Ζωή.... μερος Γ' & Δ'

Μάννα ήταν μόνο μία..
Δεν την σώσαμε.. Φεύγει και ξεμακραίνει σιγά – σιγά..
Γιατί πολύ σωστά έπρεπε να της αφαιρέσουμε τα αρχέγονα «ζωώδη» ένστικτά της.
τα οποία έβαζαν φρένο στα σχέδιά μας.. (μη με ρωτάς ποια σχέδια.. των λίγων ,των πολλών, των αρρωστημένων, των εμπόρων, βρες το μόνος σου..)

Μέσα από ανοχές, συγκαταθέσεις και Νόμους η μάννα που χάνεται μεγαλώνει μωρά ανεξάρτητα, με «δική» τους προσωπικότητα μακριά απ τη φούστα της μωρά απελπιστικά διαθέσιμα ..
Και η μεταλλαγμένη μάννα αναρωτιέται έντρομη:
- Τι να κάνω να προφυλάξω τα παιδιά μου;
- Από που καλή μου; Απ τους Νόμους των ανθρώπων;

Ομερτά
Ξέρω ανθρώπους που είδαν και δεν μίλησαν..
Ανθρώπους που ένοιωσαν πόνο αλλά χέρι δεν άπλωσαν.
Γνώρισα δάκρυα ανθρώπων που αντί να τραβήξουν ένα κακοποιημένο παιδί απ το πέλαγο το έκαναν πιο βαθύ.. και όσο έκλαιγαν τόσο αυτό φουρτούνιαζε .. και το παιδί βούλιαζε.
Ο νόμος της σιωπής ..που αλλάζει σιγά –σιγά και γίνεται , φλύαρος, γεμάτος υποκρισία και στο μόνο που βοηθά είναι να αναδείξουμε την δική μας ευαισθησία στον εαυτό μας , στους άλλους αλλά όχι στα παιδιά.
Η πραγματική Ομερτά όμως υπάρχει στις ψυχές των παιδιών που τα «σκότωσαν»
Τα παιδιά δεν μιλούν και καλά κάνουν.. (Αν θα μιλήσουν καμιά φορά θα πουν τη μισή αλήθεια κι αυτή μπασταρδεμένη από υποδείξεις και από αερολογίες «ειδικών» και μη..)
Αντί αυτών μιλούν κάποιοι άλλοι.. Αυτοί που τον νόμο των ζώων τον χρησιμοποιούν κατά τo δοκούν.. « ο θάνατός σου η ζωή μου!»
Τα ζώα οπωσδήποτε αγαπούν, αλλά και φροντίζουν. Το έχω γνωρίσει..
Και νοιώθουν... είτε σε ξέρουν είτε όχι
Και κοίτα πάλι τι θυμήθηκα ..

«Ήταν ένας χειμώνας απ αυτούς που χιόνισε πολύ στην Αθήνα.
Μόλις είχα βγάλει τον γύψο απ το πόδι μου και έπρεπε να κάνω φυσικοθεραπείες για την αγκύλωση .. έπρεπε όμως και να δουλέψω.. «προτίμησα» χά! το δεύτερο..
Το να σχολάς στις τρείς το πρωί και να πηγαίνεις κουτσαίνοντας ποδαρόδρομο απ το Χίλτον στο Ν.Παγκράτι είναι σχετικά δύσκολο..
Με το χιόνι όμως είναι αδύνατον γιατί δεν μπορείς να κουμαντάρεις και τα δυο σου πόδια.. και τότε φοβάσαι.. φοβάσαι τις σκιές, ακούς την καρδιά σου να χτυπά και νομίζεις πως είναι βήματα πώς κάποιος σε έχει πάρει στο κατόπι . Πονάς , φοβάσαι , γλιστράς μα το πιο οδυνηρό.. λυπάσαι τον εαυτό σου για όλα αυτά και γιατί δεν έχεις φράγκο για να πάρεις ταξί..
Κέρωσα όταν είδα απ το απέναντι πεζοδρόμιο το τεράστιο σκυλί να με κοιτά ακίνητο.. Μέτραγε την αδυναμία μου; Πέρασε αργά το δρόμο και μπήκε μπροστά μου .. Άρχισε να προχωρεί σταματώντας κάθε τόσο ώστε να το φτάνω.. σε απόσταση τέτοια που να μη φοβάμαι.
Με πήγε μέχρι το σπίτι μου.. δεν ξέρω που το γνώριζε.. δεν ξέρω αν ήταν όνειρο
δεν ξέρω αν ήταν φαντασία μου. Ίσως ο φόβος να σαλεύει το μυαλό..
Το άλλο βράδυ με περίμενε την ίδια ώρα στο άλσος.. Μέχρι που έλιωσαν τα χιόνια, μετά χάθηκε..»

Ζωή σε συνέχειες μέρος Ε'

Εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε, δεν γνωρίζω αν ξέρουμε να φροντίσουμε.. έχει αλλάξει νόημα κι αυτή λέξη..
Και ξανά οι ιστορίες της ζωής που μας στοιχειώνουν.. αυτή τη φορά το Μαράκι που το φρόντισαν, βασανίζοντας το ένα χρόνο και τρέχοντάς το σε παιδοψυχολόγο γιατί κατά τη γνώμη του «ειδικού» έδειχνε την αγάπη του στους δικούς του αγκαλιάζοντας τους… ΑΛΛΑ περισσότερο σφιχτά απ ότι έπρεπε!
Ναι οι άνθρωποι .. ξέρουν να φροντίσουν..
Συνεχίζεται...