Οι δικοί μου φίλοι

Που γι αυτούς αλλάζω συνήθειες και ωράρια για να μπορέσω να βρεθώ μαζί τους όποτε αυτοί θέλουν κι όχι όποτε εγώ έχω μαζέψει το σπίτι , έχω βάλει με τάξη τα βιβλία στα ράφια και το σπουδαιότερο έχω πλύνει τα πιάτα..
Αλλάξαμε τα ωράριά μας (εγώ τα σκυλιά και τα γατιά μου) για να υποδεχόμαστε τους ξένους μας σύμφωνα με τα δικά τους, στο δικό τους «γήπεδο» αν μπορεί να ειπωθεί έτσι ο χώρος τους που ωστόσο είναι και δικός μας .
Κάναμε με λίγα λόγια την νύχτα «μέρα» γιατί οι δικοί μας ξένοι δεν γουστάρουν φασαρίες και κραυγές δίκαιες ή άδικες και γιατί δεν μπορούν το : όλα στο φώς.. και προ παντός άν το ακούνε από «διάνοιες» τύπου Gap που το μόνο που καταφέρνουν είναι ένα δυνατό Gouuuupp στο δικό μου κεφάλι..

…γιατί Το δικό μας Φώς είναι η νύχτα.. η βαθειά νύχτα..το σχεδόν πρωί! (εδώ ακριβώς το έτερον μέλος της οικογενείας το μπλοκικώς αόρατο δυσανασχετεί και κρεμάει μούτρα)


Αργά..πολύ αργά.. ανταμώσαμε με την πανσέληνο που πεισματικά αποφύγαμε να μην αποτελέσουμε μέρος του ρομαντικού συνόλου πλην όμως όλη νύχτα μας απειλούσε ότι το σκαλοπάτι μας θα κάνει για κρεβάτι, έπαιζε κρυφτό ανάμεσα στα φύλλα της μουσμουλιάς και αυτή μουσμούλιζε και έριχνε τη σκιά της στο μαξιλάρι μου και ό σκύλος μου ψιλοθυμήθηκε τους αρχαίους του προγόνους και στο τσάκ τον πρόλαβα, γιατί η γειτονιά όχι μόνο δεν σηκώνει τέτοιες αναμνήσεις αλλά και αν ακούσουν τους σκύλους να μιμούνται τους λύκους φτύνονται και κάνουν τρεις φορές το σταυρό τους..
Και είμαστε σε θέση να σας ανακοινώσουμε ότι εμείς την πανσέληνο την είδαμε την άλλη μέρα κατά τις 5 το πρωί όταν είχαν αδειάσει οι ρομαντικοί τις αλάνες. Κι αυτή καλομαθημένη απ τα άχ! και τα βάχ! και τις κόκκινες καρδούλες με το βέλος


ξεκολλημό δεν είχε …από λουλούδι σε φύλλο το πήγαινε και από φύλλο σε κάγκελο μέχρι στίς εφτά που αποφάσισε η αλήτισσα να κάνει τη βουτιά στην «Κούλουρη»
...Όμως όχι ..οι φίλοι μας και οι δικοί μας ξένοι είναι άλλοι..
Γι αυτούς κανείς δεν τραγουδά, δεν ξενυχτά και δεν αναστενάζει και κανένας χώρος αρχαιολογικός δεν μένει ξεκλείδωτος
..Και είναι ο Ορίωνας με την παρέα του.. είναι ο Σείριος που τον ακολουθεί και αυτή την εποχή ανατέλλουν κατά τις 6 πάνω απ τον Υμηττό ..
..την ώρα που αρχίζουν να ξεχωρίζουν οι κορυφογραμμές του

Θα μου πεις ..σιγά τώρα ..με πέντε αστέρια, άντε είκοσι , κάτι τρέχει..
Θα μου πεις ακόμα ..σιγά τον ουρανό με τα’ άστρα που έχετε εσείς στην Αθήνα..
Κι εγώ θα σου πώ ..δίκιο έχεις αλλά σιγά μην ξεχωρίσεις τα δικά μου τα άστρα
ανάμεσα στα μιλιούνια που κοιτάς εσύ απ τον δικό σου ουρανό..

Φωτορύπανση