Ενθάδε κείται ..

Ατύχησες μικρή μου
Οι συγκυρίες βλέπεις του ανθρώπινου δράματος..
 Βόμβες, ξενιτεμοί, θάλασσες, πνιγμοί.. Δεν σε λένε και Semihan ούτε καν Αϊλάν …
Όχι ..στην εποχή μας δεν έχουμε κοριτσάκια με τα σπίρτα.. Και αν έχουμε τα κρύβουμε καλά ή τα εξοντώνουμε.
Ακριβώς όπως τα αδέσποτα και τους άστεγους απ το κέντρο της Αθήνας στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων..
Ατύχησες μικρή μου γιατί δεν έχεις φωνή και εσένα κανένας χολιγουντιανός αστέρας δεν θα σε βοηθήσει να αποκτήσεις για να καταλάβουν τι τους λές..
Κανένας φωτογραφικός φακός δεν θα καταγράψει το μαρτύριό σου και θα καίς σιγά - σιγά τα σπίρτα σου για να ζεσταθείς μέχρι που στο τέλος θα γίνεις κι εσύ στάχτη και ίσως τότε όταν σε σκορπίσει ο άνεμος πάνω απ τα νερά του αιγαίου σε θυμηθούν ..

Ξέρεις οι κηδείες όλων των νεκρών και εχθρών και φίλων είναι συγκινητικές για όλους μας..
 Είναι μια ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί το ταλέντο σπουδαίων ανθρώπων οι οποίοι λογοτεχνικά θα μιλήσουν για την ζωή που έζησες, για τις έννοιες σου , τα όνειρά σου ,
αλλά κανένας δεν θα μιλήσει για το φώς και την ζεστασιά που σκόρπισες με τα τρία σου σπίρτα ..

Θα πιάσουν την ιστορία σου απ την αρχή αλλά ποτέ δεν θα φτάσουν να πούν πως αυτοί φταίνε για τον χαμό σου ..
Και ναι… θα υπάρχουν και τηλεοπτικά συνεργεία και ξένοι ανταποκριτές και επίσημοι και κυρίως περίδειπνα με έξοδα του κράτους ..

Και θα υπάρχει και ο απλός κόσμος που θα κλαψουρίζει πάνω απ τον τάφο σου ..
Πάλι ατύχησες κοριτσάκι .. Για να του πετάξουν κανένα κοκαλάκι απ το περίδειπνο θα κλαίει ..

 Θα είσαι τυχερό αν σε σκεπάσουν μερικοί με  ένα μάρμαρο απ την Πεντέλη που θα γράφει  :

 "Ενθάδε κείται η Ελλάς ..Πατρίδα λίγων και χώρα εγκατάστασης υποτιθέμενων Ελλήνων"

Και  εγώ θα κουλουριαστώ στα πόδια σου μέχρι το τέλος σαν σκυλί που έχασε το φιλαράκι του ..

Σκοτώστε τα παραμύθια ..μπορεί να ξυπνήσουν τα παιδιά..

Ο ΧΡΟΝΟΣ

Όλα έγιναν ένα απόγευμα σιωπηλό και χρυσοκόκκινο την ώρα που όλοι κοιτάνε τον ήλιο να χάνεται και τα παιδιά μαζεύονται κοντά στη μάννα τους να δουν το θαύμα ..
Τον χρόνο να κυλάει στα απέναντι βουνά  με τον ήλιο ωροδείχτη..
Οι παππούδες έκαναν τον σταυρό τους , οι άντρες αγκάλιαζαν τις γυναίκες τους
οι πολεμιστές άφηναν κάτω τα σπαθιά τους και ο αόρατος κόσμος της νύχτας ξυπνούσε για να πιάσει βάρδια μακριά απ τους ανθρώπους , αλλά και τόσο κοντά τους

Μια πανάρχαια ιστορία έλεγε πως αν χαθεί αυτός το πλήθος της νύχτας θα χαθεί και ο κόσμος όλος .. Θα βουλιάξει ο ήχος θα ξεβάψει το χρώμα και όλα θα πέσουν σε έναν αιώνιο ύπνο..
Λίγοι την είχαν διαβάσει αυτή την ιστορία ..μόνο από στόμα σε στόμα έφτασε ως τις μέρες μας..
Η αλήθεια είναι πως δεν την πίστευαν όλοι.. Χαμογελούσαν με κατανόηση όμως και σεβασμό στην ανθρώπινη φύση που πάντα κάτι έβρισκε για να κρατηθεί όρθια αφού όλοι ξέρανε πως κανείς τους δεν ζει μόνο με φαΐ και νερό..
Μια δυο φορές που κάποιος είπε πως αυτό ..ναι ..είναι δυνατόν..αφού τα ζώα είναι ικανά να ζήσουν έτσι γιατί όχι και ο άνθρωπος?αμέσως τον απομόνωσαν γνωρίζοντας πως και τα πλάσματα της νύχτας είχαν τις δικές τους ιστορίες..Ιστορίες με ήρωες τους ανθρώπους ...τον ήλιο..τα χρώματα..

Ο χρόνος δεν ήταν καθόλου φίλος τους , κι ας τον κοίταζαν με δέος να φεύγει κάθε απόγευμα..
Ήξεραν πως ήταν ένας αόρατος εχθρός αλλά και ένας μεγάλος δάσκαλος..
Ένας δάσκαλος που παίδευε τους μαθητές του δίνοντάς τους με το σταγονόμετρο τις αλήθειες.. Κι όταν πια αυτοί μάθαιναν ,  ήταν αργά για να εφαρμόσουν ότι έμαθαν..

Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι εκείνο το απόγευμα  όταν ακούστηκε ανάμεσά μας μια δυνατή φωνή..
- Θα σταματήσω τον χρόνο..
Παγώσαμε όλοι... Κοιταζόμασταν  χωρίς να μιλάμε..Στο νου μας φούντωσε η παλιά ιστορία.. Αν γινόταν αυτό , τα πλάσματα της νύχτας ήταν καταδικασμένα να χαθούν...και στην συνέχεια εμείς..Ψιθύριζαν  οι μισοί..
Ναι ..αλλά άμα σταματήσει ο χρόνος θα ζήσουμε μια ζωή χωρίς κακές εμπειρίες .
Ναι ..ναι  φώναζαν οι περισσότεροι.. Θα φτιάξουμε μόνοι μας τις δικές μας εμπειρίες όπως τις θέλουμε εμείς..

Αυτός που είχε φωνάξει μπήκε πρώτος και όλοι ξεκίνησαν για τον πύργο της κόρης του Χρόνου..
Από μακριά ακουγόταν τα τίκ τακ των γραναζιών του πύργου μα κανένας δεν ήξερε τι γινόταν μέσα
Ο αρχηγός σαν έφτασαν τους έκανε νόημα να κρυφτούν και ανέβηκε στην κορυφή του Πύργου όπου μέσα σε ένα δώμα  χόρευε μια μικρή μπαλαρίνα πάνω σε έναν μεγάλο μεταλλικό δίσκο  με γρανάζια
κι όσο χόρευε τόσο γύριζαν τα γρανάζια
και όσο γύριζαν τα γρανάζια τόσο κινούσαν έναν ολόκληρο μηχανισμό  και όσο δούλευε ο μηχανισμός τόσο κυλούσε ο χρόνος,
κι όσο κυλούσε ο χρόνος τόσο γινότανε σοφή η καρδιά των ανθρώπων
κι όσο γινότανε σοφή η καρδιά τόσο μεγάλωνε το Σύμπαν..

To μονότονο τικ τακ  σταμάτησε για λίγο..
- Ποιος είσαι ..και τι γυρεύεις εδώ? απόρησε η χορεύτρια και έκανε μερικά χορευτικά βήματα μην τυχόν σταματήσει ολότελα ο χρόνος..

- Σε είδα μόνη της απάντησε ο αρχηγός  και είπα να σου κάνω παρέα..

- Τικ τακ ...Τικ τακ ...Τίκ τακ...

- Τα μυστικά μονοπάτια του Χρόνου θέλω να μου δείξεις...

- Τικ τάκ..Τίκ τάκ..Τίκ τακ...

- Ζητάω την βοήθειά σου..! Δεν μ ακούς?
Αμέσως σταμάτησε ο χορός μαζί και το τικ τάκ...

Έξω το πλήθος 'αρχισε να δυσανασχετεί.. να κουράζεται ,,και να κρυώνει καθώς για μια στιγμή χάθηκε ο ήλιος και μια ψύχρα έπεσε δείχνοντας πως θα πιάσει "καιρός" ίσως και βροχή..

- Δεν δίνω την βοήθειά μου σε κανέναν..Τικ τακ..τίκ τάκ.. τίκ τακ..τικ τάκ..

- Λοιπόν...θα σου πω την αλήθεια.. Κοίτα σε παρακαλώ για λίγο έξω.. Έχεις κοιτάξει ποτέ?? Ξέρεις πως είναι ο κόσμος μου??

Η κόρη του Χρόνου μην σταματώντας να χορεύει σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε έξω..
Θαμπώθηκε!! Ο ήλιος είχε ξαναβγεί.. Τα χρώματα των λουλουδιών στραφτάλιζαν..
οι γυναίκες περιμένοντας κεντούσαν τραγουδώντας , τα παιδιά μην ξέροντας τί περιμένουν το είχαν ρίξει στο παιχνίδι...
- Όμορφος ο κόσμος σου..Τικ τακ..Τίκ τάκ...τίκ τάκ..
- Ε ! ...αυτόν τον κόσμο δεν θα τον ζήσω ..της είπε το αρχηγόπουλο..πιάνοντας της το χέρι..Δεν έχω χρόνο.....
Μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις ..σταματώντας τον..
Αυτά της είπε και εξαφανίστηκε..Γύρισε στο τσούρμο του γνωρίζοντας ότι τα λόγια του είχαν πιάσει τόπο..

Τικ τακ.. τικ τακ ..τικ τάκ Η μπαλαρίνα χάιδεψε και φίλησε το χέρι της στο σημείο που το είχε ακουμπήσει εκείνος
Σταμάτησε τον χορό και ώ του θαύματος το τίκ τάκ  δεν σταμάτησε!! Αντίθετα έγινε πιο δυνατό !!
Έτρεξε γρήγορα να βρει τον αγαπημένο της
χαρούμενη αλλά και ήσυχη που κάποια μαγική δύναμη  θα κινούσε τον Χρόνο αντί γι αυτήν
Όσο όμως κατέβαινε τα σκαλιά του πύργου τόσο ο κόσμος σκοτείνιαζε...
κι όταν  βγήκε έξω  οι άνθρωπο είχαν χαθεί ..τα μπαλόνια των παιδιών  είχαν  σταθεί μετέωρα στον αέρα.. και όλη η φύση είχε χάσει το χρώμα της.. και κρύοοο...
Γύρισε σιγά σιγά με τρόμο να κοιτάξει το ρολόι..
Είχε σταματήσει !!!
Και το τίκ τάκ που την ξεγέλασε  ήταν ο χτύπος της καρδιάς της ..

 . Και ο χρόνος είχε παγώσει..Όπως και ο κόσμος...

( απ το βιβλίο : Πειράματα και ανήθικες ηθικές )

.... Σημαίνει ακόμα Φώς?

Ηθοποιός δεν σημαίνει πια Φώς

 Στην "πείνα" φάνηκε  πόσο ρηχό και άνευ περιεχομένου μπορεί να είναι

αυτό το τέρας το προικισμένο, που κάτω από άλλες συνθήκες θα πρόσφερε πολλά σε έναν λαό που μονίμως τον κρατούν αγράμματο ( και μην μου κορδώνεσαι εσύ πτυχιούχε μου, γιατί είσαι πιο αγράμματος απ όλους..)

 

Αυτό λοιπόν το περίεργο ον που έχει την δυνατότητα να σε κάνει να κλάψεις ..

να γελάσεις ...

να σκεφτείς , 

να πετάξεις , 

άφησε στην άκρη το ταλέντο του και ξεπουλήθηκε όσο όσο στους πολιτικούς ..

 

Βέβαια πάντα η πολιτική  μπορούσε να τον παρασύρει - όπως και τον καθένα θνητό - όμως στην ιστορία  ηθοποιός σήμαινε Φως..

Δεν θα αναφερθώ  σε ιερά τέρατα γιατί θα είναι σαν να προσβάλλω την μνήμη τους ..

Ξέρω όμως πως αυτά τα ιερά τέρατα όταν άφηναν για λίγο στην άκρη το επάγγελμά τους, μας μιλούσαν για τα κοινά, χωρίς προσωπίδα και βουτώντας τη γλώσσα τους στο μυαλό τους..

Πράγμα που δεν μπορώ να υποστηρίξω για τους σημερινούς ..

Είναι όλοι?? Είναι οι μισοί? Είναι οι λίγοι..οι πολλοί?

Και ένας να είναι όταν οι ομότεχνοι του δεν τον βάζουν στη θέση του , είναι σαν να είναι όλοι...

 

Και για να μην περάσουν διάφορα απ το μυαλό σας

σας μιλώ για ορισμένους απ αυτούς που κατά καιρούς βλέπουμε στην τηλεόραση  να παίρνουν μέρος σε "τσάριτυ" καμπάνιες διαφόρων ΜΚΟ που θέλω να πιστεύω ότι δεν γνωρίζουν τι πάνε να αντικαταστήσουν  αυτές οι οργανώσεις..

Θέλω να πιστεύω πως δεν γνωρίζουν πως οι περισσότερες ΜΚΟ προέρχονται από φορείς που καταστρέφουν την κοινωνική περίθαλψη , αρα πολιτισμό, άρα τους ίδιους..( και κοντά στις ΜΚΟ προσθέτω και το κοινοβούλιο)

 

Αν το κάνουν για το χρήμα ...κατακριτέοι..

Αν το κάνουν από ιδεολογία ..νεκροί..κι ας μην το ξέρουν..

Αν από άγνοια ...ας αρκεστούν να κάνουν καλά αυτό που ξέρουν και αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί τους ..

Να ποιούν και να προσφέρουν ήθος..
Γιατί σε ορισμένα πράγματα που δεν έχουν πισω γυρισμό δεν μπορεις μετά να πείς ..δεν ήξερα...δεν γνώριζα..


...

Πετσοκόβουμε καταπληκτικά...

 

Με τέχνη...
ζητιανεύοντας με απλωμένη - τι περίεργο - την παλάμη για νυστέρι
Θαυμάζω αυτά τα συλλογικά πετσοκόμματα.. προσδίδουν μια επισημότητα
στην διαδικασία..
Μάσκα ..και το απαραίτητο χέρι βοήθειας να μας σκουπίζει το μόχθο
πριν πάρει τον δρόμο για τα μάτια ..
Κίνδυνος... αν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας μπορεί να γίνει δάκρυ..
Ζητήται βοηθός ηλεκτρολόγος ..
Ο προβολέας πρέπει να δείχνει καθαρά το στόχο αν πάει παραπέρα το νυστέρι
Δεν θα έχουμε ασθενή....και μετά?? και μετά?
- Μέτρησε...
- Μετράω...

Η μόνη νάρκωση που επιζητώ...την περιμένω.. Είναι σαν ένα τέλος..
Μετράω και ακούω φωνές σαν από ένα δίσκο γραμμοφώνου σε λάθος στροφές..
και ξάφνου ένας γκρεμός...παιχνίδι του μυαλού είναι..το ξέρω..
Βουτάω στο κενό ... Θα αποδομήσω κάθε είδος παιχνιδιού έστω και του μυαλού.
- Την χάνω....την χάνω ....Βοηθήστε με ρε παιδιά
Ο αναισθησιολόγος άρχισε να χοροπηδά σαν τρελός παλεύοντας με  τις ανάσες,   τις φιάλες και τους αναπνευστήρες του..
Ο χασάπης παράτησε τα νυστέρια του κι έτρεξε για βοήθεια.
Ο ηλεκτρολόγος άφησε το φλερτ με την βοηθό..
Η βοηθός σταμάτησε να μασά την τσίχλα της..
- Τη χάνω ...τη χάνω... Βοηθήστε με......


(Ο ηλεκτρολόγος...Ο μόνος που άξιζε ..)

Πάντα όταν πετάω στον ύπνο μου βρίσκω εμπόδια ..Ποτέ δεν μπορώ να πετάξω προς τ απάνω..
Υπάρχουν χιλιάδες καλώδια που ποτέ δεν μπόρεσα να περάσω ανάμεσά τους..
Και πάντα είμαι καταδικασμένη τα πετάω σε ευθεία πτήση ψηλά μεν αλλά το ψηλότερα θα ήταν καλύτερο.. Ανικανοποίητο εγώ ?
Οι φωνές για κάποια που χάνανε γίνονται στο τέλος ενοχλητικές.. αδιαφόρετοι άνθρωποι..τι περιμένεις..
Μόνο ο ηλεκτρολόγος έκανε σωστή δουλειά.. Ίσως βοήθησε το φλερτ με η βοηθό.. πάντα λέν πως ο έρωτας βοηθά..
Το δάσος απ όπου πέρασα ήταν ένα δάσος μαγικό...τα κλαδιά των δέντρων επικοινωνούσαν μεταξύ τους
Τα σήματα πήγαιναν κι ερχόταν φώτιζαν ..άναβαν έσβηναν
Δυναμικά ενέργειας, συνάψεις, ηλεκτρικά σήματα ένα δάσος από ομιλούντες νευρώνες..
Και ξαφνικά πέρασα στο ξέφωτο και είδα τα αστέρια..
Τ αστέρια πάντα βουτηγμένα στη σιωπή..
Μόνο που και που ακούς κάποιον μακρινό ήχο σαν κλάμα φάλαινας..σαν κάλεσμα δελφινιού..
Πατάω σε ένα άστρο ..σε δεύτερο...σε τρίτο και..
- Μη ..μου φωνάζει μια φωνή.. Θα περάσεις ξανά απ θηρία σου..
- Να περάσω..απαντώ..
- Κι αν δεν ζήσεις?
- Μα δεν ζώ..
Κι άρχισε να γυρνάει ανάποδα το ρολόι..
Απ το τώρα στο πρίν..στο πρίν...στο πρίν...στο πρίν.. και υπήρχε πλήθος, κόσμος, φωνές , χέρια που άρπαζαν, στόματα που έτρωγαν...και αίμα.. και διπλοί και τρίδιπλοι οι εφτά κύκλοι του Δάντη

Ένας θεός με περίμενε στο τέλος του ταξιδιού ..άσχημος θεός που άλλαζε πρόσωπα όπως το βόρειο σέλας αλλά ζει μορφή..
Ένας θεός που χόρευε σαν χαύνος..σαν Νιζίνσκι ..
Ένας θεός που έπαιζε σαν παιδί με ζάρια πάνω στο σύμπαν..και γελούσε "αθώα" σατανικά..
- Άσε με να περάσω.. η πόρτα που φυλάς είναι ο τόπος μου..
- Η πόρτα που φυλάω είναι το αρχικό πριν σου..η ανυπαρξία...Διάλεξε... ή μέσα ή έξω , ή πίσω..
Δεν το ήθελα το πίσω...δεν μ άρεσε..
Ούτε το έξω... Θα ήμουν μόνη μου..
Γύρισα και κοίταξα γύρω μου ζητώντας βοήθεια..
Κι αμέσως έγινε ένα πορτοκαλί σούρουπο..
μια θάλασσα χρυσή ξεπρόβαλε μπροστά μου κι ο ήλιος έτοιμος να βουτήξει μέσα της.
Τα σύννεφα βαμμένα στου μενεξέ το χρώμα και ένα ταξίμι ακούστηκε ..
- Το Μέσα μου Θέλω του φώναξα....Το πρίν μου.... Κάνε στην άκρη να περάσω..

Έκανα το λάθος και ακούμπησα έναν ιστό αράχνης που κρεμάστηκε μπροστά μου απ το πουθενά...
Ένας ιστός τόσο λεπτός που θα έσπαγε ακόμα και με μια ανάσα..
Κι έτσι από το λάθος μου ...γύρισα πίσω....
Πολύ αργότερα έμαθα πως ο εαυτός μου μου είχε πετάξει τον ιστό...

Funny Life Story

Ήξερε κι αυτή από όνειρα

Τα βράδια πρίν την πάρει ο ύπνος στόλιζε  το σπίτι που θα είχε κάποτε ..

Έβαζε καρό κόκκινα κουρτινάκια στην κουζίνα ..

φύτευε βασιλικούς στην αυλή της..

Και μάζευε λεβάντες για τα ρούχα στην ντουλάπα της..

Δεν το απόκτησε ποτέ

Φοβόταν τα δάνεια..

Ήξερε κι αυτή τις ομορφιές του κόσμου

Κάθε νύχτα αρμένιζε σε χώρες που κάποτε θα πήγαινε

Ο ήλιος τους της έκαιγε το πρόσωπο

Κι οι θάλασσές τους  έτσουζαν το δέρμα της

Νωχελικά ξάπλωνε σε άμμους..ξεδιψώντας με άγνωστα φρούτα

 και μάζευε κοχύλια  ενθύμια..

Δεν πήγε ποτέ...πουθενά..

Ο ίδιος φόβος πάλι...

Ήταν  κι αυτή κοκέτα..

Την μαγνήτιζαν οι βιτρίνες με τα στολίδια ..

"Αύριο"..."αύριο" έλεγε...

Θα ρθω ..και θα βγω αγνώριστη..

Το αύριο ήρθε .. αλλά δεν έμοιαζε με όλα τα αύριο ..

Ήρθε σαν σούρουπο...

Και ακόμα ο παλιός φόβος την κυνηγά...

Οι λογαριασμοί της πια με τη ζωή..

Και το τέλος του βιβλίου..

Δον Κιχώτης

-"Oνειρεύθεις" ρε!
Γιατί "ονειρεύθεις"?
Δέστε τον.. με τρόπο.. να μπορεί να ταξειδεύει..
Για να τον κοιτούμε κρυφά απ τη φωλιά μας , να γελάμε...που να βρεθεί το γέλιο σήμερα..
Να τον χλευάζουμε...θάμπωσαν οι καθρέφτες μας...

-"Ονειρεύθεις" ρε!
- Δεν είναι όνειρο οι ανεμόμυλοι...μπροστά σας είναι..
- Μίλα ξεκάθαρα ....Φανέρωσε μας την Δουλτσινέα σου..
- Αυτή ...ναι...είναι όνειρο ..είναι δρόμος ..είναι πυξίδα..

-"Ερωτεύθεις" ρε!
Γιατί "ερωτεύθεις"?
-"Έρωτας"...ο ουράνιος ΥΙΟΣ ο αίρων τας αμαρτίας...
-Μη γίνεσαι δυσνόητος... και πρόσεξε τις παραβολές..
ο Γολγοθάς δεν είναι πια τόπος του μαρτυρίου..απομόνωση τον λέμε τώρα..
- Πατέρα στα χέρια σου αφήνω το πνεύμα μου..
Τετέλεσται...

( από το διαδίκτυο)

To Sir With Love

Δεν σε καταλάβαινα τότε ..το θυμάσαι..

Ίσως γιατί δεν άκουγα τι έλεγες παρά μόνο σε κοίταζα, στα χέρια, στο πρόσωπο, στα μάτια..

Κοίταζα τα χέρια σου που χάραζαν τον πίνακα με τις χρωματιστές κιμωλίες  που μπορούσαν το ίδιο εύκολα να με ταξιδεύουν μέσα στις θάλασσες που ζωγράφιζες απ τη μια , και μέσα σε ένα χάος αριθμών, υπολογισμών, ασκήσεων με μοναδικό σκοπό την λύση , απ την άλλη..

Κοίταζα το πρόσωπό σου για να καταλάβω γιατί συννέφιαζε  όσο η θάλασσα μεγάλωνε  βάφοντας μπλε το μαύρο ένα μπλε προσεκτικό ..που γνώριζε πως τα όριά του έφταναν μέχρι την άκρη του πίνακα και ποτέ παραέξω.

Και τα μάτια σου ….

Ένα ταξείδι από μόνα τους που ξαπόσταιναν και άστραφταν μόνο σαν έφτανες στη λύση .. «χάος» κι αυτή.. με όρια τα ίδια.

Και απ όλα κράτησα μόνο τη θάλασσα..

Κι ακόμα την ταξιδεύω.. ξεπέρασε τα όρια που της είχαν βάλει έσμιξε σχεδόν με τον ουρανό, αν έμενες εδώ , θα ήσουν περήφανος για μένα.

Όμως εσύ διάλεξες την λύση στις ασκήσεις και στους υπολογισμούς των άλλων.

Μια λύση που μόνο ένας σαν και σένα θα διάλεγε για να ξεπλύνει την ντροπή που απλόχερα μοιράζουν  μερικοί για να μην νιώθουν μοναξιά..

Κι αυτοί δεν έχουν όρια ..όχι πως είναι θάλασσες … μα χάος ..το πραγματικό χάος

( πάλι ενοχλώ…. Πάλι στη γωνία θα με βάλεις μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι?)

 

Το δώρο

Ξέρεις τι θα ήθελα γερακίνα?

Τίποτα απ όσα σε φόβιζαν.  

Ούτε καν μια συγνώμη..

Ούτε αγκαλιά , ούτε να μου κρατάς το χέρι..

Ούτε να ανησυχείς  ούτε να καμαρώνεις .

Ούτε να μ αγαπάς ούτε να ξενυχτάς..

Ούτε να πονάς , ούτε να κάνεις όνειρα για μένα.

Να ερχόσουν που και που στον ύπνο μου θα ήθελα…

Να με χαίρεσαι..

Αναμνήσεις απ τον κόσμο των μεγάλων

( τι κι αν μου έλεγαν οι άλλοι μπράβο…
εγώ από σένα ήθελα να το ακούσω! )

Μέσα βαθειά στην μάννα μου ζούσε ένας ξένιος Ζευς και βέβαια εμένα ποτέ δεν με καταδέχτηκε.. εγώ δεν ήμουν ξένη..
Αντίθετα και όπως ήταν το πρέπον και το σωστό όποτε ερχόταν σπίτι μας ένας ξένος κι ας ήταν και η γειτόνισσα αυτός ο άτιμος θεός μόνο κ…λο που δεν έστηνε..
Κι ακόμα δεν έχω καταλάβει, τι θα πάθαινε δηλαδή αν του άρεσαν λίγο και οι δικές μου ζωγραφιές τα δικά μου αστεία και οι ζαβολιές?
Όμως όχι!!! Εκεί μην χάσει κάτι απ τον τίτλο του και πει κανείς πως κάνει ρουσφέτια..
Στην αρχή νευρίαζα και έβαζα όλο μου το πείσμα να τα καταφέρω καλύτερα με αποτέλεσμα να κάνω σαχλαμάρες.. Όταν το καταλάβαινα έπεφτα σε μελαγχολία και επειδή όλοι την ερμήνευαν σαν ζήλεια έπρεπε να μελαγχολώ κρυφά και από μέσα μου. Εντάξει ρε Δία ! Στις σχολικές μου επιδόσεις δεν σου ζήτησα να μου πεις μπράβο! Ήξερα πως ήμουν κακή μαθήτρια , ανορθόγραφη, και ότι άλλα σκεπτόμουν και άλλα έγραφα..
Ήξερα ακόμα ότι δεν καταλάβαινα τι διάβαζα σ ένα βιβλίο εκτός αν το άκουγα να μου το διαβάζουν. Και ο κρυφός μου καημός ήταν γιατί τα διαγωνίσματα να μην είναι προφορικά. .το ήξερα ότι θα έσκιζα.. Κανένας δεν μου έλυνε αυτήν την απορία που είχα για την αφεντιά μου.. Μέχρι που με επισκέφτηκε ένας άλλος θεός ..ο από μηχανής ..έτσι τον λένε ..
Μου κούνησε το χέρι αυστηρά και αμέσως όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου ..
Ήμουν ένα παιδί χαζό .. ένα απροσάρμοστο.. ένα άρρωστο με λίγα λόγια..
Από τότε άρχισα να πιστεύω στους γονείς μου ότι με πήραν απ τους τσιγγάνους αν και αυτοί δεν ήταν σίγουροι…μερικές φορές έλεγαν πως με βρήκαν στα σκουπίδια..
Έμεινα στην έρημο περισσότερο από Εκείνον.. κανέναν πειρασμό δεν συνάντησα ..οι πειρασμοί πάνε μόνο στους έξυπνους.. κι αν πήρα την απόφαση να γυρίσω.. τι κατάφερα?
Ελάχιστα πράγματα διορθώθηκαν από τότε..
Ναι έμαθα να γράφω περίπου ότι σκέπτομαι.. εξακολουθώ να είμαι ανορθόγραφη μόνο σε κείμενα που ξέρω πως θα τα διαβάσει άλλος (μυστήριο! )
Ναι ! Μπορώ να διαβάσω και να καταλάβω ένα βιβλίο αλλά πάντα ξεχνάω τίτλους και συγγραφέα..
Θυμάμαι μόνο πρόσωπα και όχι ονόματα..
Όσο για αριθμούς!!! Ακόμα δεν μπόρεσα να τους γράψω σωστά.. άλλους π.χ. μου υπαγορεύουν και κατά περίεργο τρόπο άλλους γράφω άσχετα αν τους επαναλαμβάνω..
Και άκου απορία τώρα και προβληματισμός!
Αυτό που διάβασες μόλις είναι σωστά γραμμένο? Μήπως έπρεπε να το κοιτάξω περισσότερο από 50 φορές??

(η φωτο από εδώ )

Χωρίς λόγια..μόνο γραπτά..

Κάπως έτσι θα γίνεται..

Ναι η μπλογκόσφαιρα εδώ διαφέρει απ την πραγματική ζωή..

Δεν ξέρεις.. δεν γνωρίζεις δεν υποπτεύεσαι..

Μόνο καμιά φορά όταν θέλεις απάντηση για κάτι θυμάσαι και αναρωτιέσαι :

Καλά! Αυτός που είναι? Τι έγινε ?

Ψάχνεις ξανά και ξανά και το μόνο που βρίσκεις ..μια σελίδα που θα μείνει για πάντα στάσιμη ενώ το ρολόι στην αρχή της συνεχίζει να μετρά τις ώρες..και ο δείκτης επισκεψιμότητας θα μετρά τους επισκέπτες.

Η μοναξιά του διαδικτύου.. η μόνη πραγματικότητα

Εδώ τίποτα δεν σ αγγίζει παρά μόνο η αξιοπρέπεια του άλλου..

Ούτε κάν ένα χέρι που σφίγγει τον ώμο σου και σου λέει : Έφυγε..

Εδώ είναι η δική μας νύχτα καταδικασμένη κι αυτή και αγνοημένη απ την πραγματική ζωή.

Ενας Ανθρωπος λιγότερος μου έγραψε ένας φίλος.. άργησα να το καταλάβω.. τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα πάντα αργά τα αντιλαμβάνομαι... εχω προτίμηση στις τελείες, αναγκαστικά και στίς παύλες, που και τα δυό μαζί με κάνουν πάντα να κρυώνω..


Στο καλό γνωστέ μου άγνωστε.. Ναι πρέπει να το πάρω απόφαση..

Εδώ κάπως έτσι θα χανόμαστε και πίσω μας θα μένουν ακίνητες σελίδες

έστω κι αν το ρολόι τους εξακολουθεί να χτυπά και οι συνδέσεις των μπλόγκ που παρακολουθούμε ανανεώνονται κανονικά..

Στο καλό ..

Μαθητευόμενοι μάγοι

Συνηθίζεται… δεν ξέρω γιατί… να κάνουμε τους απολογισμούς για τα έργα μας , τις σκέψεις μας, τα σωστά και τα λάθη μας … κάθε που αλλάζει ό χρόνος.
Ο χρόνος των 360 ημερών ..
δεν μας βολεύει ο χρόνος των 24 ωρών..
Οι ώρες είναι πολύτιμες για να τις σπαταλούμε για τους άλλους..
είναι χρήμα λένε.. και πρώτα πρέπει να φροντίσουμε για τα κέρδη μας που απαιτούν την προσοχή μας, τι ελιγμούς θα κάνουμε, σε ποια αγορά θα μπούμε σε ποιόν θα πουλήσουμε από ποιόν θα αγοράσουμε.. και οι ώρες της μίζερης ημέρας μας δεν φτάνουν..
χώρια που στους δύσκολους καιρούς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους κακούς πελάτες.. ή αυτούς που νομίζουμε κακούς..
Για μας δεν έχει σημασία τι τους πουλήσαμε . Κι αν καμιά φορά την νύχτα για δευτερόλεπτα το θυμόμαστε ή σκέψη ότι ύστερα από 360 μέρες θα κάνουμε τον απολογισμό μας και θα αποδώσουμε στον εαυτό μας τις ευθύνες που μας αναλογούν λειτουργεί σαν χάπι που το πιπιλάμε και μας παίρνει ο ύπνος πριν φτάσουμε στο μέσα του…το πικρό..
Δεν θυμάμαι αν στο τέλος του απολογισμού μας αναρωτηθήκαμε ποτέ «αυτό γιατί το έκανα?» ή «εκείνο γιατί το είπα?»
Στο τέλος του δικού μου σε μερικές μέρες θα ξέρω ότι δεν έφταιγα εγώ.. αλλά ο κακός μου εαυτός που ήθελε να παίξει να ξεγελάσει να εξευτελίσει και ίσως να προσφέρει εκδούλευση σε τρίτους.. να τους κάνει να γελάσουν ..να διασκεδάσουν..
Πολλά έπεσαν στην αντίληψή μου μέσα στον χρόνο που φεύγει σε λίγο.
Δεν αξίζει τον κόπο να τα αναφέρω..
Σοβαρά , αστεία, όμορφα άσχημα, ξεκαρδιστικά ,ανόητα, τραγικά.. Τα τελευταία τα προκάλεσαν κοντινοί άνθρωποι και έτσι το τραγικό δεν βαραίνει τόσο αφού για τους δικούς μας μπορούμε να πούμε χαλάλι..
Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν κάνω ευχές επειδή συνηθίζεται αυτές τις μέρες ..
Παράκληση θα κάνω… Μην το ξανακάνετε.. Σε κανέναν.. ότι και αν είναι αυτό..
Ένας «άνθρωπος» χάθηκε … και το «χαλάλι» πονάει. Μη το ξανακάνετε όσο και κουτό άνθρωπο βρείτε να διασκεδάσετε ..η κουταμάρα ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να φτάσει..
Πρόσφατα «άκουσα» μια κραυγή.. την άκουσα διαβάζοντας.. Η λέξη «ψευτοεπαναστάτες» μου έμεινε.. διάβασα προσεκτικά τι έλεγε και το πιστεύετε? Το μυαλό μου πήγε σε σας..

ΥΓ: Στην ανόητη κυρία που με επισκέφθηκε χρησιμοποιώντας όλες τις δυνατότητες που προσφέρει το internet δεν κρατάω κακία..
Πολλοί στη θέση της το ίδιο θα έκαναν αν τους έλλειπε η αξιοπρέπεια
Αν πράγματι έγιναν οι συζητήσεις που μου είπε ας μην στεναχωριέται.. βρήκε το άλλο της μισό.. γιατί και η έλλειψη της συγνώμης που περίμενα αυτό δείχνει.

Ονειρο ήτανε

Σήμερα φώναξα το όνομά σου στον ύπνο μου
Δυνατά .. αφού τρόμαξα και ξύπνησα.
Μετά το ξέχασα όπως ξεχνάμε το πρώτο κλάμα μας.
την πρώτη ανάσα το πρώτο καλωσόρισμα..
Κρίμα… ξεχνάμε την μοναδική στιγμή που υπάρχουμε
χωρίς να ξέρουμε από πού ήρθαμε και που θα πάμε.
Κι όμως ..θυμάμαι πως φώναξα δυνατά..
Πάλι δεν μ άκουσες??
Άλλη μια μέρα.. «καλή» την λένε όλοι..

Ενας Θεός γεννήθηκε απόψε

Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό να δώ το αστέρι που θα ανάγγειλε την άφιξη του..

Μουντός.. όπως το κάθε πρωί που ακολουθεί μια νύχτα συνηθισμένη χωρίς θάματα , χωρίς "σπαρμένη μάγια.."

Δεν υπάρχουν θαύματα μου είπε η φωνή μέσα μου κι αν υπάρχουν δεν είναι για σένα.. και γέλασα δυνατά..
Ένας άντρας και ένας ταξιτζής μάλωναν δίπλα μου για το ποια είναι η πιο κοντινή διαδρομή
Τα λόγια τους, οι κινήσεις τους σπασμωδικές ..
γιατί τρομοκρατούνται οι άντρες μπροστά στη ζωή;

Ένας θεός γεννήθηκε στις πέντε και τριάντα το πρωί..
Γαλανομάτης όπως όλοι οι μικροί θεοί..
κι ήταν αυτός το αστέρι , αυτός οι άγγελοι κι οι μάγοι..
Κι ήταν αυτός το θαύμα..
έσφιξε με την γροθιά του το δάχτυλό μου (έτσι κάνουν πάντα οι μικροί θεοί)
και μ έφερε στον κόσμο του..

Κι είδα να κάθεται στο θρόνο του και γονατιστή εγώ να του προσφέρω μια λευκή σελίδα.. το άγραφο βιβλίο της ζωής του.. που έπρεπε να γεμίσει με ιστορίες , παραβολές, πάθη .. πίκρα.. αγωνία..

Και είδα την δική μου έρημο τον δικό μου πειρασμό να κλείνει το μάτι λέγοντας μου : Προσκύνησε με και θα τα αποφύγει όλα αυτά !

Και τότε κατάλαβα πως οι γραφές ξεγέλασαν την Εύα..
Κι αυτή πίστεψε πως με πόνο θα γεννά τα παιδιά της ..με πόνο ..και ύστερα ο παράδεισος θα είναι δικός της..

Οι δικοί μου φίλοι

Που γι αυτούς αλλάζω συνήθειες και ωράρια για να μπορέσω να βρεθώ μαζί τους όποτε αυτοί θέλουν κι όχι όποτε εγώ έχω μαζέψει το σπίτι , έχω βάλει με τάξη τα βιβλία στα ράφια και το σπουδαιότερο έχω πλύνει τα πιάτα..
Αλλάξαμε τα ωράριά μας (εγώ τα σκυλιά και τα γατιά μου) για να υποδεχόμαστε τους ξένους μας σύμφωνα με τα δικά τους, στο δικό τους «γήπεδο» αν μπορεί να ειπωθεί έτσι ο χώρος τους που ωστόσο είναι και δικός μας .
Κάναμε με λίγα λόγια την νύχτα «μέρα» γιατί οι δικοί μας ξένοι δεν γουστάρουν φασαρίες και κραυγές δίκαιες ή άδικες και γιατί δεν μπορούν το : όλα στο φώς.. και προ παντός άν το ακούνε από «διάνοιες» τύπου Gap που το μόνο που καταφέρνουν είναι ένα δυνατό Gouuuupp στο δικό μου κεφάλι..

…γιατί Το δικό μας Φώς είναι η νύχτα.. η βαθειά νύχτα..το σχεδόν πρωί! (εδώ ακριβώς το έτερον μέλος της οικογενείας το μπλοκικώς αόρατο δυσανασχετεί και κρεμάει μούτρα)


Αργά..πολύ αργά.. ανταμώσαμε με την πανσέληνο που πεισματικά αποφύγαμε να μην αποτελέσουμε μέρος του ρομαντικού συνόλου πλην όμως όλη νύχτα μας απειλούσε ότι το σκαλοπάτι μας θα κάνει για κρεβάτι, έπαιζε κρυφτό ανάμεσα στα φύλλα της μουσμουλιάς και αυτή μουσμούλιζε και έριχνε τη σκιά της στο μαξιλάρι μου και ό σκύλος μου ψιλοθυμήθηκε τους αρχαίους του προγόνους και στο τσάκ τον πρόλαβα, γιατί η γειτονιά όχι μόνο δεν σηκώνει τέτοιες αναμνήσεις αλλά και αν ακούσουν τους σκύλους να μιμούνται τους λύκους φτύνονται και κάνουν τρεις φορές το σταυρό τους..
Και είμαστε σε θέση να σας ανακοινώσουμε ότι εμείς την πανσέληνο την είδαμε την άλλη μέρα κατά τις 5 το πρωί όταν είχαν αδειάσει οι ρομαντικοί τις αλάνες. Κι αυτή καλομαθημένη απ τα άχ! και τα βάχ! και τις κόκκινες καρδούλες με το βέλος


ξεκολλημό δεν είχε …από λουλούδι σε φύλλο το πήγαινε και από φύλλο σε κάγκελο μέχρι στίς εφτά που αποφάσισε η αλήτισσα να κάνει τη βουτιά στην «Κούλουρη»
...Όμως όχι ..οι φίλοι μας και οι δικοί μας ξένοι είναι άλλοι..
Γι αυτούς κανείς δεν τραγουδά, δεν ξενυχτά και δεν αναστενάζει και κανένας χώρος αρχαιολογικός δεν μένει ξεκλείδωτος
..Και είναι ο Ορίωνας με την παρέα του.. είναι ο Σείριος που τον ακολουθεί και αυτή την εποχή ανατέλλουν κατά τις 6 πάνω απ τον Υμηττό ..
..την ώρα που αρχίζουν να ξεχωρίζουν οι κορυφογραμμές του

Θα μου πεις ..σιγά τώρα ..με πέντε αστέρια, άντε είκοσι , κάτι τρέχει..
Θα μου πεις ακόμα ..σιγά τον ουρανό με τα’ άστρα που έχετε εσείς στην Αθήνα..
Κι εγώ θα σου πώ ..δίκιο έχεις αλλά σιγά μην ξεχωρίσεις τα δικά μου τα άστρα
ανάμεσα στα μιλιούνια που κοιτάς εσύ απ τον δικό σου ουρανό..

Φωτορύπανση

Επίλογος

Το παιδί που έχει πονέσει είναι πολύ δύσκολο να κάνει το ίδιο αργότερα σε άλλους.
Εκτός αν «φρόντισαν» να «τιμωρηθεί» για ότι του προξένησαν..
Η καραμέλα που πιπιλάμε ότι τα κακοποιημένα παιδιά γίνονται βίαια αργότερα,
είναι ίδια με την καραμέλα που τα παιδιά χωρισμένων γονιών γίνονται ναρκομανείς .
Αυτά τα παιδιά θα γίνουν βίαια μόνο αν δεν βρουν ανταπόκριση στην μεγάλη αγάπη που κρύβουν μέσα τους, για το κάθε τι.. κι αν γίνουν βίαια θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους.
Όπως έκανε η Άννα..
Μεγαλώνουν με πολύ θυμό αλλά μόνο για τον εαυτό τους..
Και αυτόν τον θυμό τον βγάζουν για το καλό των άλλων.. να μην περάσει άλλος ότι πέρασαν τα ίδια.. να μη στερηθεί κανένας ότι στερήθηκαν αυτά, να ζήσουν όλοι μια ζωή που αυτά ονειρεύτηκαν.. και κυνηγούν την αδικία που την αναγνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα έστω κι αν πρόκειται να βρουν το μπελά τους..
Αν προλάβαινα θα έλεγα της Άννας να αποστασιοποιηθεί απ αυτό το κοριτσάκι του ορφανοτροφείου.. να το δει σαν ένα δεύτερο πρόσωπο.
Να το πάρει αγκαλιά, να το προστατέψει, να το αγαπήσει, να το κανακέψει, να του δώσει όσα δεν του έδωσαν οι άλλοι ..Και να κλάψει..να κλάψει πολύ μαζί του..

Και τότε ο θυμός θα φύγει σιγά-σιγά.. αυτό θα έλεγα της Άννας ..δεν πρόλαβα όμως..
και τα βάζω με μένα ..