοκέφαλο
Δεν έχω και ντεπόν

Μα την επόμενη φορά
Τα μέτρα μου θα πάρω
Για να μη βρεις την είσοδο ξανά
Ωτοασπίδες θα φορώ στα αυτιά
Θα μπουκωθώ μέχρι σκασμού
Μέχρι οι μπουκιές να βγούνε απ τη μύτη
Να ανάψεις και να μου καείς
Σαν λάμπα αλογόνου
(Και ας είναι αυτό το τέλος μου
Ελλείψη οξυγόνου)

- Ο φίλος; μου ο Φάρος -

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Πάρτε να σχετικά.. πατατάκια , πόπ-κορν και μην ενοχλείτε τους υπόλοιπους
δεν τους ξέρετε άλλωστε… Αλλά και να τους ξέρετε πόσο νομίζετε ότι τους ξέρετε; Και να τους είδατε εκτός αίθουσας είστε σίγουροι ότι ήταν αυτοί;
Με τι «βάδιζαν;» με τα πόδια ή με ρόδες; Βούλωστο εσύ μικρή.. Ζήσε εσύ…
Ξεκόλλα εσύ … μερικοί ίσως να μην μπορούν.. Έχουν μείνει χρόνια πίσω..
(μην πίνετε όταν οδηγείτε )

Αζαχ… καθαρίζει και κουμπούρια με φούρια λέμεεε! (για σένα Μαλάμω..)

Μαλακτικό πράσινο μήλο Μαλακώνει καρδιές….
Θα στα κόψω τα χέρια Λόλα ..εσύ το πήρες το μήλο σου..
( η ψυχή αλλιώς λέγεται και πεταλούδα;)

Οι πεταλούδες διατίθενται και για εκδηλώσεις ..γάμους βαφτίσια τσιμπούσια..

Τα ιστολόγια μας μόνο για πειράματα (μαθητευομένων) μπλογκεράδων.
(μπάστα μην μπώ στα μηχανηματάκια σας και στα προγραμματάκια σας
και σας τα κάνω κ΄…λο)

Ναι το διάλλειμα θα κρατήσει παραπάνω λόγω πληθώρας διαφημίσεων..
Και αηδίας και πολλών άλλων…εσείς πειραματιστείτε ελεύθερα ..τσάμπα είναι.. μικρά μου.. ευαίσθητά μου…
Στο παρακάτω βίντεο.. η Λόλα και το μήλο.. ή η Μαλάμω ..δεν θυμάμαι πιά..

(Και το διάλλειμα πως γράφεται με δύο λάμδα ή με δύο Μι;
Φταίω αν αρχίσω να γράφω γκρίκλις;)

...

- Καλή σου μέρα νύχτα -

Σκοτείνιασε, μα δεν σε νοιάζει..
Οι φωνές γίνονται πιο δυνατές.. σχεδόν κραυγές
μα εσύ δεν ακούς πια.. παρά μόνο την ηχώ τους
που χτυπά τον τοίχο σου ρίχνοντας κάτω όσα είχες ζωγραφίσει..
Σκοτείνιασε..
Ούτε κερί δεν άναψες.. - όπως παλιά για να σου φεύγει ο φόβος.. -
μα βλέπεις τα πάντα τώρα.. κι ας είναι σκοτάδι..
Περνούν οι σκιές μια- μια από μπροστά σου..
Επισκέπτες από άλλον κόσμο, θαρρείς κι άλλη διάσταση
Περνούν χωρίς να βλέπουν πως τους χαμογελάς
και γέρνοντας το κεφάλι τους κλείνεις το μάτι ..
Δεν σ ’ακούν…
Καλλίτερα …
δεν θα καταλάβαιναν τι νόημα έχει το ευχαριστώ που ψιθυρίζεις.
Σκοτείνιασε, νύχτα μου !
Καλή σου «μέρα»!

Πάμε Ντόλη!

...
Και τώρα που τα πουλιά πέθαναν τραγουδώντας αλλά τουλάχιστον είπαν το τραγούδι που από καιρό γνώριζαν, και που τους είχε κόψει τη μιλιά :(
καιρός sourounti μου να έρθουμε στα ίσια μας και να γυρίσουμε στα δικά μας ..
Γιατί είναι και ξεφτίλα να γκρεμίζεται ένας κόσμος κι εμείς να παριστάνουμε ταις «ορφαναί επί του τάφου» Αϊ σιχτίρ

Εξ’ άλλου την ίδια ευχή πήραμε, και τώρα όλοι ήρεμοι τραβάμε για την ακρογιαλιά μας.. Για αυτά που ξέρουμε .. που μπορεί χαρά να μη μας δίνουν αλλά δεν μας πρόδωσαν ποτέ..

Γιατί εκεί που λέγαμε : όχι ρε… δεν με νοιάζει, με το που τελειώναμε το τσιγάρο και ακούγαμε και καμιά ηλίθια κουβέντα απ τον Γαπ και την ομήγυρη του θαρρείς και μπαίναμε στην πρίζα και φτου κι απ την αρχή..

Και μετά…ήρθαν οι μέλισσεεεεεες!!!!!!!!!!!!!
Και χάθηκες αδερφέ μου.
Και ξέχασες ποιος είσαι και για πού πάς..
Δεν λέει…
Έλα μου το.. και καλώς το, τώρα.. κάνε τσιγάρο ..στριφτό με Black Devil καπνό
άκου κι ένα τραγουδάκι χαζό πάρε και μια βαθιά ανάσα …και έτοιμοι ..
Ετσι ρε κουτό!!! Εμείς ποτέ δεν θέλαμε και πολλά για να σηκώσουμε κεφάλι…

Τώρα που το σκέπτομαι ρε sourounti αναρωτιέμαι ο χαζός..
Ο Τσε ρε …είχε καρδιά; Ή έκανε πως έχει φροντίζοντας για το PR του;




η φωτο από εδώ
Τραγούδι; γ@@@@ το το τραγούδι..

Η αγιότητα πριν την αμαρτια

Αναδημοσίευση γιατί....έτσι!



«Όλα μόνος του τα είχε κάνει στον εαυτό του…
Δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε κανέναν άλλον..
Και δεν μπορούσε επίσης να μετανιώσει
Για τίποτε απολύτως..»


«Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης.
Δεν ξέρει τι ειν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας.
Ακόμα κι’ όταν το σουβλίζει το αγκάθι .δεν έχει επίγνωση του θανάτου που έρχεται..
Μονάχα κελαηδεί και κελαηδεί μέχρι που δεν του μένει πια φωνή να βγάλει έστω και μια νότα παραπάνω.
Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας αγκάθια, ξέρουμε..
Καταλαβαίνουμε.
Κι’ ως τόσο επιμένουμε να το κάνουμε.
Επιμένουμε …. Πάντα να το κάνουμε.»


Όταν τη ρώτησαν.. γιατί τον αγκαλιάζεις;
Απάντησε: για να δώ που θα χώσω το μαχαίρι .

Γιού! χουυυύ!! χού!

...


Σ’ ευχαριστώ
Που ποτέ δεν περπατήσαμε μαζί
Τώρα μπορώ να τριγυρνώ σε δρόμους που δεν σε ξέρουν

Σ ’ευχαριστώ
Που δεν κλάψαμε αγκαλιασμένοι σε ηλιοβασίλεμα
και μπορούν τα σούρουπα να με κοιτούν χωρίς απορία στα μάτια

Σ ’ευχαριστώ που οι Κυριακές μας έβρισκαν χωριστά
Και μπορώ τώρα τα πρωινά να αναζητώ πρώτα τον ήλιο..

Σ’ ευχαριστώ
Για όσα δεν μού’ δωσες
Και μπορώ και αντέχω τον κόσμο


Μα είναι φορές που σε μισώ
Για τα τραγούδια που ακούσαμε μαζί
Και τώρα για μένα έχουν τελειώσει
Σαν να μη γράφτηκαν ποτέ..

Και πόσο να αξίζουν οι δρόμοι, και τα δειλινά
Πόσο οι Κυριακές κι αυτός ο κόσμος όλος
Χωρίς τραγούδια;

στο κατώφλι ενα γράμμα ... Χα!